Mieszkańcy Gar’Ingawi nie znają pojęć takich jak wojna, kara, czy przemoc, ludzie wydają się spokojni i szczęśliwi, między innymi dlatego, że “nikt się niczemu zanadto nie dziwi”. Życie wyspiarzy zorganizowane jest wokół powrotów tajemniczego Jasnego Brata (zwanego Orem), który przybywa co 4-5 pokoleń, przechadza się z jednej strony wyspy na drugą i znika. Mieszkańcy wierzą w to, że kiedyś zostanie on z nimi na dobre i obejmie rządy nad Gar’Ingawi. Właśnie w tym miejscu zaczyna się akcja powieści Anny Borkowskiej.

Muszę przyznać, że po pierwszych dwudziestu stronach lektury, byłem bardzo zaintrygowany światem wykreowanym przez autorkę. Z jednej strony Gar’Ingawi wydaje się sielankową krainą szczęścia, z drugiej jednak pojawiają się zdania takie jak “szczęście było tylko formą czekania – przypuszczalnie najznośniejszą”, które podważają wcześniejsze wrażenie (mnie skojarzyło się to z wierszem “Raj” Gałczyńskiego, gdzie anioły, pomimo iż są w raju, marzą). Co się stanie, kiedy na Gar’Ingawi pojawi się ktoś chcący wykorzystać specyfikę wyspy do własnych celów (nieco przypominający Kurtza Josepha Conrada)? Czy wiara mieszkańców przetrwa, czy może porzucą oni Jasnego Brata? Jak potoczą się losy przebiegłego księcia Ungany? Jakie jest przeznaczenie Taguna? Aby uzyskać odpowiedzi na te pytania będziecie musieli… najprawdopodobniej poczekać na drugi tom. Tu właśnie pojawia się, według mnie, największy mankament najnowszego wydania “Gar’Ingawi”.
Zapraszam do lektury pełnej recenzji - https://fantasmarium.com/2017/04/17/garingawi-recenzja/

Mieszkańcy Gar’Ingawi nie znają pojęć takich jak wojna, kara, czy przemoc, ludzie wydają się spokojni i szczęśliwi, między innymi dlatego, że “nikt się niczemu zanadto nie dziwi”. Życie wyspiarzy zorganizowane jest wokół powrotów tajemniczego Jasnego Brata (zwanego Orem), który przybywa co 4-5 pokoleń, przechadza się z jednej strony wyspy na drugą i znika. Mieszkańcy wierzą...