Za swoją powieść Wicha otrzymał niedawno Paszport Polityki. Jako że kibicowałem komu innemu, postanowiłem przeczytać ową książkę dla porównania. Właśnie ją skończyłem i mam bardzo mieszane uczucia. Z tego względu podzielę je na dwie kategorie i zobaczymy, co z tego wyjdzie, ale najpierw ogólny zarys.


Książka jest trzyczęściową opowieścią o zmarłej matce autora.. Pierwsza część opowiada o rzeczach (w większości książkach) związanych z matką, druga o ludziach ją otaczających i rodzinie, a trzecia o jej odejściu.

Uczucia pozytywne
Wielkim plusem dzieła Wichy jest brak rozckliwiania się i infantylnego słodzenia pod tytułem: „bo moja kochana mamusia to była taka dobra i umarła, i jest mi tak przykro...". Czegoś takiego tam nie ma. Mamy za to piękny opis matki autora. Opowieść jest bardzo osobista i ciepła, ale jak już powiedziałem - pozbawiona przesłodzenia, które sprawia, że wsadzenie palców do gardła jest jedyną rozsądną czynnością.
Następnym pozytywem jest to, że książka nie jest przegadana, czyta się ją dobrze, szybko, jednym haustem.

Uczucia negatywne
Niestety opowieść jest niewciągająca... Wiem, że to pewnie jedno z najgorszych określeń, jakich mogłem użyć, ale mam nadzieję, że Czytelnik zrozumie o co mi chodzi. Po Trochu Weroniki Gogoli, które można uznać za podobne książce Wichy, było jakieś bardziej frapujące, bardziej intrygujące, łatwiejsze do utożsamienia się. Tutaj dominowała u mnie obojętność. Nie potrafiłem się zaangażować, czytałem to beznamiętnie. Może po prostu jestem człowiekiem pozbawionym empatii i wrażliwości? Całkiem możliwe.
Zakończenie wzbudziło u mnie niesmak. Po przeczytaniu poprzednich części spodziewałem się czegoś innego. Niestety autor zbliżył się, a wręcz otarł o tanią ckliwość. Spodziewałem się czegoś bardziej ambitnego. Zamiast wzruszenia czy przejęcia otrzymałem rozczarowanie.

Powinienem teraz wszystko podsumować i powiedzieć jakie zajmuję stanowisko, ale nie potrafię. Ciągle walczą w mojej głowie dwa przeciwstawne głosy. Jeden mówi, że książka jest świetnie napisana, zgrabna, pozbawiona ckliwości, etc. Drugi mi podpowiada, że czegoś tu brakuje, że lektura była jakaś taka... nijaka.
W tej sytuacji nie napiszę już ani zdania więcej. Pozostaje mi tylko poprosić Czytelnika, żeby zapoznał się z opowieścią Marcina Wichy i sam ją ocenił, lecz tym nie mniej chciałbym pogratulować autorowi jego dzieła i zaszczytnej nagrody.

Nie/ironicznie https://nieironicznie.blogspot.com/
FP: https://www.facebook.com/ironicznienie/

Za swoją powieść Wicha otrzymał niedawno Paszport Polityki. Jako że kibicowałem komu innemu, postanowiłem przeczytać ową książkę dla porównania. Właśnie ją skończyłem i mam bardzo mieszane uczucia. Z tego względu podzielę je na dwie kategorie i zobaczymy, co z tego wyjdzie, ale najpierw ogólny zarys.


Książka jest trzyczęściową opowieścią o zmarłej matce autora.. Pierwsza...