Po latach po obejrzeniu filmu Trainspotting we telewizji zmotywowałem siem i sięgłem po ksionżke. Zgadzam siem z opinią jednego z bohaterów, że „Ksionżki som dla pedałów, co przechwalajom sie tym, ile przeczytali.”, ale nie mogłem siem powstrzymać i czytałem jom najczenściej podróżując właśnie pociongiem, przez co ludzie musieli uważać mnie za jakomś pizde bez manier.

To co od pierwszych chwil rzuca siem w oczy, to dziwaczny jenzyk i błendy ortograficzne. W zależności od sytuacji niektórzy bohaterowie posługują się poprawnym i wysublimowanym językiem, by nastempnie zaczonć mówić jak jakiś piździelec.

Chociaż bohaterami są w przeważającej większości narkomani, nie rozpatrywałbym tematyki tej książki, jako skoncentrowanej tylko na problemie narkomanii. Oprócz fanów różnych używek („hera, koka, hasz, lsd”), występują tutaj kryminaliści, prostytutki, osoby zarażone HIV-em oraz włoski gej molestujący śpiących widzów w kinie porno. Ogółem można uznać, że są to osoby z marginesu społecznego.Zwykłych, praworządnych obywateli jest tutaj mało, są to najczęściej turyści, osoby spotkane w pociągu albo rodziny głównych bohaterów. Raczej nie są przedstawieni w korzystnym świetle.

Oprócz barwnego języka i jeszcze bardziej barwnych historii (liczba mnoga użyta nieprzypadkowo, gdyż każdy rozdział jest w zasadzie niepowiązany z poprzednim) znajdziemy tutaj przemyślenia postaci, które nieraz zaskakują swoją głębią. Zdecydowanie nie jest to głupkowate powieścidło napisane, tylko po to by szokować wulgarnością. Na początku każdy z bohaterów jest dla czytelnika ćpunem i przedstawicielem patologii (nie bezpodstawnie), ale w miarę zagłębiania się w lekturę coraz lepiej rozumiałem oryginalność każdej postaci: Czynsz - najinteligentniejszy z paczki o poglądach nieco anarchizujących; Franco – tępy brutal, który nie znosi jakiegokolwiek sprzeciwu, ale również szukający atencji u innych (chyba najbardziej polubiłem tę postać ); Kartofel – prostoduszny obrońca „wewórki” oraz „piękna” i „wolności”, którego reprezentantem jest właśnie rude stworzonko.

Znalazłem w tej pozycji zarówno „chamską” jak i nieco bardziej „głęboką” rozrywkę, dlatego zdecydowanie polecam wszystkim, którym wulgarna treść nie przysłania bogatszej treści... w każdym razie, jak jakomś faszystowską pizde razi słowo „pizda”, to niech nie czyta, bo to literatura nie dla niego. Mi, jak to siem mówi człowieku, bardzo przypadł do gustu ten jenzyk.
.
.
.
Zagrzeję.

Po latach po obejrzeniu filmu Trainspotting we telewizji zmotywowałem siem i sięgłem po ksionżke. Zgadzam siem z opinią jednego z bohaterów, że „Ksionżki som dla pedałów, co przechwalajom sie tym, ile przeczytali.”, ale nie mogłem siem powstrzymać i czytałem jom najczenściej podróżując właśnie pociongiem, przez co ludzie musieli uważać mnie za jakomś pizde bez manier.

To...