Znacie to uczucie, kiedy zachwyceni poprzednimi przeczytanymi książkami autora/ki z wypiekami na twarzy oczekujecie następnej pozycji? Znacie szaloną radość, kiedy na półce w bibliotece uda Wam się wypatrzeć długo wyczekiwaną nowość i wreszcie możecie ją dopaść i przeczytać w jeden wieczór? Wierzę, że tak. Tak właśnie czułam się, gdy udało mi się upolować "Bez złudzeń" Mii Sheridan. Całkowicie zakochana w "Bez winy" oraz zauroczona "Bez słów" wiedziałam, że następna książka zwyczajnie musi okazać się zjawiskowa. Niestety nic bardziej mylnego. "Bez złudzeń" jest romansem całkowicie przeciętnym. Boleśnie średnim.
Główna bohaterka - nijaka striptizerka walczy z przeciwnościami losu. Zgwałcona w dzieciństwie, osierocona przez matkę, teraz nieudolnie próbuje wiązać koniec z końcem, tańcząc na rurze w podrzędnym klubie. Jej życie zmienia się kiedy poznaje "anielskiego" Gabriela - chłopaka, który w dzieciństwie został porwany. Jego oprawca przetrzymywał go w piwnicy przez 6 lat. Oczywiście niedługo po poznaniu naszą parę połączy głębokie uczucie.
Dlaczego jednak cała historia okazała się w moim odczuciu nieudana? Gabriel jest tak idealny, że niestety aż irytujący. Przez 340 stron okazuje się, że chłopak nie ma absolutnie żadnej wady, co ostatecznie czyni go bardziej robotem niż prawdziwym człowiekiem. Z drugiej stron czytelnik musi zmierzyć się z Elli, która brakiem wiary w siebie i wiecznym "na nic w życiu nie zasługuję" mogłaby wyprowadzić z równowagi świętego.
Autorka na pewno otrzyma ode mnie jeszcze niejedną szansę, niestety za tą konkretną pozycję otrzymuje ode mnie duży minus.

Znacie to uczucie, kiedy zachwyceni poprzednimi przeczytanymi książkami autora/ki z wypiekami na twarzy oczekujecie następnej pozycji? Znacie szaloną radość, kiedy na półce w bibliotece uda Wam się wypatrzeć długo wyczekiwaną nowość i wreszcie możecie ją dopaść i przeczytać w jeden wieczór? Wierzę, że tak. Tak właśnie czułam się, gdy udało mi się upolować "Bez...