Moją przygodę z Grą o Tron zaczęłam - zupełnie inaczej niż zawsze - od serialu. Nie mając zielonego pojęcia o istnieniu Pieśni Lodu i Ognia, pochłonęłam pierwszy sezon z zapartym tchem, dopiero pod koniec orientując się, że Pieśń Lodu i Ognia nie jest starą i trudno dostępną książką, a świeżutką bułeczką w każdej księgarni. Czym prędzej pobiegłam doń, potrzebując jeszcze i jeszcze. Niestety, samą książkę wałkowałam dość sporo czasu. Dlaczego?
Czytałam książkę - jak wiadomo - w polskim tłumaczeniu. Zatem nijak właściwie ma się to do pochwalenia stylu autora, który drastycznie został zmodyfikowany przez tłumaczy. Książkę wbrew pozorom czytało mi się ciężko. Toporny styl, nazbyt przesycony opisami, gdzie akcja wlekła się mozolnie, pędząc zarazem. Co do tego miałam bardzo ambiwalentne podejście. Natomiast nie można Panu Martinowi odmówić geniuszu pomysłu. Świat, jaki wykreował, niebywale wciągający, który powoli poznajemy z każdą kartą książki. Postacie, barwne i magnetyzujące, budzące naprawdę silne emocje. Wydarzenia, które zaogniały miłość lub nienawiść do bohaterów powieści. To właśnie to moim zdaniem jest fenomenem książki. I nawet męczący momentami styl (ciągnące się niczym flaki, przebarwione opisy i przemyślenia niektórych bohaterów) chowa się, gdy autor wprowadzi nas w szeroki świat pełen charakterystycznych bohaterów, wobec których nie można przejść obojętnie.

Moją przygodę z Grą o Tron zaczęłam - zupełnie inaczej niż zawsze - od serialu. Nie mając zielonego pojęcia o istnieniu Pieśni Lodu i Ognia, pochłonęłam pierwszy sezon z zapartym tchem, dopiero pod koniec orientując się, że Pieśń Lodu i Ognia nie jest starą i trudno dostępną książką, a świeżutką bułeczką w każdej księgarni. Czym prędzej pobiegłam doń, potrzebując jeszcze i...