Choć nie jestem w stanie ukryć, że kunszt językowy pana Martina mnie urzekł, to muszę również przyznać, że nie do końca rozumiem falę zachwytów, jaka ostatnimi czasy przetoczyła się przez internety w związku ze słynną już "Grą o Tron". Moje zniesmaczenie "Pieśnią Lodu i Ognia" może wynikać po trosze z osobistej awersji do wszelkiego rodzaju tasiemców, których końca nie widać. Po raz kolejny po prostu poczułam się jak perfekcyjnie zmanipulowany mały człowieczek, którego kosztem ktoś chce napchać sobie portfel, samemu przy tym zbytnio się nie męcząc. Szczerze mówiąc - myślę, że tak to właśnie w rzeczywistości wygląda :(

Jak już wspomniałam - pan Martin niewątpliwie ma talent do snucia sennych historii, których nie sposób przestać słuchać. Jestem pełna podziwu dla niezwykłej lekkości z jaką prowadzi czytelnika przez ciężkie, ponure i niejednokrotnie bardzo krwawe perypetie licznych bohaterów. Jednak...

Domyślam się, że pieśni pochwalnych dla "Pieśni" było już mnóstwo, dlatego postanowiłam wytknąć to, nad czym najbardziej ubolewam. A mianowicie bolesna wręcz schematyczność postaci, których charakter można przewidzieć niemal dokładnie w momencie, w których pada ich nazwisko. Ubolewam nad tym strasznie, bo postaci od razu możemy podzielić na szlachetne i niecne, poważne i zdziecinniałe, chytre i naiwne.

Nie wierzycie mi? Co zatem z faktem, że Starkowie są zawsze do bólu wręcz szlachetni i uczciwi? Dlaczego nie potrafią wykrzesać z siebie ani krzty przebiegłości? I dlaczego z uporem maniaka wierzą, że inni też będą wobec nich uczciwi?

A co z Lannisterami? Chytre to, cwane, zachłanne i okrutne! U Joffa od razu widać, że mamy do czynienia z kumulacją, natomiast Tyrion jest (na szczęście :D!) tylko połową Lannistera i czasem nawet potrafi być bezinteresownie uprzejmy.

Jakby tego było mało, gdzieś na końskim zadupiu kryją się niedobitki Targaryenów, którym szlachetności i waleczności co prawda nie brakuje, ale za to z uporem małych dzieci wierzą we własne bajki i magię...

:(

Efekt może być tylko jeden: jestem smutna. Poświęciłam sporo czasu na przebrnięcie przez książkę, która w sumie nawet mi się podobała, ale w zestawieniu z ogromnym zachwytem, jaki wywołała wśród mas - ogromnie mnie rozczarowała. Nie wspominając już o tym, że Autor rozwodzi się na miliony stron o rzeczach, które na dobrą sprawę nic nie wnoszą, bo przecież finał "Pieśni" może być tylko jeden - spoiler! - bardzo niewielu bohaterów przeżyje :P

Choć nie jestem w stanie ukryć, że kunszt językowy pana Martina mnie urzekł, to muszę również przyznać, że nie do końca rozumiem falę zachwytów, jaka ostatnimi czasy przetoczyła się przez internety w związku ze słynną już "Grą o Tron". Moje zniesmaczenie "Pieśnią Lodu i Ognia" może wynikać po trosze z osobistej awersji do wszelkiego rodzaju tasiemców, których końca nie...