Z początku nie było najgorzej. Autor wyprawił swoich bohaterów w podróż przywodzącą na myśl perypetie postaci znanych z podobnej wikińskiej sagi autorstwa Roberta Lowa. Gdyby na tym poprzestał mógłbym w tym miejscu wyrazić uznanie dla jego umiejętności kreowania scen batalistycznych, a nawet i scenek obyczajowych, choć te ostatnie związane są głównie z piciem i chędożeniem dziewek. Niestety autor pokusił się o połączenie powieści historyczno-przygodowej z horrorem w duchu Jacka Ketchuma, z czego powstał twór nie tylko nudny, ale i zwyczajnie głupawy. To że w Bizancjum znalazł się gość znajdujący upodobanie w obdzieraniu ze skóry młodych kobiet zapewne nikogo nie dziwi, bo i dlaczegóż dziwić by miało. Współczesny czytelnik miewa zmysły na tyle stępione, że nie wystarczają mu już sienkiewiczowskie "okropieństwa" z czasów wojen kozackich, lecz potrzebuje podniet dalece mocniejszych. Okrucieństwo winno być podawane na surowo i z detalami, bo tylko wtedy książka dobrze się sprzeda. Bohaterów podobnych wyczynów obserwujemy niekiedy w telewizji, zwłaszcza w relacjach z najbardziej spektakularnych śledztw dotyczących najokrutniejszych w dziejach zbrodni. Wtedy jednak pogardzamy nimi, przejmują nas instynktownym niemal wstrętem. Gdy jednak pojawiają się na kartach powieści przygodowych i kryminałów wyczyny ich budzą w nas z pozoru niewinne demony, z którymi ostatecznie czujemy się całkiem swojsko, zwłaszcza gdy do lektury popijamy wino lub objadamy się czekoladą. Nie chodzi jednak o to, abyśmy teraz zastanawiali się nad sobą i dochodzili do wniosku, że skoro podobne historie nas rajcują, to coś z nami jest nie tak. Mroczna strona ludzkiej natury fascynuje i pociąga, stąd też w dziejach literatury zawsze poświęcano jej różnej rangi dzieła, od Szekspira po Jo Nesbo. Chodzi raczej o to, by posługując się mocnymi środkami powiedzieć o czymś, co je przekracza, by owe środki były właśnie środkiem tylko, nie zaś celem, dla którego taka czy inna historia została opowiedziana. Wydaje się, że Radosław Lewandowski prawdą tą zanadto się nie przejął i choć z pozoru dobro odnosi w jego powieści zwycięstwo, to przecież nie jest ono ani specjalnie wymyślne,ani też nie budzi w czytelniku choćby cienia refleksji. Historia to jakich wiele i półki księgarń wręcz uginają się od podobnych rewelacji.

Z początku nie było najgorzej. Autor wyprawił swoich bohaterów w podróż przywodzącą na myśl perypetie postaci znanych z podobnej wikińskiej sagi autorstwa Roberta Lowa. Gdyby na tym poprzestał mógłbym w tym miejscu wyrazić uznanie dla jego umiejętności kreowania scen batalistycznych, a nawet i scenek obyczajowych, choć te ostatnie związane są głównie z piciem i chędożeniem...