http://szatanwodkaksiazki.blogspot.com/2018/03/zaszyj-oczy-wilkom-marta-krajewska.html

Wracamy do Wilczej Doliny, małej położonej w górach wioski, której mieszkańcy wiodą z pozoru nudne i nieskomplikowane życie. Ale wiemy już doskonale, że to tylko pozory.
O ile nad pierwszym tomem rozpływałam się, że świetny, że wciągający, o tyle przy kontynuacji powiem, że... jest jeszcze lepsza!

We wiosce zaczyna robić się niebezpiecznie. Coś wyje po nocy w lasach, góry nawiedził wilkołak. Venda usiłuje wykonywać jak najlepiej swoją pracę, ale mieszkańcy wioski wcale jej tego nie ułatwiają, w dodatku do wioski przybywa troje podejrzanych wędrowców, zainteresowanych ruinami zamku i legendarnym skarbem. Wkrótce młoda opiekunka dochodzi do wniosku, że po tym, jak dobiła targu z wilczym bogiem jej bogowie odwrócili się od niej. Czy może nadal być żerczynią, jeśli bogowie, do których ma przemawiać w imieniu innych, jej nienawidzą?
Jak poprzednio obserwujemy losy mieszkańców wioski w pryzmacie przemijającego roku, kolejnych świąt i obrzędów, zaczynając od wilczych świąt.
I to jest to co uwielbiam u Marty Krajewskiej: pieczołowicie i z oddaniem opisuje rytuały towarzyszące obchodzonym w Wilczej Dolinie świętom. W ten sposób czujemy jak przywiązani do swych tradycji są mieszkańcy doliny i skąd czerpią przesądy, lęki, ale także siłę i wiarę. Nadaje to książce wiarygodności, realizmu i pozwala nam lepiej się wczuć w życie wioski, zrozumieć jej mieszkańców.
Nie tylko Venda musi się zmierzyć z nowymi wyzwaniami. Atra, która niedawno utraciła dziecko, nie zamierza odpuścić upiorom, jednak ma wrażenie, że nie może liczyć na pomoc opiekunki. Dodatkowo nie opuszcza jej poczucie, że nie przynależy do wioski, postanawia więc udać się po pomoc do wiedźmy. Uparta dziewczyna, której życie potoczyło się zupełnie nie tak jak planowała chce je wreszcie wziąć we własne ręce.
Także pozostali mieszkańcy wioski nie mają lekko, a podpowiem tylko, że Marta Krajewska, co już w sumie wiemy po tomie pierwszym, nie waha się uśmiercać bohaterów swych książek. Mam jednak wrażenie, że w drugim tomie Wilczej Doliny zginęło ich naprawdę wielu. Właściwie umiera tam chyba więcej ludzi niż się rodzi, to źle wróży dla przyrostu naturalnego wioski. Chociaż używanie słowa "ludzie" względem bohaterów tych książek nie jest szczególnie trafne, jak wiemy przecież w Wilczej Dolinie mieszka incognito kilka innych istot wiodących z pozoru ludzi żywot. Wracając do uśmiercania postaci, nie jest to moim zdaniem zła cecha. Dobrze, gdy w książce ktoś umiera, to dodaje jej autentyczności, charakteru i budzi w nas lęk o ulubione postacie, a taki lęk podsyca napięcie. Trzeba jednak umiejętnie zabijać bohaterów i Marta Krajewska radzi sobie z tym bez zarzutu.
Podoba mi się w "Zaszyj oczy wilkom", że podobnie jak w poprzednim tomie, nie ma jednego głównego bohatera. Venda jest właściwie najbliższa bycia najważniejszą postacią w powieści i to wokół niej kręcą się niemal wszystkie wątki, ale jednak nie do końca. Tak naprawdę Venda, ze względu na swoją profesję, jest swoistym centrum wioski, dlatego wmieszana jest w problemy innych mieszkańców doliny. Ale dużo czasu poświęcone jest także Atrze. Nie tylko zresztą uwaga czytelnika kieruje się ku niej, ale i parę dłuższych spojrzeń Wilkookiego!
"Zaszyj oczy wilkom" wydaje mi się dużo bardziej zaskakiwać niż pierwsza część. Sprawa z wilkołakiem naprawdę mnie zaskoczyła! A końcówka pewnie już każdego, kto czytał tę książkę wbiła w fotel. Tym trudniej będzie doczekać się trzeciej części!
Gorąco zachęcam was do lektury "Zaszyj oczy wilkom", no chyba, że nie ciekawi was kto był wilkołakiem, czy DaWerna i Atrę coś połączy, co się przydarzy Lusemu albo czy Vendzie uda się uratować wioskę.
Ja sama nie umiem się już doczekać kolejnej części, a z nieoficjalnych plotek wiem, że będzie mieć premierę już w przyszłym roku!

http://szatanwodkaksiazki.blogspot.com/2018/03/zaszyj-oczy-wilkom-marta-krajewska.html

Wracamy do Wilczej Doliny, małej położonej w górach wioski, której mieszkańcy wiodą z pozoru nudne i nieskomplikowane życie. Ale wiemy już doskonale, że to tylko pozory.
O ile nad pierwszym tomem rozpływałam się, że świetny, że wciągający, o tyle przy kontynuacji powiem, że... jest...