1671 rok. Po tragicznej śmierci męża Elin wraz z córką udają się na służbę do domu przyrodniej siostry i jej męża, pastora. Elin zyskuje szacunek okolicznych mieszkańców dzięki odziedziczonym po babce zdolnościom: garść odpowiednich ziół i krótkie zaklęcie skutecznie pomagają ludziom i zwierzętom. Jednak nie jest bezpiecznie przyznawać się do takich zdolności w czasie, gdy w Szwecji wybucha gorączka polowań na czarownice.

1985 rok. Mała Stella zostaje pod opieką dwóch trzynastoletnich dziewczynek z sąsiedztwa. Gdy nie wraca do domu rozpoczynają się gorączkowe poszukiwania, zakończone odnalezieniem jej ciała w leśnym jeziorku. Śmierć dziewczynki na długie lata kładzie się cieniem na życiu jej opiekunek.

2015 rok. Trzydzieści lat po śmierci Stelii z tego samego gospodarstwa znika czteroletnia Linnea. Koszmar sprzed lat rozpoczyna się na nowo, zapoczątkowując w spokojnej Fjällbace serię tragicznych zdarzeń. Zagadkę próbuje rozwiązać lokalna policja na czele z Patrikiem Hedströmem, jak zawsze z pomocą jego żony, Eriki.

„Czarownica” to już dziesiąta część sagi kryminalnej Camilli Läckberg. Autorka powraca w niej do poruszanego już wcześniej tematu zaginięć i śmierci dzieci – bez wątpienia jednego z najsilniej poruszających czytelników. Krzywda dziecka to tragedia dla całej rodziny, a nawet dla całej społeczności. Läckberg dodaje do tego motyw przemocy w rodzinie, problemów współczesnej młodzieży i tak aktualnej dziś kwestii syryjskich uchodźców. Jak zawsze ciekawy jest też wątek historyczny, a właściwie dwa wątki historyczne, stanowiące tło dla współczesnych wydarzeń. Całość zamyka niespodziewanie mocny finał, który też wiele mówi o problemach dzisiejszego świata. Wśród wszystkich tych smutnych wypadków nie brakuje jednak pozytywnych akcentów: bohaterstwa, chęci niesienia pomocy i zwykłej ludzkiej życzliwości - jakby to, co w ludziach najgorsze spotykało się tu z tym, co najlepsze.

Co wyróżnia powieści Camilli Läckberg to wnikliwe spojrzenie na działania i motywacje wszystkich bohaterów, tak pozytywnych, jak i negatywnych. Możliwość tak dokładnego poznania postaci wpływa na odbiór powieści: tragedie stają się bardziej osobiste, a śledztwo bardziej emocjonujące. Poranieni, naznaczeni stratą, odrzuceni, niezrozumiani bohaterowie nie są czytelnikowi obojętni. Zło pozostaje złem, ale określenie, gdzie leży jego przyczyna, nigdy nie jest oczywiste. Czyżby i sprawca mógł zasługiwać na współczucie?

Agnieszka Kruk