To moja druga przeczytana książka autorstwa Nory Roberts. Niestety, nie zachęca do dalszego poznawania jej twórczości.
''Ulotne chwile'' składa się z dwóch opowiadań: Gra luster i Taniec marzeń. Są powiązane ze sobą, a na dodatek przerażająco podobne. W Tańcu Marzeń główna bohaterka Ruth Bannion zachwouje się identycznie jak bohaterka pierwszego opowiadania Lindsay Dunne, choć nie ma między nimi więzi rodzinnych. To mnie się zdecydowanie nie podobało.
W Tańcu Marzeń Lindsay staje się bezbarwna i nijaka. W sumie jakby się zastanowić, to nawet w Grze Luster była równie beznadziejna. Grzeczna, poukładana, miła i jakże cierpliwa osoba. Nagle spotyka Jego i boi się, że będzie tylko jedną z jego wielu kochanek. Jej zmartwienia są pozbawione sensu- On odkrywa w niej miłość swojego życia. Oto schemat pierwszego opowiadania, jakże nudny i wielokrotnie odgrzewany.
Natomiast schemat drugiego opowiadania jest następujący- Ona zakochuje się w Nim, są partnerami w tańcu. On jest nieprzewidywalny, Ona go na zmianę kocha i nienawidzi. Nagle Ona i On boją się, że ich miłość zaszkodzi im na tle zawodowym i oddalają się od siebie, po Jego obcesowych słowach. Potem odkrywają, że nie mogą bez siebie żyć i ich miłość ma szczęśliwy koniec.
Tę trzecia gwiazdkę przyznałam za wątek baletu- o tym, jak ciężko wytrwać w świecie nieustannych prób, lekcji, bólu i konkurencji. Przedstawienie tego życia spodobało mi się.
Nie polecam

To moja druga przeczytana książka autorstwa Nory Roberts. Niestety, nie zachęca do dalszego poznawania jej twórczości.
''Ulotne chwile'' składa się z dwóch opowiadań: Gra luster i Taniec marzeń. Są powiązane ze sobą, a na dodatek przerażająco podobne. W Tańcu Marzeń główna bohaterka Ruth Bannion zachwouje się identycznie jak bohaterka pierwszego opowiadania Lindsay Dunne,...