"Cień jabłoni" Wojciecha Szlęzaka zauroczył mnie od pierwszych stron. Bezimienny bohater a zarazem narrator książki jest młodym mężczyzną, który szuka swojej drogi życiowej. Opuszcza mieszkanie w mieście, rzuca pracę, nie godzi się na bycie nic nie znaczącym trybikiem w korporacji. Wyjeżdża na wieś, do rodziców. Właśnie tutaj, w miejscu swoich narodzin, u źródła, pragnie znaleźć odpowiedź na pytanie kim jest i czego pragnie od życia. Powrót do rodzinnego domu sprawia, że odżywiają wspomnienia z lat dzieciństwa i młodości. Wspomnienia o czasach, które tak szybko odchodzą w niepamięć.
" Więc może powinienem teraz mówić, krzyczeć, opowiadać o tym co wiem i co pamiętam, i o tych, którzy tu żyli, aby ocalić ich od zapomnienia, a być może kiedyś ktoś opowie o mnie i przedłuży mój żywot, bo chyba prawdą jest komunał, że człowiek żyje tak długo, jak długo trwa o nim pamięć. "
Bohater poznaje starszego mężczyznę - Grzegorza Adamczyka, który opowiada mu historie swojego życia. Adamczyk również ucieka,zmęczony życiowymi porażkami i zaszywa się w tej małej, podkrakowskiej miejscowości. Jeden ma życie przed sobą i musi zdecydować co dalej, drugi najważniejsze już przeżył stąd czas na podsumowanie i refleksje. Opowieść, którą snuje Adamczyk ma dla niego terapeutyczne znaczenie, jest próbą zrozumienia, rozliczenia się z życiem i odnalezieniem spokoju, zatrzymaniem w tej pędzącej tak szybko rzeczywistości. Uważa, że historia musi wybrzmieć, bo jeśli nikt jej nie wysłucha, to jakby się nie wydarzyła, nie ma znaczenia. Narratorowi początkowo ciężko jest być dobrym słuchaczem, jest młody i mimo że podobnie jak Adamczyk ucieka od miejskiego zgiełku, nie potrafi chyba jeszcze znaleźć odpowiedzi na wiele pytań. A jednak on również zatrzymuje się, szuka, porównuje. Jest to czas konfrontacji, spojrzenia wgłąb siebie.
Autor pisze w bardzo dobry, interesujący sposób, wciąga i zachwyca pięknymi fragmentami. Opisuje okolice mi bliskie, południową część kraju. Nie jest to styl jakoś wybitnie piękny literacko, natomiast bardzo przyciągający uwagę i wspaniale oddający klimat miejsc i charakter postaci. Autor ukazuje zestawienie życia miejskiego, nowoczesnych technologii, które sprawiają że zanikają relacje międzyludzkie z życiem na prowincji, gdzie mimo zmian wszyscy się znają, witają się podając sobie ręce, gdzie pory roku wyznaczają rytm życia, prostego życia. "Cień jabłoni" to jak mówi sam autor, powrót do przeszłości, dzięki czemu możemy spróbować odnaleźć siebie teraz i tu.
Bardzo podobała mi się ta książka, ma świetny klimat. Jest ciekawa, mądra i życiowa.
Jeśli chodzi o porównania jej z Myśliwskim to styl na pewno jest o wiele bardziej przystępny, jest tu mniej filozofii i mniej tego smutku, charakterystycznego dla książek Pana Wiesława. Nie jest to proza aż tak przejmująca. Można się doszukać podobieństw w tym gawędziarskim tonie opowieści, w opisach wiejskiego życia i w ogólnej reflejsyjności utworu. Miałam często również skojarzenia z Miedzą Andrzeja Muszyńskiego.
Bardzo polecam, to lektura nie pozostawiająca czytelnika z niczym. Bardzo prawdziwa.

"Cień jabłoni" Wojciecha Szlęzaka zauroczył mnie od pierwszych stron. Bezimienny bohater a zarazem narrator książki jest młodym mężczyzną, który szuka swojej drogi życiowej. Opuszcza mieszkanie w mieście, rzuca pracę, nie godzi się na bycie nic nie znaczącym trybikiem w korporacji. Wyjeżdża na wieś, do rodziców. Właśnie tutaj, w miejscu swoich narodzin, u źródła, pragnie...