"Mówią, że wojna wybuchnie w roku 1941. Nie bójcie się, jeszcze zobaczymy sterty potłuczonej zastawy, małe domki otwarte z jednej strony niczym pudełka, jeszcze ujrzymy wnętrzności jakiegoś księgowego przylepione do ściany nad pianinem, za które on już nigdy nie spłaci ostatniej raty. Lecz sami powiedzcie, jakie to ma znaczenie? Zdradzę wam tylko, jaką lekcję wyciągnąłem z pobytu w Dolnym Binfield, słuchajcie. Otóż, TO WSZYSTKO NADEJDZIE. Strachy ukryte w zakamarkach waszych mózgów, rzeczy, których najbardziej się obawiacie, rzeczy, które uchodzą za koszmary senne lub - wedle waszego mniemania - dzieją się tylko w obcych krajach. Bomby, kolejki po żywność, pałki, drut kolczasty, koszule w partyjnych barwach, slogany, potężne oblicza spoglądające z afiszów, karabiny maszynowe prowadzące ogień z okiem małżeńskich sypialni. To wszystko nadejdzie. Wiem o tym, a w każdym razie wtedy wiedziałem. Nie ma od tego ucieczki. Jeśli macie ochotę, możecie spróbować się temu przeciwstawić, możecie odwrócić głowy i udawać, że nic nie widzicie, możecie wreszcie chwycić łom i ruszyć wraz z tłumem, żeby zmasakrować kilkaset twarzy. Wszystko jedno, i tak nie uciekniecie od tego. To po prostu musi nastąpić".

Dla wszystkich Orwell to głównie "Folwark zwierzęcy" oraz "Rok 1984", ma się wrażenie, że popularność tych ostatnich przyćmiła "Brak tchu" doszczętnie. Wielka szkoda, jest to bowiem piękna powieść o powrocie do dzieciństwa. Powieść podszyta strachem zbliżającej się wojny, która czyha tuż, tuż za rogiem.

Główny bohater z pewnością jest myślicielem, obca jest mu ignorancja.
45-letni George przenosi nas do świata swego dzieciństwa, gdzie trawa była zieleńsza, woda przejrzystsza, powietrze czystsze, a ludzie uczciwsi.
Przenosi nas do Anglii pełnej drzew, lasów, jezior bogatych w ogromne karpie, cukierków za szylinga, spokoju i stateczności.
Rozpamiętywanie dzieciństwa jest dla niego ucieczką przed rzeczywistością, przed wiecznie narzekającą na brak pieniędzy żoną, dwójką nieznośnych dzieci, życiem w średniej klasie społecznej.
Mimo wszystko, ta błogość lat dziecięcych podszyta jest strachem wywołanym prognozami wojny, plotkami o Hitlerze, krążącymi nad miastem bombowcami.
Otwarte zakończenie przerywa powieść nagle, bez ostrzeżenia, tak jak bomby spadające na miasto urywają życie wielu istnień.

Powieść, można rzec, ostrzeżenie. Pełna przemyślanego pesymizmu, pełna nostalgii i tęsknoty.
Główny bohater posłużył Orwellowi za lustro, w którym autor umieścił własne dzieciństwo, własną młodość, własną tęsknotę.
Warta przeczytania.

"Mówią, że wojna wybuchnie w roku 1941. Nie bójcie się, jeszcze zobaczymy sterty potłuczonej zastawy, małe domki otwarte z jednej strony niczym pudełka, jeszcze ujrzymy wnętrzności jakiegoś księgowego przylepione do ściany nad pianinem, za które on już nigdy nie spłaci ostatniej raty. Lecz sami powiedzcie, jakie to ma znaczenie? Zdradzę wam tylko, jaką lekcję wyciągnąłem z...