Hyperion trochę odstrasza – głównie objętością, tematyką oraz sławą, którą obrosła ta książka. Mimo iż zagorzałym fanem science fiction nie jestem ani nie mam pragnienia takim pozostać – dałem szansę tej książce. Skusiła mnie głównie perspektywa możliwego ograniczenia science fiction na rzecz rozbudowania relacji między bohaterami oraz zgłębianie fabuły. Wnioskując z opisu spodziewałem się nawet czegoś w stylu ‘’Igrzysk śmierci’’ – siedmiu bohaterów wyrusza na tajemniczą wyspę, z której powróci tylko jeden – lecz nie otrzymałem do końca tego, czego oczekiwałem, co w żadnym stopniu nie umniejsza książce.

Powieść ma sześciu głównych bohaterów których już w opisie poznajemy jako bardzo zróżnicowanych i ukazujących skrajnie różne zajęcia – od poety, przez księdza aż do wojskowego i kilku innych. Taka symbolika działa na moją wyobraźnie jak niemal nic innego, jednak znaczenie osobowości bohaterów zostało potraktowane po macoszemu i fakt, że są kim są nie ma w zasadzie wiele znaczenia, bo równie dobrze mogliby byś kimkolwiek, jednak w trakcie ujawiły się ich inne zalety – opowieści.

Otóż książka składa się z sześciu opowieści (dlaczego opowieści jest sześć a bohaterów siedmiu wyjaśnia się w trakcie) które, tak jak ludzie których dotyczą, są skrajnie różne zarówno jeśli chodzi o tematykę jak i formę – zmiana narracji, klimatu i wielu innych czynników robi swoje. Przypominało mi to trochę ‘’Atlas chmur’’ Mitchella, gdyż każda z opowieści w obu tych książkach była połączona jakimś elementem – w ‘’Atlasie…’’ blizną noszoną przez bohaterów natomiast w tej książce planetą, na którą zmierzają – Hyperionem. Bardzo podobało mi się to, że autor każe czytelnikowi samemu wszystkiego się domyślać – stanowi to miłą odmianę po tych nastolatkowych, przewidywalnych pierdołach.

Jak na science fiction przystało z powieści aż wylewają się statki, technologiczne smaczki, kosmiczne tajemnice i matematycznie zasady, jednak autor wziął pod uwagę fakt, że nie tylko matematyczni geniusze i ludzie znający się na takiej literaturze wezmą tę książkę, więc zaawansowanie technologiczne i trudności kosmologiczne ubrał w łatwe do przyswojenia nazwy i wyjaśnienia, które są na tyle zwięzłe, by czytelnika nie znużyć i na tyle dokładne, by bez problemów zrozumieć istotę danej rzeczy. I nawet jeśli dla takiego laika jak ja nie wszystkie rzeczy były zrozumiałe – te, które występują często lub mają znaczący wpływ na fabułę są wyjaśnione, więc większych problemów ze zrozumieniem być nie powinno.

Jak przy każdej książce, bardziej lub mniej, traktującej o przyszłości człowieka warto skonfrontować rzeczywistość obecną oraz tą z książki. O ile temat rozwinięcia ludzkości został przestawiony w sposób bardzo realistyczny – oparty na teraźniejszości – o tyle koncepcja samego człowieka, który nie wyłączają niewielkich różnic jest niemal taki sam jak obecnie już mi się pasuje. Można to wytłumaczyć tym, że autor chciał ułatwić sprawę ewentualnemu reżyserowi – co robił całkiem często – jednak takie podobieństwo ludzi z przyszłości a nami jest według mnie niewiarygodne.

Największą wadą jest według mnie znużenie, jakie ogarnia czytelnika poznając niektóre z opowieści – w szczególności jeśli chodzi o opowieść Uczonego. Była zdecydowanie najsłabsza. Najbardziej podobała mi się ostatnia opowieść – historia bardzo wzruszająca – oraz przedostatnia – czyli ta najbardziej obfita w akcję. Dla nich samych warto przeczytać całą książkę. Ogółem powieść wywołała na mnie bardzo dobre wrażenie, jednak nie tak dobre, jak się tego spodziewałem. Bardzo zaskoczyło mnie zakończenie i już nie mogę doczekać się aż chwycę za tom drugi. Gorąco polecam!

Hyperion trochę odstrasza – głównie objętością, tematyką oraz sławą, którą obrosła ta książka. Mimo iż zagorzałym fanem science fiction nie jestem ani nie mam pragnienia takim pozostać – dałem szansę tej książce. Skusiła mnie głównie perspektywa możliwego ograniczenia science fiction na rzecz rozbudowania relacji między bohaterami oraz zgłębianie fabuły. Wnioskując z opisu...