P.S. Kocham Cię odkryłam na półce mojej mamy. Właściwie wydawało mi się, że to raczej opowiastka dla starszych kobiet, które mogą utożsamić się z tragedią jaka spotkała główną bohaterkę. Nic bardziej mylnego.
Już od pierwszych zdań wiedziałam jak bardzo się pomyliłam i jak szybko wydałam osąd o książce, której nawet nie tknęłam.
Poznajemy parę Holly i Gerry, można by rzec małżeństwo idealne. Ich prawdziwość, ich miłość wypływająca z każdego słowa, czynu, z każdej kłótni czy sprzeczki napełnia człowieka pozytywnymi wibracjami.
I nagle główną bohaterkę dotyka śmierć nie tyle co bliskiej osoby, a tej drugiej połówki. Kogoś kto cały czas był obok, z kim snuła plany na przyszłość. Teraz trzeba zasypiać samemu, gasić światło samej. Muszę przyznać, że te momenty były maksymalnie wzruszające i nie obyło się bez chusteczek i chwilowego przerwania czytania, bo litery rozmazywały mi się przed oczami. Czułam ten ból, który ją rozrywał od wewnątrz. Słyszałam tą ciszę jaka pozostała po Gerrym i klnęłam pod nosem na autorkę, że odebrała mi jej męża, głównego bohatera, którego pokochałam od razu.
Zaraz potem jednak znów płakałam i uśmiechałam się przez łzy, gdy czytałam pierwszy list do Holly dziękując autorce za tak wspaniały przebieg historii. Gerry stanął dla mnie na takim piedestale. Mimo, że chorował i wiedział, że ten czas który mu został jest ulotny postanowił zaopiekować się miłością swojego życia. Jednocześnie uczył ją życia bez niego i wrywał się w jej pamięć. Ale nie pozwalał tkwić w tej czarnej żałobie po nim.
Każdy list, każda przygoda, a właściwie skrupulatnie zaplanowane wydarzenie przez zmarłego męża Holy sprawiało, że moje serce zaciskało się w piersi, brakowało mi tchu, ale i tak uśmiechałam się jak głupia.
Autorka potrafi grać na emocjach i umie je wyważyć. To nie jest taki obrzydliwy rollercoster gdzie nie ma chwili, by pomyśleć czy połączyć się w uczuciu z główną bohaterką.
Idealnie ukazane i przekazane szczęście i ból, śmiech i łzy. Bez nadmiernego patosu czy przesady, ale realnie ukazana rozpacz po utracie drugiej osoby. A także całkowicie prawdziwie pokazana taka rehabilitacja i dojście do siebie. Zaczęcie nowego życia bez niego, a tak naprawdę razem z nim tylko inaczej.
To nie tylko powieść dla kobiet, które szukają kolejnej łzawej obyczajówki.
Jest to wzruszająca, ale i pokazująca, że życie mimo trudu, bólu i rozpaczy nie kończy się i wystarczy jeden impuls, by mieć siłę żeby odczarować świat.
Polecam, polecam, polecam.
Szczególnie tym, którzy jeszcze nie widzieli filmu (a przyznam się, że nie miałam jeszcze okazji go zobaczyć:)

P.S. Kocham Cię odkryłam na półce mojej mamy. Właściwie wydawało mi się, że to raczej opowiastka dla starszych kobiet, które mogą utożsamić się z tragedią jaka spotkała główną bohaterkę. Nic bardziej mylnego.
Już od pierwszych zdań wiedziałam jak bardzo się pomyliłam i jak szybko wydałam osąd o książce, której nawet nie tknęłam.
Poznajemy parę Holly i Gerry, można by rzec...