Lektura "Brighton" prowokuje pytanie - czym naprawdę Michael Harvey chciał, aby jego książka była? Społeczno-socjologicznym portretem dzielnicy Bostonu, w której dorastał? Opowieścią o twardej męskiej przyjaźni, która gotowa jest oprzeć się każdemu wyzwaniu? Czy po prostu zwykłym kryminałem? Czegokolwiek autor nie planował i czego by nie pragnął przekazać - efekt końcowy jego działań udowadnia, że nie ma do powiedzenia niczego odkrywczego ani szczególnie zaskakującego.

Michael Harvey wyraźnie próbuje wejść w za duże buty lepszych od siebie starszych kolegów po fachu, takich jak Dennis Lehane czy James Ellroy - brakuje mu jednak warsztatu, stylu i zdolności do kreowania wiarygodnych psychologicznie bohaterów. Ponadto Harvey lubuje się w stosowaniu kwiecistych metafor nawiązujących do literatury noir - szkoda jednak, że robi to z finezją operatora młota pneumatycznego.

Warstwa kryminalna - cóż, obawiam się, że mniej więcej w połowie lektury, nie ostanie się żaden z wielbicieli tego gatunku, który nie przejrzy intrygi na wylot. Na wyliczenie wytartych klisz z jakich korzysta Harvey nie starczyłoby mi dnia - od konstrukcji bohaterów, poprzez osnowę fabularną na tanich twistach kończąc.

Jakkolwiek - "Brighton" nie jest złą książką. Czyta się ją szybko - głównie dzięki wyjątkowo wzbijającym się ponad poziom całości dialogom - i w kategorii "taniego czytadła" jest lekturą którą można przełknąć całkiem bezboleśnie. Dodane "od czapy" elementy poruszające "ważne" tematy społeczne przemawiają na niekorzyść - ot, rzucone i pozostawione samym sobie spostrzeżenia autora na temat tego, jak niesprawiedliwa i okrutna jest rzeczywistość mieszkańców nizin społecznych w Brighton. Z jakich powodów pojawiła się tu kwestia walki o prawa czarnoskórych, tego nigdy nie zrozumiem. Autor porusza ten temat a potem porzuca, bez jakiejkolwiek refleksji a ja nie widzę, jaki ma to konkretny wpływ na działania postaci, która w dzieciństwie brała udział w proteście dotyczącym wspólnej edukacji dzieci różnych ras. Takich porzuconych wątków, nie mających przełożenia na plot ani na psychikę postaci jest tu cała masa.

Stephenowi Kingowi się podobało - pewnie z powodu licznych wzmianek o drużynie Red Sox - a John Grisham "nie mógł się oderwać" - a ja, w momencie kiedy kończę pisać tę recenzję, powoli o "Brighton" zapominam.

Lektura "Brighton" prowokuje pytanie - czym naprawdę Michael Harvey chciał, aby jego książka była? Społeczno-socjologicznym portretem dzielnicy Bostonu, w której dorastał? Opowieścią o twardej męskiej przyjaźni, która gotowa jest oprzeć się każdemu wyzwaniu? Czy po prostu zwykłym kryminałem? Czegokolwiek autor nie planował i czego by nie pragnął przekazać - efekt końcowy...