Brighton

https://zielony-pokoik.blogspot.com/2019/11/michael-harvey-brighton.html

https://zielony-pokoik.blogspot.com/2019/11/michael-harvey-brighton.html

Michael Harvey ujął mnie stylem i sugestywnymi opisami, sprawiając, że otwarcie książki było przepustką do znalezienia się w Bostonie. Dostrzegam elementy, które odpowiednio doszlifowane sprawiłyby, że mogłabym dziś pisać o powieści genialnej i bez grama wątpliwości postawić autora obok tak cenionego przeze mnie Dennisa Lehana’e. Nie przyszła niestety jeszcze na to pora, ale „Brighton” to pozycja zdecydowanie warta uwagi i dająca duże nadzieje na jeszcze lepsze książki autora w przyszłości.

Pełna opinia na K-czyta.pl: http://www.k-czyta.pl/2017/05/michael-harvey-brighton.html

Michael Harvey ujął mnie stylem i sugestywnymi opisami, sprawiając, że otwarcie książki było przepustką do znalezienia się w Bostonie. Dostrzegam elementy, które odpowiednio doszlifowane sprawiłyby, że mogłabym dziś pisać o powieści genialnej i bez grama wątpliwości postawić autora obok tak cenionego przeze mnie Dennisa Lehana’e. Nie przyszła niestety jeszcze na to pora,...

Napisałem dziś piosenkę, już jest nieźle, już jest pięknie,
Ale chcę, by było to wyłącznie dla mamony.
Ani słowa o miłości, o podłości, polityce
I o niczym innym, nic bez znaczeń dodatkowych.

Najpierw ty, długo, długo nic, tylko ty, dla ciebie piszę.
Tylko ty, po tobie nie ma nic, dziś piszę dla mamony.

Ile razy to słyszałem, że ktoś kocha, nie wierzyłem,
Bo jak wierzyć w to, gdy ktoś wyznaje dla mamony.
Ta piosenka jest prawdziwa, ja tu śpiewam, w przekonaniu,
Że nic nie przeżywam, tylko muszę coś zarobić.

Najpierw ty, długo, długo nic, tylko ty, dla ciebie piszę.
Tylko ty, po tobie nie ma nic, dziś piszę dla mamony.

Ta piosenka jest pisana dla pieniędzy!
Ta piosenka jest śpiewana dla pieniędzy!

chyba jednak tak jak powyżej...
Nie jestem rozczarowany,pomiędzy stronicami to na co liczyłem....nic więcej,ale też i nic mniej...świetnie sprawdzone schematy,budowanie napięcia,bohaterowie prości i przewidywalni...ale ok,tak pisać to nie wstyd,solidnie,bez wlotów i upadków...choć główna intryga jakby nieco za gęsta...

Napisałem dziś piosenkę, już jest nieźle, już jest pięknie,
Ale chcę, by było to wyłącznie dla mamony.
Ani słowa o miłości, o podłości, polityce
I o niczym innym, nic bez znaczeń dodatkowych.

Najpierw ty, długo, długo nic, tylko ty, dla ciebie piszę.
Tylko ty, po tobie nie ma nic, dziś piszę dla mamony.

Ile razy to słyszałem, że ktoś kocha, nie wierzyłem,
Bo jak wierzyć w...

Książka napisana z wielkiej miłości do tytułowej dzielnicy i z nieco mniejszej miłości do bohaterów i czytelnika. Po trudnym początku, czyta się całkiem dobrze

Książka napisana z wielkiej miłości do tytułowej dzielnicy i z nieco mniejszej miłości do bohaterów i czytelnika. Po trudnym początku, czyta się całkiem dobrze

Stephena Kinga totalnie porwała ta powieść...

Ja powstrzymam się z opinią, będę musiał kiedyś jeszcze raz przeczytać, gdyż zbyt wiele tu niedomówień, zbyt szybko ją zaliczyłem, więc chciałbym jeszcze raz na spokojnie przeanalizować aby choć odrobinę więcej zrozumieć. Co nie zmienia faktu, że sam wątek męskiej przyjaźni kapitalny.

Coś jakby trochę podobnego miałem kiedyś z "Zaułkiem koszmarów" Greshama, który średniawo mi podszedł za pierwszym razem, a potem stał się moim ulubionym kryminałem...

Stephena Kinga totalnie porwała ta powieść...

Ja powstrzymam się z opinią, będę musiał kiedyś jeszcze raz przeczytać, gdyż zbyt wiele tu niedomówień, zbyt szybko ją zaliczyłem, więc chciałbym jeszcze raz na spokojnie przeanalizować aby choć odrobinę więcej zrozumieć. Co nie zmienia faktu, że sam wątek męskiej przyjaźni kapitalny.

Coś jakby trochę podobnego miałem kiedyś z...

Mocna powieść. Czytając aż człowiek czuł na dłoniach brud tych ulic i niepowtarzalnego klimatu. Niezwykłe postacie, zdecydowanie niesympatyczne, męska przyjaźń, która przetrwała? lata. Zakończenie też niczego sobie. Książka godna polecenia.

Mocna powieść. Czytając aż człowiek czuł na dłoniach brud tych ulic i niepowtarzalnego klimatu. Niezwykłe postacie, zdecydowanie niesympatyczne, męska przyjaźń, która przetrwała? lata. Zakończenie też niczego sobie. Książka godna polecenia.

Mroczna dzielnica Brighton, niewyjaśnione zbrodnie
i cała ta historia męskiej przyjaźni zbytnio mnie nie wciągnęły.
Książka nie zachwyca swoją tajemniczością, nie trzyma w napięciu,
momentami wydaje się nudna, a co do zakończenia -
trochę na wyrost, mnie nie przekonało.
Ot taki sobie thriller - do przeczytania i do zapomnienia.
Możliwe, że płci męskiej bardziej przypadnie do gustu.

Mroczna dzielnica Brighton, niewyjaśnione zbrodnie
i cała ta historia męskiej przyjaźni zbytnio mnie nie wciągnęły.
Książka nie zachwyca swoją tajemniczością, nie trzyma w napięciu,
momentami wydaje się nudna, a co do zakończenia -
trochę na wyrost, mnie nie przekonało.
Ot taki sobie thriller - do przeczytania i do zapomnienia.
Możliwe, że płci męskiej bardziej przypadnie...

Spodziewałam się że przeczytam coś tak dobrego jak "Pielgrzym" miałam nadzieje że książka wciągnie mnie od początku do końca. Pomyliłam się. Nudziłam się trochę czytając, książkę ratuje końcówka.
Czytałam lepsze książki ale i gorsze...

Spodziewałam się że przeczytam coś tak dobrego jak "Pielgrzym" miałam nadzieje że książka wciągnie mnie od początku do końca. Pomyliłam się. Nudziłam się trochę czytając, książkę ratuje końcówka.
Czytałam lepsze książki ale i gorsze...

"...Brighton to dzielnica jak wszystkie inne. Ma swoje mroczne tajemnice i jak w każdej innej części Bostonu tutejsi uważają się za wyjątkowych, a całą resztę mają za hołotę..." (fragm)

Szokujący początek...już w prologu. To kryminał pod tytułem "Brighton" M. Harveya, którego główni bohaterowie to:
Kevin Pearce – piętnastoletni, zdolny bejsbolista. Ma bardzo dziwnie skomplikowaną sytuację domową oraz Bobby Scales – najlepszy zawodnik w historii Brighton (dzielnica Bostonu), sierota, którego w dzieciństwie przygarnęła i wychowywała babcia Kevina – szefowa firmy taksówkowej.

Duża liczba osób, które poznajemy w początkowej części książki powoduje, że trudno się nie pogubić wśród imion, skróconych historii życia, relacji, układów, sympatii bądź antypatii i koligacji rodzinnych między nimi. Historia najbliższej rodziny Kevina od kilku pokoleń też jest nieciekawa, pełna alkoholu, przemocy, przekleństw, strachu i nienawiści.
Morderstwo ukochanej babci chłopaka powoduje całą lawinę zdarzeń...młody bohater wyjeżdża, na długo...

Po latach Kevin wraca na chwilę do Brighton jako pracownik Boston Globe, zdobywca Nagrody Pulitzera za reportaż o mężczyźnie niesłusznie skazanym za morderstwo Rossie Tallent i zabitym w więzieniu. Spotyka jedną ze swoich sióstr – Bridget, kilku starych znajomych, odżywają wspomnienia. Zarówno te dobre jak i te, o których nie chciałby pamiętać.

Niewyjaśniona sprawa zabójstwa czarnoskórego Curtisa Jordana z roku 1975. powraca.
Kolejne morderstwo kobiety w Brighton ściąga zainteresowanie policji na Bobby'ego. A są też inne.
Prokuratura i policja prowadzą oficjalne śledztwo, ale dziennikarze śledczy również
nie próżnują. Szukają własnych dowodów, świadków i powiązań, często narażając własne życie.
Bobby znajduje się na celowniku nie tylko policji, ale też mafii. Robi się niebezpiecznie.
Kevin jednak bezgranicznie wierzy w jego niewinność.
Czy ma rację?

Bardzo zaplątana i skomplikowana sytuacja. Wieloznaczne zdarzenia, zachowania i wypowiedzi różnych bohaterów. (a jest ich niemało). Z drugiej strony jest to wszystko na tyle intrygujące, że chce się poznać zakończenie. Dodam tylko, że jest ono ... nieoczywiste i zaskakujące.
Solidna, wielowątkowa powieść kryminalna.

"...Brighton to dzielnica jak wszystkie inne. Ma swoje mroczne tajemnice i jak w każdej innej części Bostonu tutejsi uważają się za wyjątkowych, a całą resztę mają za hołotę..." (fragm)

Szokujący początek...już w prologu. To kryminał pod tytułem "Brighton" M. Harveya, którego główni bohaterowie to:
Kevin Pearce – piętnastoletni, zdolny bejsbolista. Ma bardzo dziwnie...

Czy jedno wydarzenie może zmienić całe życie? Oczywiście, że tak, chociaż gdyby mu się przyjrzeć z bliska zauważa się, iż raczej jest to ostatni akord w całym łańcuchu przyczynowo-skutkowym. Jednak większość dostrzega jedynie finał, nie początek lub rozwinięcie, motywy są często są bagatelizowane lub źle rozumiane. Rzadko pada pytanie dlaczego coś miało miejsce właśnie w tym, nie innym momencie, chociaż jest najwłaściwsze.

Sukces ma różny smak, bywa także chwilą kiedy człowiek nie tylko zaczyna patrzeć za siebie, lecz nawet robi w tył zwrot ku temu co było. Kevin Pearce jest nieustępliwym dziennikarzem śledczym, wyrobił sobie renomę, a już niedługo otrzyma nagrodę Pulitzera. Teraz przed nim żadna redakcja nie zamknie drzwi, chociaż rodzima gazeta wciąż jest dla niego świetnym miejscem pracy. Inni w takiej sytuacji pewnie by świętowali i po prostu cieszyli wyróżnieniem, lecz w przypadku Kevina sprawa ma się inaczej. Coś gna go do miejsce jakie opuścił dwadzieścia lat wcześniej, od tego czasu nigdy nie wrócił do rodzinnego domu i nie spotkał się z dawnymi kolegami, a bliskich też unikał. Dwie dekady temu całkowicie odciął się od Brighton i przede wszystkim od jego mieszkańców. Co go sprowadza na stare śmiecie, opuszczone w wieku piętnastu lat? Znany dziennikarz z nikim nie dzieli się swoją przeszłością, jednak teraz chyba zapragnął powrotu do niej. Na pierwszy rzut oka Brighton zmieniło się w porównaniu d tego co zapamiętał, ale czy tak naprawdę jest? Kiedyś na pewno nie było podmiejską oazą, współcześnie wydaje się, że upodobniło się do innych bostońskich przedmieść. Jednak z bliska iluzja pryska jak bańka mydlana, pewne kwestie pozostały takie same jak w dawnych czasach i jedna z nich sprowadza Pearce`a z powrotem. Morderstwo nestorki rodziny nie było początkiem jak sądzono, lecz jednym z elementów finału dramatycznej historii dwojga chłopców. Bobby Scales uczynił wtedy co uważał za słuszne i wziął na siebie odpowiedzialność, nigdy nie narzekał z tego powodu i nie żądał niczego od Kevina. Ten drugi mógł pójść własną drogą, ale teraz właśnie zatoczył pełne koło i powrócił do punktu wyjścia czyli momentu śmierci człowieka, który zabił Mary Burke. Niegdyś byli dziećmi, teraz już nimi nie są i Pearce nie zamierza zostawić przyjaciela na pastwę losu. Bobby jest w kręgu podejrzanych o wielokrotne zabójstwa jakich dokonano w Brighton. Kevin ma doświadczeniu w dochodzeniach i niczego tak nie pragnie jak wyjaśnienia roli Scales`a. Ale czy jest gotowy na to ponowne wejście do labiryntu zbudowanego z przeszłości, wspomnień i poczucia winy?

Ile jest warty sukces gdy wciąż ucieka się przed swoją przeszłością? Do czego prowadzą wyrzuty sumienia? "Brighton" nie tylko odpowiada na te pytania, lecz także wciąga czytelnika do świata, w którym zbrodnia ma różne oblicza, a człowiek prędzej czy później konfrontowany jest ze swoimi czynami. Książka Michaela Harveya to znakomity thriller, głęboko wchodzący w relacje rodzinne i odsłaniający jej mroczne strony, ale nie tylko one są kanwą dla tej historii. Równie ważnym elementem jest siła przyjaźni, z gatunku tych do grobowej deski oraz pozorna normalność, kamuflująca czyste zło. "Brighton" po części ma klimat czarnego kryminału, z bohaterami uwikłanymi w pełne dramatyzmu związki oraz z mocnym motywem winy i pragnienie jej odkupienia. Autor oddał narrację kilku postaciom oraz zderzył z sobą to co już miało miejsce z tym co dzieje się obecnie, nie odkrywając od razu wszystkich kart. Dzięki temu fabuła zyskuje nie tylko na zagadkowości, ale i skłania do refleksji nad istotą zła oraz sprawiedliwości. Prawda jak się okazuje wiele twarzy i może być różnie postrzegana oraz wykorzystywana. Nawet upływ czasu pewnych ludzkich reakcji nie zmienia.

Czy jedno wydarzenie może zmienić całe życie? Oczywiście, że tak, chociaż gdyby mu się przyjrzeć z bliska zauważa się, iż raczej jest to ostatni akord w całym łańcuchu przyczynowo-skutkowym. Jednak większość dostrzega jedynie finał, nie początek lub rozwinięcie, motywy są często są bagatelizowane lub źle rozumiane. Rzadko pada pytanie dlaczego coś miało miejsce właśnie w...