Moje pierwsze wrażenie po rozpoczęciu lektury „Wojny” to olbrzymie zdziwienie, jak tom drugi spójnej historii może tak bardzo różnic się klimatem od poprzedniego. Na tym etapie dobrze znałem postacie, świat i jego niuanse, ale takiego rozwoju wypadków nie przewidziałem. Wstęga była „mocno stalkerska”, tutaj pojawiają się klimaty kosmiczne, miejscami mocno kojarzące się z twórczością Lovecrafta (przynajmniej mi) oraz poniekąd z Lodową Cytadelą (także wydaną przez Fabrykę Słów pod szyldem Fabryczna Zona).

Garsteczka, Chemik i Kruk zdecydowanie wpakowali się w kabałę. Problem przerasta nawet tak wszechstronnie utalentowaną drużynę. Światło dzienne ujrzą nowe fakty, a nasi bohaterowie będą bardzo szybko musieli odnaleźć sie w nowej sytuacji. To będzie misja z ograniczeniem czasowym, co brzmi dziwnie biorąc pod uwagę anomalie pojawiające się w książce.

W pamięć najbardziej zapadły mi klimatyczne lokacje. Czytałem różne historie z różnorakimi opisami, ale tutaj naprawde czuje się tą "inność" - jak na statku kosmicznym obcych. Wszystko wewnątrz umocnień, które opuścił Garsteczka, to dla mnie jedna wielka anomalia.

Wyszło na to, że po skończeniu lektury pierwszego tomu mocno przeliczyłem się zakładając, że do rozwiązania intrygi jest już bardzo blisko. Bo sprawy komplikują się jeszcze bardziej i czytelnik będzie się musiał skupić żeby powiązać ze sobą wszystkie fakty. Gdy w grę wchodza anomalie czasoprzestrzenne, droga wcale nie musi prowadzić bohaterów z punktu A do punktu B w linii prostej. Kto przeczytał tom pierwszy (a jest to raczej lektura obowiązkowa biorąc pod uwagę niuanse fabuły) wie, w jak nietypowej sytuacji znalazł się Chemik. Zapewne zastanawiacie się, czy wszystko sie „wyprostuje”. „Wojna” przynosi odpowiedzi na wiele pytań. Mogą one niestety nie być takimi, na które czytelnik liczył. Uspokajam – liczy się spójność historii i sens, realizm w ramach konwencji. Tego "Wojnie" nie brakuje. W drugiej połowie książki czeka na nas kilka zwrotów akcji, które każą nieco zrewidować swoje poglądy o niektórych postaciach.

Podsumowując Wojna, a właściwie ANTYMIR, czachy nie urywa. Ale o ile nie szukacie książki, która zmieni wasze zycie, tylko jakies dobrej „przygodówką”, z którą można spędzić czas w pociągu – polecam.

Moje pierwsze wrażenie po rozpoczęciu lektury „Wojny” to olbrzymie zdziwienie, jak tom drugi spójnej historii może tak bardzo różnic się klimatem od poprzedniego. Na tym etapie dobrze znałem postacie, świat i jego niuanse, ale takiego rozwoju wypadków nie przewidziałem. Wstęga była „mocno stalkerska”, tutaj pojawiają się klimaty kosmiczne, miejscami mocno kojarzące się z...