Przeczytałam kilka opinii na temat tej książki - w tym dwie-trzy Panów. I tak, zgadzam się, że w książce jest wiele niedociągnięć czy pomyłek autorki, ale czy to wszystko jest aż tak ważne w obliczu tej pięknej miłości? I chociaż często słyszałam głos rozsądku, że to wszystko jest przerysowane, że taka miłość się nie zdarza, to zaraz serce przypominało słowa Mariny, kuzynki Tatiany: "Nie chcę umrzeć, ani razu nie poczuwszy tego, co ty czujesz. Chciałabym poczuć to chociaż raz w życiu. Chociaż raz!"

"Jeździec miedziany" to przede wszystkim historia miłosna. Mamy tu młodziutką, niewinną i jakże irytującą w swej naiwności Tanię, oraz jego - przystojnego, dużego i silnego Aleksandra - jej żołnierza, jej Szurę. Zakochani w sobie bez pamięci, do szaleństwa, muszą stawić czoła wielu przeszkodom, nie tylko wojnie czy innym ludziom, ale także sobie i ich wzajemnej miłości. Oboje uparci i zawzięci, początkowo nie przyznają się do rodzącego się uczucia, następnie ukrywają łączącą ich miłość, by później dbać o życie drugiego bardziej niż o swoje.

Tak, "Jeździec miedziany" to romansidło, to piękna i wzruszająca historia miłosna osadzona w trudach II wojny światowej - wojny, która jest dla bohaterów "szkołą człowieczeństwa".

Mimo, iż ta opowieść liczy ponad 700 stron, pochłonęłam ją w 3 dni, wzruszając się, uśmiechając, a czasami czytając z wypiekami na twarzy jak nastolatka. Polecam, i na pewno sięgnę po II część - "Tatiana i Aleksander".

Przeczytałam kilka opinii na temat tej książki - w tym dwie-trzy Panów. I tak, zgadzam się, że w książce jest wiele niedociągnięć czy pomyłek autorki, ale czy to wszystko jest aż tak ważne w obliczu tej pięknej miłości? I chociaż często słyszałam głos rozsądku, że to wszystko jest przerysowane, że taka miłość się nie zdarza, to zaraz serce przypominało słowa Mariny, kuzynki...