Jeździec miedziany

Bardzo mnie zaciekawiły losy Tatiany i Aleksandra i choć momentami książka mi się dłużyła, z wielkimi emocjami śledziłam ich losy.

Pierwsza część podobała mi się ze względu na rzetelne opisy koszmaru blokady Leningradu, historia była wstrząsająca. Z kolei druga przypominała bardziej erotyk. Irytowała mnie Tatia, którą wszyscy traktowali jak dziecko, a przez to i ona się tak zachowywała. I to jej niezdecydowanie: raz odrzuca miłość Szury, nakazuje wierność siostrze, a za chwilę wylewa żale, że ją ignoruje, nie patrzy na nią, nie traktuje poważnie...

W drugiej części nie jest wcale lepiej. No, może później, kiedy jej upór (czasami tak naiwny i pozbawiony sensu) ostatecznie wychodzi na plus. Wydaje mi się wtedy dojrzalsza. To co zwróciło moją uwagę, to że sama autorka każe mi postrzegać Tanię jako małe dziecko: te jej rozterki, to że wszystko robi "cichutko", "powolutku" i "delikatnie"... Ok, ma te 17 czy 18 lat, ale po tym jak ją w tak krótkim czasie życie doświadczyło, miałam nadzieję, że szybciej dorośnie.

Bardzo mnie zaciekawiły losy Tatiany i Aleksandra i choć momentami książka mi się dłużyła, z wielkimi emocjami śledziłam ich losy.

Pierwsza część podobała mi się ze względu na rzetelne opisy koszmaru blokady Leningradu, historia była wstrząsająca. Z kolei druga przypominała bardziej erotyk. Irytowała mnie Tatia, którą wszyscy traktowali jak dziecko, a przez to i ona się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeszcze kilka dni temu powiedziałabym, że literatura piękna z gatunku romansu nie jest moim ulubionym gatunkiem, a już zwłaszcza ta, która dotyczy Rosji. Z perspektywy dnia dzisiejszego wiem, że nie mogłam się bardziej mylić, a wręcz należy powiedzieć to wprost - pozostawałam w błędzie. 'Jeździec miedziany" jest bowiem powieścią, która chwyta za serce i wyciska emocje jak sok z cytryny. Autorka zawarła w niej paletę wszelkich uczuć od miłości, przez nienawiść, od radości po smutek, od euforii po skrajny żal, a wręcz cierpienie, przez ukazanie pozbawiającej tchu miłości, siostrzanej miłości, ludzkiej zawiści czy skrajnego bólu rozłąki. Wplecione w historię wojennego Leningradu (swoją drogą jak dobrze, że dziś nazwa ta odeszła już w zapomnienie i można cieszyć się pięknem słowa Petersburg) losy Tatiany i Aleksandra, w dużej części również Daszy i Dimy nie tylko pokazują w jaki sposób wojna odcisnęła swoje piętno na ludności cywilnej tego miasta, ale również jak wojna wynaturza ludzkie potrzeby. Lektura zmagań z wojenną rzeczywistością w przeszywającym chłodzie zimy 1942 r. nie tylko pokazuje jak wiele człowiek jest w stanie znieść, nawet wtedy gdy wydaje się, że już granicy ej przesunąć się nie da. W tym wszystkim uczucie głównych bohaterów, ich wzajemne oddanie, ale i ogromne poświęcenie sprawiają, że nie da się przejść wobec nich obojętnie. Z całą pewnością w moim sercu zostaną oni na długo.

Jeszcze kilka dni temu powiedziałabym, że literatura piękna z gatunku romansu nie jest moim ulubionym gatunkiem, a już zwłaszcza ta, która dotyczy Rosji. Z perspektywy dnia dzisiejszego wiem, że nie mogłam się bardziej mylić, a wręcz należy powiedzieć to wprost - pozostawałam w błędzie. 'Jeździec miedziany" jest bowiem powieścią, która chwyta za serce i wyciska emocje jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka ma dwa główne wątki. Jeden to życie cywilów w oblężonym Leningradzie, a drugi to miłość dwóch sióstr do jednego mężczyzny. Oba wątki splatają się ze sobą, tworząc w większości spójną i piękną historię, wywołującą podczas czytania całą gamę emocji (od ciekawości, przez złość i przerażenie, aż po wzruszenie).

Książka jest bardzo obszerna (ponad 700 stron), ale ponieważ ma dużo dialogów to dosyć szybko się ją czyta. Chwilami jest denerwująco naiwna, chwilami ciekawa, a jeszcze innym razem nudna jak flaki z olejem. Ale niemal przez cały czas zapiera dech w piersiach świetnie oddanym klimatem miejsca i czasu. W „Jeźdźcu …” stopień zaciekawienia fabułą jest całkowicie uzależniony od części, przy której akurat jesteśmy. Pierwsza, opowiadająca o życiu w oblężonym Leningradzie jest niesamowicie wciągająca. Opisy bombardowanego miasta, powolna śmierć głodowa, która po kolei zabiera bohaterów - przerażają, ale zarazem sprawiają, że cały czas czytaniu towarzyszy ogromna ciekawość, jakie jeszcze okropności znajdziemy na kolejnych stronach powieści. Część druga, w której akcja rozgrywa się na wsi, daleko od Leningradu i wojny to ponad 100 stron tandetnego romansu z mnóstwem dialogów niczym z telenoweli i z co chwilę pojawiającymi się opisami aktów miłosnych bohaterów. Okropność! I część ostatnia to powrót do Leningradu oraz udział w walkach na froncie. I tutaj znów robi się nadzwyczaj ciekawie.

Tak więc, gdyby wyrzucić jakieś 150 środkowych stron to książka byłaby bardzo dobra. A tak muszę ocenę nieco obniżyć i w moim odczuciu 5 gwiazdek to najwięcej ile mogę jej dać.

Książka ma dwa główne wątki. Jeden to życie cywilów w oblężonym Leningradzie, a drugi to miłość dwóch sióstr do jednego mężczyzny. Oba wątki splatają się ze sobą, tworząc w większości spójną i piękną historię, wywołującą podczas czytania całą gamę emocji (od ciekawości, przez złość i przerażenie, aż po wzruszenie).

Książka jest bardzo obszerna (ponad 700 stron), ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jestem świeżo po lekturze ale już wiem Tatiana i Aleksander zostaną ze mną do końca życia. Wspaniała historia, polecam!

Jestem świeżo po lekturze ale już wiem Tatiana i Aleksander zostaną ze mną do końca życia. Wspaniała historia, polecam!

Pokaż mimo to

Ta książka ma w sobie wszystko co niesie ze sobą wojna.
Cierpienie, ból, tęsknotę, śmierć ...i miłość, o którą należy walczyć do samego końca. Autorka swoim stylem pisania, próbuje rozbudzić naszą wyobraźnię, by choć w małym stopniu człowiek mógł poczuć to co mogli czuć ludzie Leningradu podczas II wojny światowej.
Uważam, że wyszło jej to poprawnie, jednak o tematyce wojennej numerem 1 wciąż jest dla mnie "Słowik" Kristin Hannah.
Duży plus za kontynuację książki pod tytułem "Tatiana i Aleksander", oraz "Ogród letni", gdzie czytelnik może poznać dalsze losy dwójki bohaterów, którzy dowiedli, że prawdziwa miłość jest ponadczasowa i potrafi zwyciężyć największe piekło, jakie zgotować potrafi człowiek -człowiekowi.

Ta książka ma w sobie wszystko co niesie ze sobą wojna.
Cierpienie, ból, tęsknotę, śmierć ...i miłość, o którą należy walczyć do samego końca. Autorka swoim stylem pisania, próbuje rozbudzić naszą wyobraźnię, by choć w małym stopniu człowiek mógł poczuć to co mogli czuć ludzie Leningradu podczas II wojny światowej.
Uważam, że wyszło jej to poprawnie, jednak o tematyce...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam jeszcze w pamięci te dwie przeczytane książki, które poprzedzają serię Jeźdźca miedzianego. Pamiętam włoską emigrantkę, która przybyła do Stanów Zjednoczonych w poszukiwaniu lepszego życia. Obraz trudnej do zrozumienia miłości rodziców Aleksandra. Wiem, w jaki sposób doszło do życia w tej socjalistycznej utopii i kim był człowiek, który szydził z Ameryki, który uważał demokrację za wymysł idiotów. Tamte odległe w czasie wydarzenia, które miały miejsce w pierwszych latach XX wieku w Stanach Zjednoczonych były potrzebne, by w pełni zrozumieć jak to się stało, że Amerykanin został wysokim rangą oficerem Czerwonej Armii.
„Są takie bitwy, do których trzeba stanąć, żeby nie wiem jak nie chciało nam się walczyć.”
Rok 1941 niemieckie wojska atakują ZSRR do ataku doszło, mimo, że Związek Radziecki i Niemcy podpisały pakt o nieagresji. Autorka zabiera nas w sam środek najtrudniejszego dla mieszkańców Leningradu oblężenia. To tutaj zaczyna się przejmująca opowieść o krzywdzie i bohaterstwie. O miłości innej, trudnej, skrywanej. O uczuciu do chłopaka starszej siostry. O bólu złamanego serca. Wielka miłość Rosjanki do Amerykanina to opisy pikantnych scen erotycznych, które w moim przekonaniu niepotrzebnie ciągną się przez kilkanaście stron i są zbędne. Na uwagę zasługuje poemat Puszkina, o którym autorka kilkakrotnie wspomina podkreślając, że to właśnie stąd wziął się tytuł jej powieści. Ciekawą osobą jest Dmitrij, który zrobi wszystko, by nie nosić broni. Czerenieńko, to taki chłopiec sługus na posyłki generałów, zaopatrzeniowiec i handlarz papierosami i wódką blisko związany z Tatianą i Aleksandrem. Powieść to typowa obyczajówka i mało w niej echa wojny, tego realnego zagrożenia i strachu. Dużo namiętności, a cała ta otoczka oblężonego, głodującego Leningrad ukazana jest tylko z perspektywy rodziny Tatiany mieszkającej przy ulicy Piątej Radzieckiej. Przyznam, że liczyłem na większą warstwę historyczną dotyczącą rodzinnego miasta autorki. Na pewno jednak przeczytam kolejną część Jeźdźca, by dowiedzieć się co stanie się z Rosjanką, żoną Amerykanina. Jak postąpi NKWD z Aleksandrem (?)

Mam jeszcze w pamięci te dwie przeczytane książki, które poprzedzają serię Jeźdźca miedzianego. Pamiętam włoską emigrantkę, która przybyła do Stanów Zjednoczonych w poszukiwaniu lepszego życia. Obraz trudnej do zrozumienia miłości rodziców Aleksandra. Wiem, w jaki sposób doszło do życia w tej socjalistycznej utopii i kim był człowiek, który szydził z Ameryki, który uważał...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam duży problem z tą książką, o ile z dużym zainteresowaniem przeczytałam o losach Leningradu i w ogóle Związku Radzieckiego w czasach II wojny światowej, o tyle historia miłosna Tatiany i Aleksandra bardzo słaba.... utknęłam na 400-setnej stronie i nie dałam rady czytać dalej

Mam duży problem z tą książką, o ile z dużym zainteresowaniem przeczytałam o losach Leningradu i w ogóle Związku Radzieckiego w czasach II wojny światowej, o tyle historia miłosna Tatiany i Aleksandra bardzo słaba.... utknęłam na 400-setnej stronie i nie dałam rady czytać dalej

Pokaż mimo to

Romanse to dla mnie książki do poduszki, po ciężkim dniu, dla "odmóżdżenia", a czasem pocieszenia w stylu "niektórzy żyją długo i szczęśliwie". Zawsze je tak traktowałam do czasu przeczytania Jeźdźca Miedzianego. To nie była milutka powiastka na dobranoc. Historia dzieje się w czasie II Wojny Światowej, w obleganym przez Niemców Leningradzie. W realistycznie odmalowanej rzeczywistości głodu, śmierci, ludzkiej samotności, wychodzącego z ludzi egoizmu zapoznajemy się z niewinną, a wręcz naiwną, nastoletnią Tanią, która po raz pierwszy w życiu zakochuje się z wzajemnością w żołnierzu Armii Czerwonej. Na przeszkodzie stoi im lojalność Tani wobec siostry i rodziny, całkowity brak prywatności, okrucieństwa wojny oraz tajemnica Aleksandra. Wśród wojennej zawieruchy, śmierci i licznych przeszkód miłość daje dziewczynie niewyobrażalną wręcz siłę, aby przetrwać i zachować nadzieję, a okazywana wszystkim dobroć wielokrotnie do niej wraca. Bohaterka dojrzewa, ale nie przestaje być sobą. Książka nie kończy się lukrowanym happy end'em, ale pozostawia promyk nadziei i przesłanie - miłość (nie tylko ta romantyczna) daje ludziom siłę i oznacza poświecenie.
Emocjonalności tej książki nie da się opisać - trzeba jej doświadczyć.
Dla mnie dwóch następnych części mogłoby w ogóle nie być.

Romanse to dla mnie książki do poduszki, po ciężkim dniu, dla "odmóżdżenia", a czasem pocieszenia w stylu "niektórzy żyją długo i szczęśliwie". Zawsze je tak traktowałam do czasu przeczytania Jeźdźca Miedzianego. To nie była milutka powiastka na dobranoc. Historia dzieje się w czasie II Wojny Światowej, w obleganym przez Niemców Leningradzie. W realistycznie odmalowanej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka mnie zawiodła. od połowy zmienia się w taniego pornosa. relacja bohaterów bardzo nie dzisiejsza powielająca szkodliwe relacje oraz ograniczanie kobiet przez partnerów "w imię miłości". Plus za opis realiów wojennych. Dużo bardziej polecam "8 życie" podobna tematyka w wybitnej odsłonie.

Książka mnie zawiodła. od połowy zmienia się w taniego pornosa. relacja bohaterów bardzo nie dzisiejsza powielająca szkodliwe relacje oraz ograniczanie kobiet przez partnerów "w imię miłości". Plus za opis realiów wojennych. Dużo bardziej polecam "8 życie" podobna tematyka w wybitnej odsłonie.

Pokaż mimo to

Po pierwszych stronach nie byłam przekonana czy chce /potrafię przez to przebrnąć... Jednak cierpliwość się opłacała i połknęłam tę książkę dosłownie w 2 noce. A że podchodzę bardzo emocjonalnie do czytanych historii, pewnie upłynie trochę wody w rzece zanim pożegnam się z Tatianą i Aleksandrem na dobre. Polecam, polecam, polecam gorąco!

Po pierwszych stronach nie byłam przekonana czy chce /potrafię przez to przebrnąć... Jednak cierpliwość się opłacała i połknęłam tę książkę dosłownie w 2 noce. A że podchodzę bardzo emocjonalnie do czytanych historii, pewnie upłynie trochę wody w rzece zanim pożegnam się z Tatianą i Aleksandrem na dobre. Polecam, polecam, polecam gorąco!

Pokaż mimo to