Joyce Carol Oates oparła swą powieść na totalnych przeciwieństwach. Ukazuje skrajne postawy wobec życia. Ukazuje również problemy rasowe, które Stanom Zjednoczonym nie są obce i to, jaki mają wpływ na psychikę Amerykanów.

Joyce Carol Oates oparła swą powieść na totalnych przeciwieństwach. Ukazuje skrajne postawy wobec życia. Ukazuje również problemy rasowe, które Stanom Zjednoczonym nie są obce i to, jaki mają wpływ na psychikę Amerykanów.

W tej powieści autorka stworzyła istny thriller. Rzecz się dzieje w amerykańskim akademiku w czasach, kiedy czarni byli prześladowani przez białych (1979r.). Prześladowania są, walka między rasami jest, choć najmocniejszą walkę bohaterowie przechodzą we własnych głowach.
Biała dziewczyna - walczy z tym, aby pod żadnym pozorem jej czarna lokatorka nie poczuła się gorsza, słabsza, prześladowana ...
Czarna dziewczyna - walczy z tym, aby pod żadnym pozorem nie wykazać słabości wśród większości białych koleżanek na studiach ...
O ile konflikty zbrojne można zwyciężyć, walki ze swoimi słabościami - NIE.
I chociaż losy bohaterek śledzi się z zapartym tchem, wysnuwa szereg rozwiązań, czeka na niesamowity zwrot akcji, wręcz przeczuwa się kto, dlaczego, za co ... ale Oates nie należy do pospolitych powieściopisarek, więc zakończenie książki uraduje tylko nielicznych

W tej powieści autorka stworzyła istny thriller. Rzecz się dzieje w amerykańskim akademiku w czasach, kiedy czarni byli prześladowani przez białych (1979r.). Prześladowania są, walka między rasami jest, choć najmocniejszą walkę bohaterowie przechodzą we własnych głowach.
Biała dziewczyna - walczy z tym, aby pod żadnym pozorem jej czarna lokatorka nie poczuła się gorsza,...

Dobra książka, ale osobliwa. Niemal do końca głównym wątkiem są uprzedzenia rasowe, które głównej bohaterki zdają się w ogóle nie dotyczyć - ona traktuje swą czarną koleżankę z pełnym szacunkiem i otwartością. I kiedy już wydaje się, że historia zmierza do głębokiej i pięknej relacji dwóch młodych kobiet z różnych sfer, seria przypadków sprawia, że jesteśmy jako czytelnicy wyprowadzeni na manowce. Czytając zakończenie miałam odczucie, jakbym jechała prowadzona przez GPS z niewłaściwą mapą, w której droga nie istnieje i nagle znajduję się w szczerym polu. Długo nie mogłam się otrząsnąć z tego mało śmiesznego żartu, który z drugiej strony uważam jednak za zmyślny zabieg literacki.

Dobra książka, ale osobliwa. Niemal do końca głównym wątkiem są uprzedzenia rasowe, które głównej bohaterki zdają się w ogóle nie dotyczyć - ona traktuje swą czarną koleżankę z pełnym szacunkiem i otwartością. I kiedy już wydaje się, że historia zmierza do głębokiej i pięknej relacji dwóch młodych kobiet z różnych sfer, seria przypadków sprawia, że jesteśmy jako czytelnicy...

Oates urodziła się w 1938 roku w ubogiej rodzinie farmerskiej. Młodość jej rodziców przypadła na czasy wielkiego kryzysu, toteż żadnemu z Oates’ów nie udało się ukończyć nawet szkoły średniej. Tym większy był ich entuzjazm, kiedy okazało się, że ich najstarsza córka jest wzorową uczennicą. Oates wychowywała się z dala od miast uniwersyteckich, więc jej kontakt z literaturą początkowo był utrudniony. Zaczytywała się w powieściach Faulknera, Dostojewskiego, Hemingwaya, sióstr Brontë, Lawrence’a, Manna, Plath czy Kafki, co zaważyło na charakterze jej twórczości.
Pierwszym literackim sukcesem Oates był wygrany konkurs na opowiadanie, zorganizowany przez magazyn "Mademoiselle". Dostała wówczas propozycję publikowania w piśmie, do którego pisywał między innymi Truman Capote. Jej próby literackie zachwyciły Evelyn Shifte, naczelną wydawnictwa Vanguard Press, która zaproponowała jej publikację debiutanckiej powieści (With Shuddering Fall, 1964),która okazała się sukcesem komercyjnym. Dwa lata później autorka wydała krótką powieść zadedykowaną Bobowi Dylanowi pt. "Where Are You Going, Where Have You Been?", zainspirowaną piosenką "It\'s All Over Now, Baby Blue". Dziś Oates ma na swoim koncie ponad pięćdziesiąt powieści, niezliczoną ilość esejów, wierszy, a nawet książek dla dzieci, co czyni ją jedną z najważniejszych prozaiczek amerykańskich XX wieku. Kolejne jej powieści nominowane były do najważniejszych nagród literackich: Pulitzera, National Book Award, PEN Club Award.
W swoich powieściach przedstawia głównie szeroką panoramę amerykańskiego społeczeństwa i przemian kultury w Stanach Zjednoczonych w ostatnich dziesięcioleciach, w tym w szczególności temat przemocy i kondycja kobiet. Czasem zdarza jej się popełnić powieści kryminalne, horrory i thrillery, w których bogato czerpie z dawnych powieści grozy (publikuje wówczas pod pseudonimami, najczęściej jako Rosamond Smith bądź Lauren Kelly). Tworzone przez nią narracje są niemal zawsze ukazywane przez pryzmat jednostki.
W "Czarnej dziewczynie, białej dziewczynie" Oates opisuje przedziwną relację między dwiema mieszkankami kampusu uniwersyteckiego. Ale owa relacja jest jedynie pretekstem do zaprezentowania czytelnikowi przemian społecznych w połowie lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku. To tło jest szczególnie warte uwagi. Rodzinne uwikłania Genervy, postać jej ojca „Szalonego Maxa” liberalnego działacza, zaangażowanego w kampanię przeciw wojnie w Wietnamie, a zwłaszcza postać matki - Veroniki, która pokazuje z jakim trudem pokolenie „dzieci kwiatów” radzi sobie z upływem czasu i rolą rodzica to elementy najsilniej wpływające na odbiór książki. Veronica i Max cierpią na cały katalog przypadłości trapiących hippisów w średnim wieku, którzy przeżyli rewolucję psychodeliczną - bezsenność, depresja, utrata apetytu, libido, myśli samobójcze i chroniczny egocentryzm. Genna uważa, że więź pomiędzy nią a jej rodzicami została całkowicie zerwana i że wyraźnie różni się od swoich opiekunów. W rzeczywistości jednak stanowi nieodrodną córkę swoich rodziców, a wygłaszane przez nią poglądy są kalką ich poglądów.
"Czarna dziewczyna, biała dziewczyna" wpisuje się w trend powieści opowiadających o kształtowaniu się życia społecznego w Stanach Zjednoczonych. Ale Oates nie napisała kolejnej książki o rasizmie, lecz powieść o tym, do czego rasizm doprowadził i jak bardzo zostały wypaczone ideały Martina Luthera Kinga (wypaczone tak przez białych, jak i samych Afroamerykanów). Główna bohaterka, Genna, wychowana w niemal fetyszyzującej kulturę czarnych rodzinie, lubi Minette, nie pomimo tego, że jest ona Afroamerykanką, ale właśnie dlatego, że jest czarna. Minette wykorzystuje pozycję "uciśnionej". Wymusza kolejne ustępstwa na władzach uczelni: zostaje przeniesiona do „jedynki”, żeby nie musieć mieszkać z niewygodną koleżanką, zostaje zwolniona z zajęć gimnastyki, stołuje się w innej niż reszta dziewcząt stołówce… Oates wyśmiała polityczną poprawność Amerykanów, osadzając w roli czarnej dziewczyny niezwykle antypatyczną postać: arogancką, opryskliwą, nieporządną i egoistyczną. Minette gardzi koleżankami i wszystkim, co tylko jest jej ofiarowywane.
Jest w tej powieści wiele elementów charakterystycznych dla Oates: szorstki język, wnikliwe portrety postaci, duszna atmosfera. Nie ma upiększania rzeczywistości.

Oates urodziła się w 1938 roku w ubogiej rodzinie farmerskiej. Młodość jej rodziców przypadła na czasy wielkiego kryzysu, toteż żadnemu z Oates’ów nie udało się ukończyć nawet szkoły średniej. Tym większy był ich entuzjazm, kiedy okazało się, że ich najstarsza córka jest wzorową uczennicą. Oates wychowywała się z dala od miast uniwersyteckich, więc jej kontakt z literaturą...

Jest coś niezwykłego w stylu tej pisarki. Rozkwita i nabiera coraz to mocniejszych barw z każdym kolejnym rozdziałem. Super jest to obserwować i doświadczać.
Do fabuły mam zaś mieszane uczucia. Z jednej strony zachwyca mnie zawsze niedoskonałość i widoczna brzydota głównych postaci. Są to bohaterowie z niejedną skazą na duszy, a perspektywa narratora pozwala pokazać je jak najprawdziwiej. Z drugiej strony czuję jakiś niedostatek, tak jakby zabrakło energii, by dopełnić dzieła. W przypadku tej książki dodatkowo zakończenie (epilog) bardzo mnie rozczarowało.

Jest coś niezwykłego w stylu tej pisarki. Rozkwita i nabiera coraz to mocniejszych barw z każdym kolejnym rozdziałem. Super jest to obserwować i doświadczać.
Do fabuły mam zaś mieszane uczucia. Z jednej strony zachwyca mnie zawsze niedoskonałość i widoczna brzydota głównych postaci. Są to bohaterowie z niejedną skazą na duszy, a perspektywa narratora pozwala pokazać je jak...

jak dla mnie jest to na razie najsłabsza książka Oates, którą czytałam, Joyce specjalizuje się we wnikliwych opisach psychologicznych swoich postaci - tutaj również to dostaliśmy, ale jakby to było zbyt szybko napisane

mamy tutaj po raz kolejny mocny temat, jakim jest rasizm, ale niestety książka nie skupia się w pełni na tym wątku i może dlatego coś jej ubywa...

najbardziej podobało mi się przedstawienie, że jednostka to zarazem społeczeństwo, więc jeśli coś godzi w jednostkę, to odbija się to na całym społeczeństwie, i to jest prawda, a w tej historii jest to bardzo dobrze ukazane

mimo wszystko mam mieszane uczucia do tej powieści, niby była okej, ale z drugiej strony czegoś było za mało, czuję pewien niedosyt, zdecydowanie książka nie nadaje się na "pierwszy raz" z Oates

jak dla mnie jest to na razie najsłabsza książka Oates, którą czytałam, Joyce specjalizuje się we wnikliwych opisach psychologicznych swoich postaci - tutaj również to dostaliśmy, ale jakby to było zbyt szybko napisane

mamy tutaj po raz kolejny mocny temat, jakim jest rasizm, ale niestety książka nie skupia się w pełni na tym wątku i może dlatego coś jej...

Z pewnością nie jest to łatwa książka, porusza dość ciężki temat, jednak bardzo cieszę się, że ją przeczytałam.

Z pewnością nie jest to łatwa książka, porusza dość ciężki temat, jednak bardzo cieszę się, że ją przeczytałam.

"Czarna dziewczyna, biała dziewczyna" to powieść, którą czyta się jednym tchem, mimo iż jej tematyka nie jest lekka, łatwa i przyjemna.
Autorka dozuje informacje o tytułowych bohaterkach, trzymając czytelnika w napięciu.
Już z pierwszych stron dowiadujemy się, że jedna z dziewcząt nie żyje i potem, stopniowo poznając historię dziwnej, skomplikowanej przyjaźni, czekamy na finał, by dowiedzieć się, w jakich okolicznościach zginęła Minette Swift. Zakończenie zaskakuje i to nie tylko tą wiadomością.

Książka pani Oates nie jest jedynie historią przyjaźni. To również głęboka powieść psychologiczno-obyczajowa, w której zderzają się odmienne osobowości, wbrew własnej woli uwikłane w konflikty rasistowskie.
Problem dyskryminacji przewija się przez cały utwór i dotyczy nie tylko głównych bohaterek oraz ich koleżanek z uczelni. Rozważania na ten temat wiążą się również z poglądami ojca Genny Meade, czyli tytułowej białej dziewczyny, oraz jej ekscentrycznej matki, byłej hippiski.

Mimo iż fabuła tej powieści jest literacką fikcją, autorce udało się oddać prawdziwego ducha nastrojów społecznych w Ameryce lat 70. minionego wieku. Z jednej strony to wyzwolenie od konwenansów, szeroko rozumiana tolerancja i wolność, z drugiej - polowanie na czarownice, zakłamanie i tradycjonalizm w najgorszej postaci.

Całość napisana jest porywającym, barwnym stylem, w którym można znaleźć sporo zwracających uwagę fraz. To przysłowiowa wisienka na torcie.

"Czarna dziewczyna, biała dziewczyna" to powieść, którą czyta się jednym tchem, mimo iż jej tematyka nie jest lekka, łatwa i przyjemna.
Autorka dozuje informacje o tytułowych bohaterkach, trzymając czytelnika w napięciu.
Już z pierwszych stron dowiadujemy się, że jedna z dziewcząt nie żyje i potem, stopniowo poznając historię dziwnej, skomplikowanej przyjaźni, czekamy na...

"Czarna dziewczyna, biała dziewczyna" to pierwsza książka J. C. Oates, z którą miałam okazję się zapoznać. Parę słów o tej książce znajdziecie na moim blogu w poście z okazji urodzin autorki: http://bukfinker.blogspot.com/2016/06/wpis-z-okazji-78-urodzin-joyce-carol.html
Serdecznie zapraszam :)

"Czarna dziewczyna, biała dziewczyna" to pierwsza książka J. C. Oates, z którą miałam okazję się zapoznać. Parę słów o tej książce znajdziecie na moim blogu w poście z okazji urodzin autorki: http://bukfinker.blogspot.com/2016/06/wpis-z-okazji-78-urodzin-joyce-carol.html
Serdecznie zapraszam :)

Dwie dziewczyny,prawie kobiety,u progu dorosłości. Łączy je ten sam uniwersytet i wspólny pokój. Dzieli wszystko. Mają inne pochodzenie,kolor skóry, religię. jedna chce zbawić świat, zapomnieć o wyższym pochodzeniu,na siłę pragnie zaprzyjaźnić się z Mimette, która swoim zachowaniem i nadmierną dumą próbuje ukryć niepewności wynikające z gorszego pochodzenia i koloru skóry.
Autorka pokazała różnice jakie rządziły w Stanach w latach 70, dyskryminację, ówczesną kulturę i kawałek historii.
Oates potrafi pisać o kobietach jak nikt inny.

Dwie dziewczyny,prawie kobiety,u progu dorosłości. Łączy je ten sam uniwersytet i wspólny pokój. Dzieli wszystko. Mają inne pochodzenie,kolor skóry, religię. jedna chce zbawić świat, zapomnieć o wyższym pochodzeniu,na siłę pragnie zaprzyjaźnić się z Mimette, która swoim zachowaniem i nadmierną dumą próbuje ukryć niepewności wynikające z gorszego pochodzenia i koloru...