Ta opowieść żartem się zaczyna, jednak na serio się kończy. Dlatego nawet największy zgorzknialec nic tutaj nie wskóra, ponieważ komedie Williama Szekspira muszą mieć wesołe i pełne morałów zakończenie. Również ja zapragnąłem uczestniczyć w tym wyrafinowanym spektaklu, podczas którego mogłem zobaczyć namiętności w iście odrodzeniowym stylu. "Kto cudów żąda, niech przyjdzie; to cuda". Kiedy człowieka draśnie miłość, to może on zostać na zawsze jej niewolnikiem. Oto właśnie są te cuda, o których wspomina największy angielski dramaturg. Potęga uczuć jest ogromna i tylko ten ją zrozumie, kto jej zaznał. Nie wahałem się ani chwili, śmiało wkroczyłem do szekspirowskiej krainy marzeń o czymś tak trudnym realnie do spełnienia.

Nie powinno być tajemnicą pragnienie Szekspira, abyśmy się dobrze bawili podczas czytania jego komicznych dzieł. Dlatego też, kiedy spisywał zabawne małżeńskie kontrakty z Padwy, kierował się swoją maksymą, według której "śmiech jest lekarstwem i życie przedłuża". Zestawiając ze sobą klejnoty życia i swarliwą córkę dowodzi, że tak naprawdę każde przeszkody można pokonać, jeśli się w swoje działanie włoży odrobinę sprytu. Pogodzenie ze sobą ostrego języka i skromnej piękności, staje się wtedy kwestią czasu. Śmiech z taktem i dostojna zabawa. To szekspirowskie dewizy, zgodnie z którymi prostactwo nie ma wstępu na komediowe salony w których toczy się akcja opowieści Szekspira.

Czy może być lepszy sposób na poskromienie złości, niż ten wynaleziony przez Petruchia? W końcu to za pomocą jego sztuczek można uwierzyć, że słońce jest księżycem. Czy sztuka kochania, ukazana przez namiętnych konkurentów może być bardziej subtelna, od tej przedstawionej na padewskiej scenie? Pewnie znajdziemy inne, bardziej spektakularne rozwiązania. Jednak cechą "Poskromienia złośnicy" jest jej ogromna oryginalność, połączona z bardzo lekko podaną puentą. To właśnie ta strawność dzieł Szekspira powoduje, że nadal się je chętnie czyta i przywołuje jako wzór refleksji w wielu życiowych sytuacjach.

Zapamiętam stwierdzenie angielskiego poety, według którego już nigdy nie będziemy młodsi. Dlatego warto szukać w największych dziełach literatury światowej, najbardziej zdecydowanych smaków. Warto przeżywać codziennie coś innego. Dobrze jest się cieszyć wyrazistością zapachów, zapewnionych przez sprawdzoną klasykę. Jednak warto przy okazji czytać dzieła, które nas czegoś nauczą i przypomną o prostych życiowych zasadach. Takie właśnie jest "Poskromienie złośnicy", może stanowić pociechę dla zbolałej duszy ale jednocześnie ukazywać, jak bardzo się trzeba starać aby odnaleźć harmonię w życiu.

Ta opowieść żartem się zaczyna, jednak na serio się kończy. Dlatego nawet największy zgorzknialec nic tutaj nie wskóra, ponieważ komedie Williama Szekspira muszą mieć wesołe i pełne morałów zakończenie. Również ja zapragnąłem uczestniczyć w tym wyrafinowanym spektaklu, podczas którego mogłem zobaczyć namiętności w iście odrodzeniowym stylu. "Kto cudów żąda, niech przyjdzie;...