Oto Schmitt jakiego jeszcze nie znałam i niekoniecznie chciałam poznać. A że wcześniej nie przeczytałam niczego co przybliżyłoby mi treść tej lektury – mam za swoje. Wyciąganie książek na chybił trafił ma swoje zalety, bo nieraz można wyciągnąć książkę, która potem stanie się ulubioną. Ale można też trafić na dzieło mocno odbiegające od tego co lubimy. Inną sprawą jest też to, że niewielka ilość przeczytanych książek autorstwa Schmitta pozwoliła mi wyrobić sobie o nim opinię co najmniej dobrą, toteż nie spodziewałam się porażki.

Jednak porażka była i to na całej linii. Co prawda pierwsza strona tego nie zapowiadała, ale kolejne już zdecydowanie tak. Z całą stanowczością stwierdzam, że Schmitt pisząc ten utwór wzorował się na powieści ‘Cierpienia młodego Wertera’. Obie książki są pisane w tym samym stylu i utrzymane w tej samej konwencji. Z tą tylko różnicą, że nieznany z imienia bohater powieści Schmitta jest owładnięty fascynacją do Mozarta i jego twórczości. Odnalazł swój sens życia dzięki niemu, zwierza się mu się i wychwala go bezustannie.

Wynudziłam się niemiłosiernie. Tak jak lubię Wertera tak tę pozycje ledwo przełknęłam. Nie wiem komu mogłaby się ona spodobać. Mozartowi albo jakiemuś wirtuozowi co najwyżej. Bo dla mnie to zwyczajna paplanina w najgorszej postaci.

Oto Schmitt jakiego jeszcze nie znałam i niekoniecznie chciałam poznać. A że wcześniej nie przeczytałam niczego co przybliżyłoby mi treść tej lektury – mam za swoje. Wyciąganie książek na chybił trafił ma swoje zalety, bo nieraz można wyciągnąć książkę, która potem stanie się ulubioną. Ale można też trafić na dzieło mocno odbiegające od tego co lubimy. Inną sprawą jest też...