Obóz sportowy, lato 1984 roku. Staszek, Żaneta, Filip, Janek, Anka, Pola i Paweł. Grupa nastolatków poobijanych przez życie zawiązuje bractwo. Pod wodzą starszego Igora, opiekuna obozu, tworzą elitarny klub, do którego chce się dostać każdy. Tworzą młodzieżową elitę. Każdego wieczoru na drewnianym pomoście pokazują swoją jedność, swoją wyjątkowość. A mogą ją pokazać jedynie tu, bo ani w życiu ani w sporcie nie idzie im zbyt dobrze. Każdy z nich ma swoje tajemnice o domu, z którego się wyrwał i do którego nie chce wracać. Każdemu z nich ciąży brak akceptacji, brak przynależności. Bractwo daje im siłę, poczucie własnej wartości. Ale za tym poczuciem wyjątkowości czają się mroczne emocje, budzą się żądze, dawne ofiary stają się dręczycielami. Skrzywdzeni zaczynają swój odwet. Okaleczeni i rozchwiani, w nagłym poczuciu mocy i wyższości zaczynają krzywdzić słabszych…

Zima, 2014 rok. Marta Witecka, dziennikarka debiutuje jako pisarka. Jej powieść to zapis śledztwa i rozwiązania bardzo mrocznej tajemnicy małego miasteczka Miłe. Tajemnicy, która zmieniła również jej życie. Teraz autorka dochodzi do siebie po traumatycznych przeżyciach, poświęcając resztki energii na promocję swojej książki. Na jednym z autorskich spotkań zaczepia ją czytelniczka, Anna, prosząc o pomoc w sprawie zagadkowych śmierci swoich przyjaciół sprzed lat. Z początku Marta ma namolną fankę za wariatkę. Z czasem powraca znane uczucie ekscytacji nową sprawą, nową zagadką. Zgadza się wziąć udział w śledztwie i sprawdzić czy za wypadkiem samochodowym Igora oraz samobójstwem Staszka nie kryje się coś więcej. Czy to przypadkowe, niezwiązane ze sobą zgony, czy też mrok przeszłości, zemsta po latach, klątwa ścigająca nastolatków nawet po trzydziestu latach?

Wątek bractw, przemocy w zamkniętej grupie, braku odpowiedzialności jednostki w niewinnych zabawach nastolatków to z pozoru nic nowego w literaturze. Patologiczne zachowania, znęcanie się, przemoc, seksualne wykorzystywanie – to wszystko dotąd znaliśmy z amerykańskich powieści i filmów o słynnych bractwach uczelnianych. Dagmara Andryka z sukcesem przekłada ten schemat na nasze rodzime podwórko, kreśląc przy okazji doskonały obraz bohaterów z problemami, którzy własne schematy z dzieciństwa przenoszą do dorosłości. Do swoich własnych, założonych później rodzin. Którzy potrzebują lat, aby zapomnieć o bliznach z dzieciństwa, nie zdając sobie sprawy, że one nigdy nie znikną. I że schemat ich życia wciąż powiela te same błędy, te same problemy.

Mamy więc w tym kryminale masę barwnych postaci, z spośród których możemy typować tę, która jest najbardziej skrzywdzona i żądna zemsty. Tylko jak z tej masy krzywd i motywów wybrać te, które mogłaby doprowadzić do zabójstwa i to wielokrotnego? Odpowiedź na to pytanie oczywiście znajdziemy – co to byłby za kryminał bez rozwiązania zagadki! - ale zanim się to stanie, czeka nas niemal 500 stron doskonałej rozrywki w plątaninie bohaterów i wątków, które autorka plecie na tyle sprawnie, że nie mamy poczucia przemęczenia, gubienia się w faktach czy niespójności opowieści. Cała intryga wydaje się być przygotowana co do najmniejszego szczegółu, każdy fakt i każde zdarzenie opisane w książce autorka zaplanowała z dokładnością chirurga.

A jeśli przed sięgnięciem po „Trąf trąf, misia, bela” powstrzymuje Cię fakt, że to drugi tom serii, a Ty nie znasz pierwszego – nie wahaj się. To zupełnie niezależna historia i jedynie drobne wątki osobiste głównej bohaterki nawiązują do debiutanckiej powieści Dagmary Andryki – „Tysiąc”. Zdradzę resztą, że sama nie miałam jeszcze przyjemności czytać pierwszego tomu, co w niczym nie zmniejszało przyjemności z lektury tomu drugiego. I wciąż mam przed sobą pierwszą przygodę Marty Witeckiej, co znacznie osładza mi książkowego kaca po zakończeniu „Trąf trąf, misia, bela”!

Joanna Jurzyk