„Ten dzień zdążył już być na tyle inny od pozostałych, że zaczynał przypominać jakąś senną odyseję; znajdowanie się w dziwnych miejscach, szukanie dziwnych ludzi, śledzenie cienkiego tropu zbiegów okoliczności […]”


Niewielu jest pisarzy, którzy porzucają prozę na rzecz poezji. Wielu czyni odwrotnie, ale nie urodzony w Coventry Philip Larkin – angielski poeta, pisarz i krytyk jazzowy. Biuro Literackie oraz Jacek Dehnel (tłumacz) dołożyli starań, aby polski czytelnik mógł wreszcie zapoznać się z prozatorską twarzą autora, dając nam do ręki jego drugą – po „Jill” - powieść, tj. „Zimowe królestwo”, wydane w ramach serii „Klasyka z Europy”.

Larkina-poetę, czyli, jak donosi tłumacz, „wysokiego, nieszczególnie urodziwego mężczyznę w średnim wieku”, mogliście znać już wcześniej za sprawą jego tomików, natomiast Larkina-prozaika, czyli „zakompleksionego dwudziestoparolatka, który wymigał się od poboru dzięki słabemu wzrokowi”, macie okazję dopiero poznać. „Zimowe królestwo” daje zatem doskonałą sposobność, aby przyjrzeć się zupełnie różnemu Larkinowi, który jest rówieśnikiem części swoich książkowych bohaterów, a jego rodzinne miasto, w czasie gdy kończy swoje dzieło (1947 r.), wciąż krwawi po wojnie. Ale wojna w książce to nie stan zniszczeń, lecz stan ducha. Larkin z jednej strony zabiera nas w podróż do innej epoki, a z drugiej, porusza tematy wciąż dziś aktualne.

[Po pierwsze, cudzoziemka; po drugie, Katherine] Protagonistką jest Katherine, tymczasowa pomoc biblioteczna, która od około dwóch lat – z powodu wybuchu II wojny światowej - mieszka w Anglii, najpierw w Londynie, a obecnie w jakimś bliżej nieokreślonym, średniej wielkości, angielskim mieście, wynajmując mieszkanko na strychu. Wcześniej zaś (sześć lat temu) była tu – jako szesnastolatka - na wakacjach, zaproszona przez rodzinę Fennelów, a konkretnie przez będącego jej rówieśnikiem Robina.

„Samotnie mieszkająca, milcząca panna Lind” (choć to nie jest jej prawdziwe nazwisko) to cudzoziemka z wyraźnie obcym akcentem, która nie zna tu nikogo na tyle dobrze, by powiedzieć o nim: „ktoś więcej niż znajomy”. Pozostaje jedynie niezasymilowanym z resztą Anglików i niedocenianym ciałem obcym, które nadal nie do końca rozumie miejscowych, i nie chodzi tu wcale o aspekt językowy. Kobieta za wszystko czuje się winna i przeprasza, daje sobą pomiatać i wysłuchiwać pod swoim adresem nieprzyjemnych komentarzy. A gdy już próbuje się otworzyć na ludzi, oni okazują się niewdzięczni, nie traktują jej poważnie.

„Pragnęła ponad wszystko nikomu nie przeszkadzać i nie zwracać na siebie uwagi”

Co ciekawe, prawdziwe nazwisko bohaterki, nazwa obecnie zamieszkiwanego przez nią miasta oraz jej narodowość są nieznane, choć tego ostatniego czytelnik zapewne może się domyślić, czytając uważnie książkę.

[Fabuła] „Zimowe królestwo” to nie tylko jeden zimowy dzień, czyli dosłownie kilkanaście godzin, z życia dwudziestoparoletniej Katherine. To też reminiscencja z jej pierwszego, wakacyjnego, pobytu w Anglii.

Książka zaczyna się dość niepozornie: protagonistka ma odprowadzić chorą koleżankę z pracy do domu. Od tego punktu zaczyna się osobliwy, pełen zbiegów okoliczności, dzień. Ponadto Katherine od jakiegoś czasu próbuje odnowić kontakt z odwiedzoną kiedyś rodziną Fennelów. Fabuła wprawdzie rozwija się stosunkowo powoli, ale, zapewniam Was, wciąga.

Pełna recenzja dostępna pod adresem:

http://dobrakomplementarne.blogspot.com/2017/11/cudzoziemka-philip-larkin-zimowe.html

„Ten dzień zdążył już być na tyle inny od pozostałych, że zaczynał przypominać jakąś senną odyseję; znajdowanie się w dziwnych miejscach, szukanie dziwnych ludzi, śledzenie cienkiego tropu zbiegów okoliczności […]”


Niewielu jest pisarzy, którzy porzucają prozę na rzecz poezji. Wielu czyni odwrotnie, ale nie urodzony w Coventry Philip Larkin – angielski poeta, pisarz i...