Często w rozmaitych rozmowach możemy usłyszeć, że nie należy oceniać książki po okładce. Jednak tym co przykuwa naszą uwagę po dostarczeniu nam książki jest właśnie okładka. Widzimy na niej kobietę ubraną w białą podkoszulkę, granatowe jeansowe spodnie i białe addidasy. Po przeczytaniu dostrzeżemy w nią tytułową Róże.
Zanim jednak dowiemy się kim jest Róża, musimy wpierw przebrnąć przez pierwszy rozdział. Jest on co prawda nasączony wulgarnymi epitetami, jednak ich nagromadzenie nie wydaje się być sztucznie nachalne. Nie jest to typowa powieść współczesna, w której akcja cały czas kręci się wokół scen erotycznych i jest przesycona zwulgaryzowanym językiem tylko po to, by oddać prymitywizm i zezwierzęcenie. Książkę tę można podciągnąć pod gatunek powieści psychologicznej.
Nie widzimy w niej czarno-białych postaci i tradycyjnego podziału na dobro i zło. Postacie ukazane w tej powieści nie są jednowymiarowe. Są żywe i barwne. Tak jak obrazy, które dołącza do naszej książki autorka w pakiecie rozszerzonym. Najważniejsze jest to, że nie spłyca portretów psychologicznych ukazywanych postaci. Nie narzuca im też swojego światopoglądu. Zachowuje do nich dystans. Jak kiedyś pisał Fiodor Dostojewski – postaci jej żyją swoim własnym życiem i obchodzi ono naszą autorkę o tyle o ile jest ono tłem dla rozgrywającej się akcji.
Nie stawia jednoznacznych ocen, tym samym pozostawiając ocenę danych postaci czytelnikowi. Nie podaje też gotowych rozwiązań na tacy, lecz odpowiedzi na poszczególne pytania czytelników udziela w trakcie pisania kolejnych części i rozdziałów. Robi to w miarę szybko i precyzyjnie – dzięki czemu czytelnik nie czuje zmęczenia nadmiernie rozbudowaną narracją. Opisy jej są krótkie i wnikliwe. Dzięki znajomości opisywanych miejsc z autopsji, mogła przekazać nam swoje własne obserwacje, które jednocześnie skupiają nasz wzrok na tym co w danym momencie widzi Karolina.
Książka od samego początku obfituje w liczne nieporozumienia i z wnikliwością detektywa pozwala nam wejść głęboko w świat wewnętrznych rozterek głównych bohaterów. Aczkolwiek w pierwszej części czytelnik patrzy na świat przedstawiony oczami Daniela, od drugiej części jego wzrok powoli przerzuca się na Różę.
Róża niejako kreuje swoją tożsamość w miarę narastania akcji. Odnajduje swoje własne miejsce na Ziemi. Wydaje się być kolejnym bezdomnym z Lille. Po pewnym czasie dostaje swoją wymarzoną pracę. Po licznych niepowodzeniach i pracy jako sprzątaczka, nagle staje się modelem. Może wówczas udowodnić sobie i Danielowi, że jest dużo lepsza od Anity. Tam właśnie spotyka Theo. Wzbudza on od początku naszą sympatię.
W miarę upływu akcji okazuje się, że jest dla niej dużo lepszą opcją niż Daniel. Kulminacyjnym momentem powieści wydaje się być śmierć Filipa, który do tej pory stanowił jedyne oparcie dla Róży. Widzimy też wewnętrzne rozdarcie Róży pomiędzy powrotem do starego życia w Polsce a pozostaniem z Theo. Jej wewnętrzne rozdarcie potęguje zdrada jej ukochanego. Pomimo całej złości, jaką czuje Róża do Theo – postanawia wrócić. Jest to niejako kulminacja zawikłania w jakie popadła Róża uciekając z jednych swoich problemów w drugie. Widzimy tutaj niejako paralelę i nawiązanie do losów Fridy.
W ostatniej części poznajemy z kolei losy Theo niejako od kuchni. Wraca nam również motyw "Małego Księcia", którego czyta Róży kolejny z mężczyzn – Christoper. Widzimy w Róży wenętrzne wahania i zastanawiamy się czy faktycznie byłaby w stanie zawalczyć jeszcze o Theo. Widzimy ciągłe poszukiwanie własnej tożsamości oraz przynależności.
W opisach przebija się do głosu Opolska-socjolog. Od początku do końca prowadzi nas po zawikłanych losach Róży Mały Książę, który ewoluuje od niewiele mówiącej książki z pierwszego rozdziału po ekranizację Małego Księcia. Całą książkę kończy spotkanie Róży z Danielem i ich wzajemna kłótnia. Zostały tutj skupione jak w soczewce wzajemne pretensje i urazy. Ostatecznie przegranym okazuje się Daniel, któremu pozostało wieczne rozdarcie pomiędzy dwiema kobietami. Opolska pokazuje w swej książce jak ważna w trudnych chwilach staje się rodzina i jak trudno odbudować łączące dwoje ludzi więzy.

Często w rozmaitych rozmowach możemy usłyszeć, że nie należy oceniać książki po okładce. Jednak tym co przykuwa naszą uwagę po dostarczeniu nam książki jest właśnie okładka. Widzimy na niej kobietę ubraną w białą podkoszulkę, granatowe jeansowe spodnie i białe addidasy. Po przeczytaniu dostrzeżemy w nią tytułową Róże.
Zanim jednak dowiemy się kim jest Róża, musimy wpierw...