Agnieszka Opolska " Róża".
Literatura piękna, obyczajowa.

Książka opowiada nam historię Karoliny, która jest mężatką, pracującą jako nauczycielka matematyki w krakowskim liceum.
Opowieść rozpoczyna jej mąż Daniel, od niego dowiasujemy się co się stało.
Dalszy ciąg poznajemy już z perspektywy Karoliny.

Zrozpaczona i załamana bohaterka, porzuca męża i wyjeżdża do Lille w Francji, dokąd skierował ją jej wuj Filip. Zatrzymuje się w Maison, domu gdzie pomoc znajdują ludzie bezdomni. Karolina łapie się różnych prac, sprząta w szkole, uczy języka polskiego, nawet pozuje jako modelka.
Zrobi wszystko, żeby zdobyć pieniądze na leczenie wuja, który jest jej jedyną rodziną.

Jej historia przypomina skok na bungee, zaczyna się mocnym biciem serca, niepewnością, strachem, po czym raptownie spada, żeby z szarpnięciem znowu się poderwać. Jeszcze kilkakrotnie w jej życiu będą wzloty i upadki, ale jaki będzie koniec?

Jest to książka o miłości, samotności, nadziei, zdradzie, tajemnicy, przyjaźni, smutku i radości, jest pełna emocji.
Bardzo dobrze się ją czyta. Autorka ma dar opowiadania, potrawi zainteresować i wciągnąć. Podczas czytania kilkakrotnie przeszło mi przez myśl, że szkoda, że nie mogłam być w Francji i tam jej przeczytać, pewnie odebrałabym ją jeszcze inaczej.
Ogromnym plusem książki są ilustracje autorki.

Jeśli spodobała się komuś, kto na codzień zaczytuje się w kryminałach, to musi oznaczać tylko jedno.
Jednym słowem, bardzo polecam.

Agnieszka Opolska " Róża".
Literatura piękna, obyczajowa.

Książka opowiada nam historię Karoliny, która jest mężatką, pracującą jako nauczycielka matematyki w krakowskim liceum.
Opowieść rozpoczyna jej mąż Daniel, od niego dowiasujemy się co się stało.
Dalszy ciąg poznajemy już z perspektywy Karoliny.

Zrozpaczona i załamana bohaterka, porzuca męża i wyjeżdża do Lille w...

Dojrzała, napisana z uczuciem książka. Ciężko się od niej oderwać, przepływają przez nią przeróżne emocje niczym fale na wzburzonym morzu. Zdecydowanie warto się w nią zagłębić.

Dojrzała, napisana z uczuciem książka. Ciężko się od niej oderwać, przepływają przez nią przeróżne emocje niczym fale na wzburzonym morzu. Zdecydowanie warto się w nią zagłębić.

Karolina jest nauczycielką matematyki w jednym z krakowskich szkół licealnych. Jej życie jest stabilne i poukładane: praca, dom, mąż, codziennie wydeptuje te same ścieżki.


Wszytko się zmienia gdy kobieta odkrywa tajemnicę swojego męża Daniela. Karolina już wie, że nic nie może zostać takim jak było a ją czeka zmiana o 180 stopni. Natłok myśli w głowie potęguje fakt choroby ukochanego wuja kobiety, który pieszczotliwie zwracał się do niej, jej drugim imieniem "Róża". Kiedy kobiecie nie pozostaje  już nic innego podejmuje decyzje, które zaprowadzą ją do małego miasteczka na północy Francji...


Jak Róża poradzi sobie w zupełnie innym świecie ? Czy w końcu odnajdzie siebie ? 


Agnieszka Opolska stworzyła powieść, którą czyta się naprawdę w sekundę. To jedna z tych książek, które pozwalają zatopić się w treści, odetchnąć od codziennej gonitwy i odpocząć.


Jednak przede wszystkim "Róża" to według mnie książka o poszukiwaniu miłości, o braku ciepła w związku, o życiu obok siebie a nie ze sobą i o próbach udanych, lub mniej by to zmienić.


"Ludzie to zbiory, mogą się nakładać na siebie, uzupełniać lub zwalczać. I tu uważam, że "chcę" ma inny wymiar. Nie możesz wziąć człowieka i włożyć go do swojego zbioru. Te zbiory są sobie przeznaczone lub nie."


To nie jest radosna powieść, ma w sobie bardzo dużo smutku i chociaż według mnie ilość wątków była momentami zbyt duża to i tak ze spokojem mogę uznać, że to przyjemna lektura, po którą z pewnością mogą sięgnąć fani powieści obyczajowych

Karolina jest nauczycielką matematyki w jednym z krakowskich szkół licealnych. Jej życie jest stabilne i poukładane: praca, dom, mąż, codziennie wydeptuje te same ścieżki.


Wszytko się zmienia gdy kobieta odkrywa tajemnicę swojego męża Daniela. Karolina już wie, że nic nie może zostać takim jak było a ją czeka zmiana o 180 stopni. Natłok myśli w głowie potęguje fakt...

Jestem pod dużym wrażeniem pomysłu na fabułę, który Agnieszka Opolska zaproponowała czytelnikom w swojej powieści "Róża". Przeczytałam tę książkę w kilka godzin, bo nie mogłam się od niej oderwać!

Główną bohaterką powieści jest Karolina, nauczycielka matematyki w liceum i żona Daniela. Kobieta przeżyła wiele trudnych chwil, jako dziecko była świadkiem pewnej tragicznej sytuacji. Najpierw straciła matkę, później ojca. Jedyną osobą, która zatroszczyła się o nią wtedy był wuj Filip, brat jej ojca. Po latach los postawił na jej drodze Daniela, z którym Karolina postanowiła się związać. Marzyła o ciepłym domu, kochającym mężu i dzieciach. Miłość jednak z czasem spowszedniała i jakoś tak zbladła, choć okazało się, że tylko dla jednego z nich... Kto zaczął szukać uczucia poza ich związkiem? Jak się to objawiało? Dlaczego pewne rozmowy wydawały się być całkiem niewinne? Co z nich ostatecznie wynikło? I kim dla tej pary jest dr Anita Dąbrowska?

Karolina kochała wuja Filipa jak ojca, dlatego wiadomość o jego ciężkiej chorobie była dla niej ogromnym ciosem. Kobieta postanowiła zrobić wszystko, co w jej mocy, by wuj wrócił do zdrowia. Na jej przykładzie widać, do czego zdolny jest człowiek dla kogoś zajmującego ważne miejsce w jego sercu. Czy jednak mężczyzna wart był poświęceń Karoliny, a właściwie Róży? Skąd w ogóle ta Róża? Czy to na pewno jedna i ta sama osoba? Co kobieta będzie robić we Francji, do której postanowiła wyjechać? Kim są Christopher i Theo? Pytań jest wiele, ale nie zdradzę nic więcej. Wszystkie odpowiedzi znajdziecie w "Róży"... Napiszę tylko tyle, że sama podczas lektury gubiłam się w domysłach, co bardzo lubię. Im więcej wątków do rozkminienia, tym lepiej!

Znajdziecie tutaj wiele ciekawych tematów. Będzie o zdradzie, oszustwach i kłamstwach, ale także o poświęceniu, zranionej miłości i pokonywaniu przeciwności losu. Poznacie również interesującą teorię filozoficzną jednego z bohaterów, a także będziecie towarzyszyć głównej bohaterce, obserwując świat powieści z zewnątrz, ale także i jej oczami. Studium ludzkiej natury w wielu odsłonach.

Książka Agnieszki Opolskiej swoim klimatem przypomina mi powieści Magdaleny Knedler. Obie autorki w podobny sposób tworzą złożonych charakterologicznie bohaterów, którzy podejmują różne decyzje, mające wpływ na ich życie i relacje międzyludzkie. Świetnie się obserwuje ciąg zdarzeń następujących po dokonywanych przez nich wyborach.

Recenzja powstała w związku z promocją książek biorących udział w niezależnym konkursie "Brakująca Litera" 2017

Jestem pod dużym wrażeniem pomysłu na fabułę, który Agnieszka Opolska zaproponowała czytelnikom w swojej powieści "Róża". Przeczytałam tę książkę w kilka godzin, bo nie mogłam się od niej oderwać!

Główną bohaterką powieści jest Karolina, nauczycielka matematyki w liceum i żona Daniela. Kobieta przeżyła wiele trudnych chwil, jako dziecko była świadkiem pewnej tragicznej...

"Róża", to smutna opowieść o tym, że nic w życiu nie zostało rozdane sprawiedliwie, a wiarę w to, że karma wraca można włożyć między bajki. Dziewczyna, która nie pragnie niczego więcej, poza miłością, nie może dostać nawet tego. Jej życie, trudne w przeszłości i na przyszłość nie obiecuje niczego dobrego.
Autorka bardzo ciekawie rozpoczyna swoją historię i z przytupem kończy, w tych częściach dzieje się najwięcej i najwięcej czytelnika zaskakuje. Część środkowa jest inna, jakby przeznaczona na zadumę i zadawanie pytań samemu sobie, o to, komu tak na prawdę można zaufać, czy w ogóle warto to robić, co jest ważne, a bez czego można się obyć?
Ta książka jest jak obraz, można ją odebrać powierzchownie, można też przystanąć przy niej, przyjrzeć się i zobaczyć więcej, niż się na pierwszy rzut oka wydawało.

"Róża", to smutna opowieść o tym, że nic w życiu nie zostało rozdane sprawiedliwie, a wiarę w to, że karma wraca można włożyć między bajki. Dziewczyna, która nie pragnie niczego więcej, poza miłością, nie może dostać nawet tego. Jej życie, trudne w przeszłości i na przyszłość nie obiecuje niczego dobrego.
Autorka bardzo ciekawie rozpoczyna swoją historię i z przytupem...

Róża, a właściwie Karolina to kobieta, która nie miała łatwego dzieciństwa. Właściwie przez całe swoje życie zabiegała o czyjąś miłość i zainteresowanie. Każda osoba, którą pokochała, porzucała ją. Wyszła za Daniela i jedyne czego pragnęła do pełni szczęścia to dziecka. Jednak jej mąż ma odmienne zdanie w tej kwestii, uważa że na dziecko mają jeszcze czas. Na dzień dzisiejszy liczy się dla niego firma, raty kredytu i dawna szkolna sympatia. Wszystko to sprawia, że małżeństwo oddala się od siebie. Któregoś dnia Karolina odkrywa jego internetowe rozmowy z inną kobietą. Nie mówiąc nic Danielowi, opróżnia mieszkanie z wszystkich swoich rzeczy, nie zapominając o najdrobniejszym szczególe, i wyjeżdża do Lille, do domu dla bezdomnych, który prowadzi przyjaciel jej wuja, Christopher. W międzyczasie Róża poznaje tajemniczego, dziwnego Theo. Jaką rolę odegrają w życiu kobiety obaj mężczyźni? Czy odnajdzie tam szczęście? I co z Danielem?

"Wszystko co pokocham, odchodzi ode mnie lub nie mogę tego mieć..."

Bohaterowie są różnorodni, dobrze wykreowani, zarówno ci pierwszo- jak i drugoplanowi. Każdy z nich ma wady i zalety, niekiedy są pogubieni, dokonują nie zawsze właściwych wyborów, przez co wydają się nam jeszcze bardziej bliżsi. Autorka zaś stara się nie oceniać postępowania swoich bohaterów. Pozostawia to czytelnikowi. No właśnie, największą dla mnie zagadką był Theo. Trudno było mi go zrozumieć, i mimo iż w pewnym momencie mu współczułam, to przez większość czasu działał mi na nerwy. Natomiast Christophera z miejsca polubiłam. Szkoda tylko, że autorka tak się z nim obeszła. Ale co zrobić, przecież i w prawdziwym życiu nic nie jest różowe i kolorowe. Podobało mi się to, że z każdą kolejną stroną nie mogłam mieć pewności co się wydarzy w ich życiu, jak postąpią, bo w zasadzie każdy z nich skrywa jakąś tajemnicę, jakąś bolesną przeszłość i nie potrafi do końca się otworzyć na drugiego człowieka.

"Czy nie jest tak, że kiedy wszystko zaczyna się układać i jest dobrze, pojawia się w twoim życiu takie "coś", co przychodzi niespodziewanie, żeby wszystko rozpieprzyć? Zwykle to "coś" jest ładnie opakowane i wygląda niewinnie, choć prawie zawsze znajduje się na tym napis, rysa, zagniecenie, które sugeruje ci, byś to zignorował, odłożył lub zniszczył... Ale zamiast tego bierzesz to "coś" do ręki i zaglądasz do środka..."

Książka okazała się oryginalna, nietuzinkowa, dopracowana w najdrobniejszym szczególe. Zdecydowanie wyróżnia się na tle innych. To wszystko sprawia, że trudno się od niej oderwać nie poznawszy finału tej opowieści. Agnieszka Opolska porusza wiele trudnych, ale i ważnych społecznych oraz życiowych tematów, jak chociażby bezdomność, alkoholizm, śmierć, brak zaufania, rodzinne sekrety czy zdrada. Autorka pokazuje jak ważne jest niesienie pomocy drugiemu człowiekowi, jak istotna w naszym życiu jest obecność drugiego człowieka i jego wsparcie. Ale z drugiej strony uczy, że nie należy każdemu ufać bezgranicznie, a Róża taka właśnie była.

"- Są różne bezdomności, ale to bezdomność serca jest najdotkliwsza - powiedział smutno."

Ważną rolę w książce odgrywa motyw "Małego Księcia", którego czyta Róży - Christopher. Nie bez znaczenia główna bohaterka nosi imię Róża. Wszystko to zostało bardzo zgrabnie wkomponowane w treść. I jeśli lubicie tak samo mocno jak ja "Małego Księcia", będzie to dla Was dodatkowy walor powieści.

Pojawia się także sporo metafor i niedopowiedzeń, które rozbudzają naszą wyobraźnię i zachęcają do dalszego towarzyszenia bohaterom. Nie zabrakło kilku zabawnych scen, które wprowadzają trochę optymizmu do tak smutnej historii. Moją uwagę przykuły także opisy (choć nie jest ich dużo),ciekawie pokazany klimat Francji, świat artystów, które sprawiły, że chętnie bym się tam przeniosła.

Muszę wspomnieć o przepięknym wydaniu książki, o niepozornej okładce, która jednak przykuwa wzrok i dopełnia całości. Drugą sprawą są sceny traktujące o malarstwie i rysunki (szkice) autorki, które pobudzają wyobraźnię.

"Róża" to wielowątkowa powieść o niesieniu pomocy, poświęceniu, trudnych życiowych wyborach, potrzebie miłości, akceptacji, samotności, kryzysie małżeńskim, rodzinnych tajemnicach, stracie. Oczarowała mnie już od pierwszych stron swoją realnością, trafnością spostrzeżeń, do głębi poruszyła i zmusiła do wielu refleksji nad życiem. Lektura wywołuje sporo emocji - od smutku, przez żal po łzy. Zachęcam do sięgnięcia po tę książkę każdego, kto szuka czegoś więcej niż tylko rozrywki.

Róża, a właściwie Karolina to kobieta, która nie miała łatwego dzieciństwa. Właściwie przez całe swoje życie zabiegała o czyjąś miłość i zainteresowanie. Każda osoba, którą pokochała, porzucała ją. Wyszła za Daniela i jedyne czego pragnęła do pełni szczęścia to dziecka. Jednak jej mąż ma odmienne zdanie w tej kwestii, uważa że na dziecko mają jeszcze czas. Na dzień...

„Są dni kiedy czujesz, jak niebo spada ci na głowę, bo ktoś cię bardzo zranił. Pragniesz znaleźć się jak najdalej, odszukać sens, zacząć od nowa. Tylko jak zacząć od nowa?”

Życie Róży (Karoliny) od najmłodszych lat nie należało do udanych. Najpierw śmierć matki, później ojca, po której trafiła do rodziny zastępczej i z której później zabrał ją Filip, brat jej ojca, zapalony podróżnik. Róża zawsze czuła się samotna i porzucana przez najbliższe jej osoby, więc kiedy poznała Daniela, liczyła, że jej życie się odmieni, będzie miała cudownego męża i dzieci. Marzenie o małżeństwie się spełniło, jednak cały czas brakowało ukochanego dziecka, którego nie chciał Daniel, tłumacząc to tym, że o dziecko postarają się, kiedy staną finansowo na nogi. Jednak niespodziewanie Daniel zaczął odsuwać się od żony i może wszystko zostałoby tak jak, jest, gdyby Róża nie odkryła jego tajemnicy. Choroba wujka i tajemnica męża zmusiły Różę do podjęcia trudnej życiowej decyzji. Decyzji, która odmieniła życie wszystkich bohaterów. W głowie kobiety zrodził się plan, który bardzo szybko wprowadziła w życie. Nie oglądając się za siebie odeszła i wyjechała do Lille we Francji, gdzie zatrzymała się w schronisku dla bezdomnych, które prowadził przyjaciel jej wujka – Christopher. Czy to właśnie tam odszuka swoje szczęście? Czy małżeństwo uda się uratować? Czy Róża odnajdzie samą siebie? Przekonajcie się sami.

„[...] Trzeba puścić to, co się kocha i czekać, aż do ciebie wróci [...]”

„Agnieszka Opolska to socjolożka, malarka, pisarka. Urodziła się w 1982 roku w Ostrowcu Świętokrzyskim. Po studiach zamieszkała w Lille, gdzie pracowała w domu dla bezdomnych Magdala. Przez ponad 12 lat związana z Tarnowem i Krakowem. Studiowała grafikę na ASP w Krakowie. Obecnie wraz z rodziną przebywa w Wielkiej Brytanii. Prowadzi własne przedszkole. Jest autorką powieści Anna May, która zdobyła pierwsze miejsce w konkursie Literacki Debiut Roku 2015.”

Żałuję, że dopiero teraz spotkałam się twórczością Agnieszki Opolskiej, bo to autorka, której książki powinien przeczytać każdy, bez wyjątku. Na mojej półce od roku stoi jej debiut autorski, czyli „Anna May” i teraz wiem, że jak najszybciej muszę przeczytać tę książkę. Przyznam także całkiem szczerze, że „Róża” to jedna z lepszych książek, jakie kiedykolwiek czytałam.

„Róża” to wspaniała powieść obyczajowa. Powieść piękna, smutna, pełna bólu, ale także dająca nadzieję. Agnieszka Opolska w przepiękny i naturalny sposób obnaża ludzkie słabości, ujawnia skrywane tajemnice i odsłania dusze swoich bohaterów. Powieść wciąga już od pierwszej strony i z zapartym tchem śledzimy losy Róży i osób, które pojawiają się na jej drodze. Autorka stworzyła bardzo emocjonującą historię, od której nie sposób się oderwać. Sama spędziłam przy niej kilka fantastycznych godzin i w tym czasie nie liczyło się dla mnie nic ani nikt. Nie ma w niej grama przewidywalności i na każdej stronie jesteśmy zaskakiwani wydarzeniami i poczynaniami różnych bohaterów. Przy lekturze tej powieści nie będziecie się śmiać, za to gwarantuję Wam, że nieraz wzruszenie ściśnie Wasze gardła. Jest to powieść bardzo refleksyjna, zmuszająca do myślenia o własnym życiu, własnych wyborach i osobach, które nas otaczają. Książka bardzo prawdziwa i życiowa, bo choć to fikcja literacka, to wokół nas jest pełno takich osób jak Róża, Christopher, czy Theo, każdy z własnym bagażem doświadczeń, marzeniami i pragnieniami.

Autorka stworzyła plejadę prawdziwych bohaterów, bo choć książka przede wszystkim dotyczy Róży, to autorka poświęciła dużo czasu każdej z postaci. Każdy z nich ma swoją wyjątkową historię, która wzrusza i momentami chwyta za serce. Każdy z nich zasługuję na uwagę, ale nie będę ich wszystkich opisywać, bo zajęłoby mi to wiele czasu. Myślę, że lepiej będzie, jak sami ich wszystkich poznacie i wyrobicie sobie o nich własne zdanie. Niewątpliwie każdy z nich jest inny, ale łączy ich wiele, potrzeba miłości, akceptacji i każdy z nich pragnie uwagi drugiego człowieka.

Naprawdę widać, że Agnieszka Opolska włożyła wiele pracy i serca w swoją powieść. Wszystko w niej jest dopracowane, a nawet dopieszczone w najdrobniejszym szczególe Na uwagę zasługuje piękna, przykuwająca wzrok okładka, pomiędzy którą znajduję się cudownie napisana powieść, w której znajdziemy wiele szkiców, które zapewne są dziełem autorki. Agnieszko, należą ci się ogromne brawa, bo książka ta, to kawał dobrej roboty i możesz być pewna, że zdobyłaś nową fankę i przeczytam wszystko, co wyjdzie spod twego pióra.

„Róża” to niewątpliwie oryginalna i niebanalna powieść. Autorka porusza w niej wiele trudnych tematów tj. bezdomność, alkoholizm, śmierć, brak zaufania, czy zdrada i wszystko to zostało bardzo precyzyjnie opisane, wywołując w czytelniku smutek, żal a czasami nawet i łzy. Książka bardzo prawdziwa, zmuszająca do wielu refleksji i zawierająca niejeden wartościowy przekaz. Historia Róży nie jest wesołą opowiastką jakich wiele. Tylko, czy życie zawsze maluje się w różowych kolorach? To historia o samotności, pragnieniu bycia kochanym, o stracie bliskich osób, poświęceniu i nowym starcie, który nie zawsze jest łatwy i bezbolesny. To naprawdę taka prawdziwa historia, która mogłaby spotkać każdego z nas.

Polecam!


Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorce.
Link do recenzji
http://kobiecerecenzje365.blogspot.com/2017/03/roza-agnieszka-opolska.html

„Są dni kiedy czujesz, jak niebo spada ci na głowę, bo ktoś cię bardzo zranił. Pragniesz znaleźć się jak najdalej, odszukać sens, zacząć od nowa. Tylko jak zacząć od nowa?”

Życie Róży (Karoliny) od najmłodszych lat nie należało do udanych. Najpierw śmierć matki, później ojca, po której trafiła do rodziny zastępczej i z której później zabrał ją Filip, brat jej ojca,...

Podobnie jak w debiutanckiej powieści i w tym przypadku Opolska zbudowała fabułę, która w jakiś sposób łączy się z tym, czym autorka się zajmuje, czyli malarstwem, dlatego możemy o tym przeczytać w Anna May i Róża książkach należących do cyklu Sztuka miłości(ą)!. Niebawem autorka odda w ręce czytelników kolejną powieść serii: Ari, wprost nie mogę się doczekać! Róża to książka obok, której nikt nie powinien przejść obojętnie, uczy przede wszystkim empatii, ale wskazuje też wartości, którymi powinien kierować się człowiek, a także zmusza do refleksji na temat własnego życia. Ta wielowątkowa historia zapada w pamięci. Polecam.

Cała recenzja na blogu:
http://nhoryzonty.blogspot.de/

Podobnie jak w debiutanckiej powieści i w tym przypadku Opolska zbudowała fabułę, która w jakiś sposób łączy się z tym, czym autorka się zajmuje, czyli malarstwem, dlatego możemy o tym przeczytać w Anna May i Róża książkach należących do cyklu Sztuka miłości(ą)!. Niebawem autorka odda w ręce czytelników kolejną powieść serii: Ari, wprost nie mogę się doczekać! Róża to...

Bardzo dobra książka dla każdego :) Pokazuje prawdziwe ludzie życie i jego niespodzianki :)

Bardzo dobra książka dla każdego :) Pokazuje prawdziwe ludzie życie i jego niespodzianki :)

Ani ckliwa, ani romantyczna, ani dramatyzmu pełna, ani w napięciu trzymająca. Nie polecam.

Ani ckliwa, ani romantyczna, ani dramatyzmu pełna, ani w napięciu trzymająca. Nie polecam.