„Ostatnia awatara” to dziełko przyzwoite, czerpiące obficie z tradycji, jakimi rządzi się gatunek fantastyczny. Autor przenosi czytelnika do okresu wypraw krzyżowych (co zdecydowanie zaliczam do plusów książki), aby rzucić go w wir przygód, jakie stają się udziałem głównego bohatera – Tomasza z Akwitanii, uchodzącego za wzór wszelkich cnot i wartości kodeksu rycerskiego. Wychowany jako syn potężnego księcia Akwitanii, nawykły do luksusów i zbytku, po śmierci ojca, zmuszony zostaje przez starszego brata, obawiającego się konkurencji w walce o tron, do opuszczenia rodzinnego domu. Będąc zaledwie w wieku młodzieńczym, nie mając się gdzie podziać, wstępuje Tomasz do Zakonu Templariuszy, za murami którego odnajduje schronienie, żyjąc odtąd według jego surowych zasad. Zraniony w czasie walk w obronie Ziemi Świętej, zniewolony przez tamtejszego sułtana, walcząc usilnie w obronie swej wiary, główny bohater niespodziewanie zostaje wysłany na misję, od której powodzenia będzie zależało życie jego samego oraz jego braci - Templariuszy. Misję niebezpieczną, w której nic nie jest takim, jakim się wydaje. Stanie się istotnym trybem w walce między istotami światła i ciemności – anielskimi elohimami i demonami.

„Ostatnia awatara” to dziełko przyzwoite, czerpiące obficie z tradycji, jakimi rządzi się gatunek fantastyczny. Autor przenosi czytelnika do okresu wypraw krzyżowych (co zdecydowanie zaliczam do plusów książki), aby rzucić go w wir przygód, jakie stają się udziałem głównego bohatera – Tomasza z Akwitanii, uchodzącego za wzór wszelkich cnot i wartości kodeksu rycerskiego....