To była dość prosta sztuka, ale dostarczyła mi sporo przyjemności - oto Tymon znany ze swojej szczodrości (żeby nie powiedzieć głupiej rozrzutności) traci majątek, a dotychczasowi przyjaciele odmawiają mu pomocy.
Tymon, zawiedziony, rozczarowany i rozgoryczony, popada w obłęd, a sytuacji nie odmienia nawet znaleziony przezeń skarb. Na wieść o jego odzyskanym bogactwie oczywiście przybywają towarzysze biesiad, goście i artyści, dla których był hojnym mecenasem, jednak nowy Tymon, odmieniony wcześniejszymi doświadczeniami, odprawia ich wszystkich, a w końcowych scenach sztuki przekonuje się, że jego jedynym i prawdziwym przyjacielem był zwykły sługa, któremu najmniej zależało na majątku pana.
Fabuła jest prosta, próżno szukać w niej dramatycznych zwrotów akcji; wielka scena szaleństwa Tymona przypominać może trochę doświadczenia Leara po zdradzie córek, rozczarowanie i gniew Ateńczyka czy gorzkie refleksje na temat przyjaźni dalekie są od oryginalności, niemniej jednak przekład Barańczaka dosłownie zaczarował ten dramat.

To była dość prosta sztuka, ale dostarczyła mi sporo przyjemności - oto Tymon znany ze swojej szczodrości (żeby nie powiedzieć głupiej rozrzutności) traci majątek, a dotychczasowi przyjaciele odmawiają mu pomocy.
Tymon, zawiedziony, rozczarowany i rozgoryczony, popada w obłęd, a sytuacji nie odmienia nawet znaleziony przezeń skarb. Na wieść o jego odzyskanym bogactwie...