Podobno to nie całość tego, co napisał autor.
Gdzieś kiedyś czytałem, że oryginalne dzieło pt. „Garbus” jest znacznie obszerniejsze. Może przez to ciekawsze?

Oto książka, którą pierwszy raz czytałem w wieku, kiedy chłopiec takimi historiami zachwyca się bezkrytycznie. To mnie właśnie wtedy spotkało – pozbawiony refleksji podziw.
Ale czas minął. Jestem starszy. Za mało dla mnie samych, choćby skomplikowanych intryg, trochę mnie nudzą arystokraci, czasem chamy ciekawsi, cmokam na myśl o wielkich poświęceniach dokonywanych zawsze w tonie patetycznym a okraszonym górnolotnym słownictwem i manierą powierzchownej rycerskości. Tak rozumianego patosu w „Kawalerze de Lagardere” aż nadto. Do przesady. Chciałoby się po prostu więcej humoru.
Choć książka w zasadzie zaczyna się humorystycznie.
I na tym humor się kończy.
Wprawdzie z rzadka coś tam pobrzmiewa, zawsze za sprawą dwóch postaci drugoplanowych, mistrzów szpady. Ale o nich opowiada się zdawkowo.

Wbrew temu, co powyżej napisałem, nie jest to książka zła. Ani też nudna. O nie. Opowiada o dziejach wojaka nie lada, który z lekkoducha zamienia się w oddanego obrońcę. Mężnego, uczciwego, wreszcie skromnego i bardzo nieszczęśliwie zakochanego w kimś, kto z urodzenia wyższy od niego. A tego przeskoczyć nie można, tylko patrzeć z rozpaczą, że miłość musi pozostać niespełniona.

Intryga w tym utworze zbudowana jest zgrabnie, choć błysków oczekiwać nie należy. Jednak i bez błysków zwroty akcji robią wrażenie, choć... no właśnie, wszystkie utrzymane w podobnym tonie, nie dziwią straszliwie. Postaciom wiele zarzucić nie można. Może tylko pewien schemat, ale jak już nadmieniłem „Kawaler de Lagardere” humorem, który zawsze schemat łamie, nie tryska, to raczej powieść patetyczna. W czytaniu płynna, w odbiorze nieskomplikowana. Ot, akcja, misternie skrojona, kunsztownie napisana.

Przyznam temu dziełu siedem gwiazdek bez wahania. Gdybym oceny dokonywał wtedy, kiedy czytałem owo dzieło po raz pierwszy, czyli w wieku lat trzynastu, dałbym trzynaście. Ba, trzysta! Cóż, wyrosłem, pokochałem różnorodność, a różnorodności w patosie za wiele się nie znajduje. Patos gra na jednej nucie.
Ale siedem to też nie tak mało, prawda?

Podobno to nie całość tego, co napisał autor.
Gdzieś kiedyś czytałem, że oryginalne dzieło pt. „Garbus” jest znacznie obszerniejsze. Może przez to ciekawsze?

Oto książka, którą pierwszy raz czytałem w wieku, kiedy chłopiec takimi historiami zachwyca się bezkrytycznie. To mnie właśnie wtedy spotkało – pozbawiony refleksji podziw.
Ale czas minął. Jestem starszy. Za mało dla...