Bardzo mi się podobała to powieść. Nie mam pojęcia dlaczego.


Tak naprawdę , chciałam powiedzieć , że świetnie mi się czytało i nie mam ochoty analizować czemu.
Niczym w " Zbrodni i karze" , staruszka zostaje zamordowana ciosem siekierki w głowę. Prosta zbrodnia , ale dalszy ciąg ciekawy. Skazano na śmierć domniemanego sprawcę , jednak prowadzący śledztwo nadinspektor Spence ma wątpliwości czy schwytano właściwą osobę.
- występują tu sympatyczne postaci: Herkules Poirot , Ariadna Oliver , oraz cały wachlarz mniej miłych osób o zróżnicowanych charakterach [ ktoś słuchający audiobooka może się w tym pogubić i odnieść niekorzystne wrażenie ]
- przestępstwa są realistyczne i dobrze wkomponowane w akcję
- o tym , że tak miło mi się czytało przesądził najprawdopodobniej opis angielskiej wsi. Wieś w książkach Agathy Christie zawsze mnie fascynowała- ze świecą szukać tam rolnika , natomiast zawsze znajdzie się jakiś lord , zazwyczajm opisany jako niezbyt lotny umysłowo [ akurat w " Pani McGinty brak lorda] Są tam artyści , biznesmeni , ubogie wdowy ipt. Ostry kontrast z PRL-owską wsią , która składała się zwykle z samych rolników . Teraz to już się zmienia , chociaż nie wiem czy wszyscy tak chętnie zapraszają się na drinki , a jak grill to przeważnie w gronie znajomych z miasta , a nie najbliższych sąsiadów.
Najprawdopodobniej podświadomie spodobał mi się ten " towarzyski" styl życia.
Polecam i książkę i bycie gościnnym .

Bardzo mi się podobała to powieść. Nie mam pojęcia dlaczego.


Tak naprawdę , chciałam powiedzieć , że świetnie mi się czytało i nie mam ochoty analizować czemu.
Niczym w " Zbrodni i karze" , staruszka zostaje zamordowana ciosem siekierki w głowę. Prosta zbrodnia , ale dalszy ciąg ciekawy. Skazano na śmierć domniemanego sprawcę , jednak prowadzący śledztwo nadinspektor...

Dobre, ale przyznam, że mnogość bohaterów i stopień skomplikowania fabuły trochę mnie przerosły. Może tę książkę akurat lepiej czytać niż słuchać. A ja słuchałem.

Dobre, ale przyznam, że mnogość bohaterów i stopień skomplikowania fabuły trochę mnie przerosły. Może tę książkę akurat lepiej czytać niż słuchać. A ja słuchałem.

Jako fanka Christie lubię każdą jej książkę, jednak tej książki z pewnością nie zaliczę do moich ulubionych. Głównie przez motyw zbrodni, który w mojej opinii był... dość nijaki. Książka odrobinę mi się dłużyła i momentami była dość monotonna.
I uważam, że było za mało wskazówek, by odgadnąć sprawcę. Natomiast uważam motyw z gazetą za ciekawy.
Książkę można przeczytać w wolnej chwili, wszak to nadal dzieło Christie. :)

Dziękuję za uwagę <3

Jako fanka Christie lubię każdą jej książkę, jednak tej książki z pewnością nie zaliczę do moich ulubionych. Głównie przez motyw zbrodni, który w mojej opinii był... dość nijaki. Książka odrobinę mi się dłużyła i momentami była dość monotonna.
I uważam, że było za mało wskazówek, by odgadnąć sprawcę. Natomiast uważam motyw z gazetą za ciekawy.
Książkę można przeczytać w...

Po raz kolejny się nie zawiodłam. Idealna pozycja na zimowy wieczór

Po raz kolejny się nie zawiodłam. Idealna pozycja na zimowy wieczór

Czy skazany za morderstwo może być aż nadto winny? Czy dowody w sprawie mogą być aż tak obciążające, że wydają się być niemożliwe?

Gdy w małym miasteczku zostaje zamordowana zwykła, nudna, starsza kobieta podejrzenia od razu padają na jej lokatora, który nie cieszy się dobra opinią pośród mieszkańców. Gdy zapada wyrok policjant prowadzący tę sprawę zwraca się z prośbą do Herkulesa Poirot, gdyż cały czas wydaje mu się, że powieszony zostanie człowiek niewinny. Co takiego spotkało Panią McGinty? Czy należy baczniej przyjrzeć się ofierze czy domniemanemu sprawcy? To prawdziwa łamigłówka, z którą poradzić mogą sobie tylko szare komórki małego Belga.

„Pani McGinty nie żyje” to książka od której ciężko będzie się oderwać. Ukazuje ona cały wachlarz ludzkich charakterów oraz małych i dużych kłamstewek. Sekret przyćmi sekret, a dojście do prawdy będzie nie lada sztuką. Czytelnik zmuszony zostanie skupić się na niuansach- one tutaj będą kluczowe. Bawiłam się fantastycznie i Wam również tego życzę!

„Pani McGinty nie żyje! Umarła? A jak? O, właśnie tak!”

Czy skazany za morderstwo może być aż nadto winny? Czy dowody w sprawie mogą być aż tak obciążające, że wydają się być niemożliwe?

Gdy w małym miasteczku zostaje zamordowana zwykła, nudna, starsza kobieta podejrzenia od razu padają na jej lokatora, który nie cieszy się dobra opinią pośród mieszkańców. Gdy zapada wyrok policjant prowadzący tę sprawę zwraca się z prośbą do...

Agatha Christie w najlepszej formie. Wprawdzie sam Herkules Poirot jest lekko sterany życiem i nieco zmęczony, ale kiedy na progu jego mieszkania zjawia się stary znajomy i prosi go o przysługę w postaci zbadania sprawy, która nie daje mus pokoju, to słynny detektyw nie waha się ani chwili. No bo jeśli prowadzący śledztwo w sprawie morderstwa, który osobiście aresztował podejrzanego ma wątpliwości co do winy rzekomego mordercy, to coś faktycznie musi być na rzeczy. Tym bardziej, że owym policjantem nie jest jakiś żółtodziób, lecz doświadczony inspektor.

W efekcie Poirot udaje się na prowincję, by zbadać sprawę śmierci pani McGinty. I jak sam wkrótce zauważa, skoro ofiara była najzwyczajniejszą w świecie osobą, to kimś interesującym musiał być morderca. Ku swojemu zdziwieniu Poirot dość szybko odkrywa, co mogło być powodem zbrodni, gorzej jednak z wytypowaniem sprawcy, bo pod ręką jest przynajmniej kilka osób, które trzeba brać pod uwagę.

Oczywiście, dzięki błyskotliwemu umysłowi detektywa i umiejętności wiązania ze sobą niby przypadkowych faktów, a także odrobinie szczęścia, wszystko się wyjaśnia i prawda wychodzi na jaw.

Bardzo dobry kryminał, do tego ze sporą dawką humoru.

Agatha Christie w najlepszej formie. Wprawdzie sam Herkules Poirot jest lekko sterany życiem i nieco zmęczony, ale kiedy na progu jego mieszkania zjawia się stary znajomy i prosi go o przysługę w postaci zbadania sprawy, która nie daje mus pokoju, to słynny detektyw nie waha się ani chwili. No bo jeśli prowadzący śledztwo w sprawie morderstwa, który osobiście aresztował...

Moje szare komórki niestety nie pracują tak dobrze jak Poirota, ale i tak uwielbiam książki z tym "śmiesznym cudzoziemcem" :D Wszystkiego dowiadywałam się krok po kroku razem z Poirotem, jednak zakończenie znowu mnie zaskoczyło. Polecam wszystkim!

Moje szare komórki niestety nie pracują tak dobrze jak Poirota, ale i tak uwielbiam książki z tym "śmiesznym cudzoziemcem" :D Wszystkiego dowiadywałam się krok po kroku razem z Poirotem, jednak zakończenie znowu mnie zaskoczyło. Polecam wszystkim!

Pani McGinty nie żyje. Umarła, ale jak ?
Na kolanach jak ja, o tak.
Pani McGinty nie żyje. Umarła, ale jak ?
Wyciągając rękę jak ja, o tak.
Pani McGinty nie żyje. Umarła, ale jak?
O tak...
Ta dziecinna rymowanka pojawia się na kartach powieści Christie. Tym razem do Poirota z prośbą zwraca się jego dawny znajomy, Nadinspektor Spence. W areszcie na wyrok śmierci oczekuje James Bentley. Wszystkie dowody wskazują na niego, a przysięgli nie mieli żadnych wątpliwości z wydaniem wyroku. Poirot wyrusza by zbadać sprawę śmierci Pani McGinty i odszukać faktycznego mordercę. Na miejscu spotyka ekscentryczną Panią Oliver, która kierując się swoją kobieca intuicją wskazuje mordercę.
Bardzo ciekawie napisany kryminał.

Pani McGinty nie żyje. Umarła, ale jak ?
Na kolanach jak ja, o tak.
Pani McGinty nie żyje. Umarła, ale jak ?
Wyciągając rękę jak ja, o tak.
Pani McGinty nie żyje. Umarła, ale jak?
O tak...
Ta dziecinna rymowanka pojawia się na kartach powieści Christie. Tym razem do Poirota z prośbą zwraca się jego dawny znajomy, Nadinspektor Spence. W areszcie na wyrok śmierci oczekuje...

Książka świetna dobrze się bawiłam i polecam każdemu!

Książka świetna dobrze się bawiłam i polecam każdemu!

Doskonała intryga. Polecam.

Doskonała intryga. Polecam.