Realizm magiczny to taki dziwy twór, który jednocześnie fascynuje i oburza, zachwyca i bulwersuje. A przynajmniej dla mnie realizm magiczny w wydaniu Marqueza taki właśnie jest. Chwytliwy tytuł, wdzięczna okładka i porównanie do Maqueza sprawiły, że zapragnęłam przeczytać książkę Tiphanie Yanique. Jak już kiedyś pisałam, co jakiś czas odczuwam masochistyczną potrzebę sponiewierania się Marquezem lub – jak w tym przypadku – czymś maquezopodobnym.

„Kraina miłości i zatracenia” to opowieść o kobietach z rodu naznaczonego klątwą. Piękna i świadoma swojej urody Eona przeraża mężczyzn i mimo powszechnego uwielbienia nie potrafi zbudować trwałego związku. Beznadziejnie zakochana we własnym ojcu, onieśmiela płeć przeciwną dumą i chłodną postawą. Przebojowa, czerwonowłosa Anette, zupełne przeciwieństwo siostry, mężczyzn przyciąga niczym magnes i ulega im, choć prawdziwie kocha tylko jednego, z którym jednak niepisane jej być. Rodzinne tajemnice, splecione ze sobą losy, ludowe wierzenia, wzloty i upadki bohaterów, a wszystko to w scenerii malowniczych Wysp Dziewiczych.

Ta książka bezsprzecznie ma swój urok, jest nietendencyjna, zaskakująca, choć momentami irytuje i ma się ochotę ją zamknąć. Cóż, skoro koniec końców wracałam do niej, raz po raz dając „ostatnią szansę”. To po prostu ten gatunek literatury, po który sięgam niezbyt często, ale od czasu do czasu muszę, bo inaczej czegoś mi brak. Czasem zastanawiam się dlaczego i dochodzę do wniosku, że to zasługa emocji – nie zawsze tylko pozytywnych, ale przede wszystkim intensywnych, a to nie bez znaczenia, gdy „pochłania się” po kilka książek w miesiącu.

Komu „Kraina miłości i zatracenia” przypadnie do gustu? Przede wszystkim miłośnikom Marqueza i jemu podobnych, ale nie tylko. Magiczne miejsce akcji, wyraziste postaci, brak przewidywalności i oddziaływanie na emocje to cechy, które sprawią, że książka mimo swojej kontrowersyjności zdobędzie serca wielu Czytelników.

zaczytana.com.pl

Realizm magiczny to taki dziwy twór, który jednocześnie fascynuje i oburza, zachwyca i bulwersuje. A przynajmniej dla mnie realizm magiczny w wydaniu Marqueza taki właśnie jest. Chwytliwy tytuł, wdzięczna okładka i porównanie do Maqueza sprawiły, że zapragnęłam przeczytać książkę Tiphanie Yanique. Jak już kiedyś pisałam, co jakiś czas odczuwam masochistyczną potrzebę...