Pamiętam, że w podstawówce na lekcjach języka polskiego nauczycielka kazała nam wymieniać cechy charakteru określonych bohaterów książek. Gdybym jako dziecko miała powiedzieć coś więcej o bohaterach książki Canavan, to skończyłabym z jedynką. Wszystkie postacie są nieskomplikowane, szablonowe i jednowymiarowe. Można je scharakteryzować jednym lub dwoma zdaniami. W wielu przypadkach są również bardzo do siebie podobne. Wyróżnia się właściwie tylko Rothen.
Słabo wypada również główna bohaterka. Myślę, że autorka chciała wykreować ją na silną, inteligentną i sprytną postać kobiecą. Jednak jej zachowanie często jest tak głupie, że aż irytujące, a Sonea ma tendencje do zachowywania się jak typowa zbuntowana nastolatka.

Canavan posługuje się niewyszukanym stylem, a tworzone przez nią dialogi często są drętwe, ale autorka z pewnością ma lekkie pióro. Jej książkę czyta się dobrze i szybko. Niestety w tym przypadku dar pisania nie idzie w parze z darem tworzenia ciekawej historii. Fabuła jest słaba, następujące po sobie wydarzenia są skrajnie łatwe do przewidzenia. Akcja toczy się w ślimaczym tempie. Książka ma ponad 500 stron, a historię dałoby się bez pośpiechu przedstawić gdzieś na 200 stronach. Niektóre rozwiązania fabularne i zachowania bohaterów są wyjątkowo naiwne. Na plus zaliczam wątek romansowy, który jest bardzo subtelny i nie przejmuje panowania nad całą fabułą. Autorka wprowadziła także wątek nierówności społecznej oraz nierównego traktowania ze względu na płeć, ale wszystko to podane jest w wersji ugrzecznionej i bezpiecznej, odpowiedniej dla młodszego czytelnika, a u mnie budzącej rozbawienie.

Pamiętam, że w podstawówce na lekcjach języka polskiego nauczycielka kazała nam wymieniać cechy charakteru określonych bohaterów książek. Gdybym jako dziecko miała powiedzieć coś więcej o bohaterach książki Canavan, to skończyłabym z jedynką. Wszystkie postacie są nieskomplikowane, szablonowe i jednowymiarowe. Można je scharakteryzować jednym lub dwoma zdaniami. W wielu...