Nie była to łatwa lektura- tym bardziej, że z prozą pana Orhana Pamuka zetknęłam się po raz pierwszy. Początek powieści nawet interesujący, poznajemy głównego bohatera poetę Ka ( to jego pseudonim), który przyjeżdża z Niemiec na pogrzeb swojej matki, a przy okazji-jako dziennikarz- odwiedza niewielką miejscowość na północno-wschodnim pograniczu Kars, gdzie ostatnio dochodzi serii samobójstw młodych dziewcząt. Akcja powieści toczy się raczej wolno, wszystko metodycznie jest wyjaśniane, a to w szczególnej scenerii śniegu, który cały czas pada, do tego stopnia, że Kars jest odcięty od "reszty świata". Ten śnieg, jest też bohaterem tej powieści. Autor poświęca mu sporo miejsca, interesuje go jego budowa. Płatek śniegu staje się inspiracją twórczą dla naszego bohatera. Powieść przywołała mi moje dzieciństwo i chwile, kiedy obserwowałam padający z nieba śnieg. Książkę czyta się, mimo politycznych dywagacji i egzystencjalnych rozważań, z dużym zainteresowaniem. Nie przeszkadza nawet fakt, że chwilami ma się wrażenie, jakbyśmy czytali reportaż. To pierwsze spotkanie i nie ostatnie, z pewnością sięgnę po kolejne książki Orhana Pamuka.

Nie była to łatwa lektura- tym bardziej, że z prozą pana Orhana Pamuka zetknęłam się po raz pierwszy. Początek powieści nawet interesujący, poznajemy głównego bohatera poetę Ka ( to jego pseudonim), który przyjeżdża z Niemiec na pogrzeb swojej matki, a przy okazji-jako dziennikarz- odwiedza niewielką miejscowość na północno-wschodnim pograniczu Kars, gdzie ostatnio...