Geniusz Zbrodni to już szósta część przygód Roberta Huntera, śledczego do tej pory niemal bez wad i jest to kolejna dobra książka Chrisa Cartera, jednego z ciekawszych autorów thrillerów. Po trzech tomach mam do niego zaufanie, mimo że powiela jeden schemat. Tym razem miało być inaczej i jest. Mordercę poznajemy już na początku i jest to interesujący zabieg, ale równocześnie hamuje akcję. Konfrontacja Huntera z psychopatycznym zabójcą, który był jego najlepszym przyjacielem wzbudza spore emocje. To psychologiczna rozrywka. Carter sporo pisze o psychice mordercy, zagłębia się w nią naprawdę bardzo głęboko, a Lucien wyrasta na wielką postać. Oczywiście nie jest czarny charakter na miarę Hannibala Lectera, brakuje mu magnetyzmu, charyzmy i magii tajemnicy. Mimo to jest niezłym świrem, a jego dokonania mogą szokować. Każdy kto zna autora wie, że nie oszczędza ofiar, a przemoc jest dosadna i nie ma mowy o łagodzeniu treści. Pomysł na grę z mordercą i poszukiwanie ofiar w końcu zaczyna nużyć i zastanawiamy się jakim cudem ucieknie z celi. Finał jest nawet emocjonujący, ale to co dzieje się na ostatnich stronach do mnie nie trafia. Sceny w samolocie trącą kiczem i patosem, psują całą wymowę książki i Geniusz Zbrodni bardzo na tym traci. Gdyby jednak autor postanowił, że morderca zwieje, historia jeszcze bardziej przypominałaby Milczenie Owiec. Książka warta uwagi, inna niż pozostałe autora i dobrze wróżąca na przyszłość. Śmiało można polecić, ale szykuj się, że lektura nie będzie należeć do tych lekkich, a osoby o słabym sercu muszą uważać.

Geniusz Zbrodni to już szósta część przygód Roberta Huntera, śledczego do tej pory niemal bez wad i jest to kolejna dobra książka Chrisa Cartera, jednego z ciekawszych autorów thrillerów. Po trzech tomach mam do niego zaufanie, mimo że powiela jeden schemat. Tym razem miało być inaczej i jest. Mordercę poznajemy już na początku i jest to interesujący zabieg, ale...