„Dziennik pisany później” Andrzeja Stasiuka, to esej podróżny. Swoją podróż do krajów bałkańskich relacjonuje w swoim reporterskim stylu. Dokładne opisy miejsc, napotkanych ludzi, śladów niedawnej wojny, nie za bardzo zadowalają samego pisarza. Jedzie do tego kraju aby zobaczyć i poczuć zapach wojny, tego o czym często w kraju opowiadali członkowie rodziny, którzy wojnę przeżyli.

Czuje, że nie jest tutejszy, że nic z tego co widzi, nie rozumie. Może jedynie ponownie zobaczyć znajome miasta, drogi, ludzkie twarze, tylko bardziej zamarłe po przejściach wojennych i otoczone śmiertelnym zapachem. A jednak ta podróż ma sens bo w tej monotonii może pomyśleć z oddalenia o ukochanym kraju skąd pochodzi.
Innymi oczyma spogląda na Polskę, tę odległą, modlącą się, religijną. Polskę, której cierpienie jest wpisane w ciągłą historię. Będąc w bazylice w Licheniu wspomina swojego dziadka. Tego twardego mężczyznę którego wszyscy się bali i którego w majowe modlitwy przy ołtarzu Maryjnym zapomnieć nie potrafi.

Wchodząc do bazyliki „wielkiej i pięknej jak nierządnica babilońska”, miał ochotę drwić z tej całej bałwochwalczej wiary i chłopskiej dumy.
„Wszedłem z zamysłem, żeby drwić, ale szybko mi przeszło (...). Trochę wstydliwie przemykałem między ludem, który to wzniósł. Z tym lekkim poczuciem zdrady patrzyłem na stare kobiety, które oglądały najpiękniejszą rzecz w życiu (...) dwadzieścia kilometrów od Konina Sagrada Familia Wschodu. Tadż Mahal mojej ojczyzny”
Bo czyż można kpić z wiary przodków, tych umęczonych, starych ludzi, tej rodzinnej ziemi tak drogiej autorowi, choć coraz mniej rozumianej?

Refleksja jaka pojawia się pisarzowi wracającemu do domu i widzącemu gdzieś pod Jasłem ogromne krzyże świecące fioletowym światłem, zawarta została w ostatnim zdaniu; "Nic więcej nie mogłem zrobić. Nic".

„Dziennik pisany później” Andrzeja Stasiuka, to esej podróżny. Swoją podróż do krajów bałkańskich relacjonuje w swoim reporterskim stylu. Dokładne opisy miejsc, napotkanych ludzi, śladów niedawnej wojny, nie za bardzo zadowalają samego pisarza. Jedzie do tego kraju aby zobaczyć i poczuć zapach wojny, tego o czym często w kraju opowiadali członkowie rodziny, którzy wojnę...