"Dziennik pisany później" to druga, po "Nie ma ekspresów przy żółtych drogach", książka Stasiuka, którą przeczytałam... Obie to swego rodzaju reportaż z podróży na Wschód. W każdej z w/w książek Autor ze sporą dawką nostalgii i sentymentu opisuje swoje wojaże po wschodnich terenach Polski i Europy.

Do "Dziennika ..." dołączona jest kilkunastostronicowa wkładka z czarno-białymi zdjęciami. Dodatek ciekawy, choć niewiele wnoszący, gdyż sporo zdjęć aż prosi się o jakiś podpis lub krótki komenatarz... Choć z drugiej strony, może to my sami mamy sobie wymyślać historie ludzi sportretowanych przez fotografa... Ja chyba jednak wolałabym tę pierwszą opcję.

"Dziennik ..." to głównie zapis wrażeń i refleksji z podróży Autora na Bałkany, ale także porównanie społeczeństwa polskiego i kondycji Polski do krajów, które wydawać by się mogło są za nami daleko w tyle...

Sporo trafnych spostrzeżeń i ciekawych uwag, choć jest kilka momentów lekko nużących. W porównaniu z jedyną do tej pory znaną mi książką Stasiuka, "Dziennik posany później" wypada nieco gorzej. Mimo to jest to pozycja godna uwagi, nie tylko dla osób zainteresowanych podróżami.

Mnie się Stasiuk zaczyna podobać i pewnie prędko nadrobię zaległości w lekturze jego innych książek.

"Dziennik pisany później" to druga, po "Nie ma ekspresów przy żółtych drogach", książka Stasiuka, którą przeczytałam... Obie to swego rodzaju reportaż z podróży na Wschód. W każdej z w/w książek Autor ze sporą dawką nostalgii i sentymentu opisuje swoje wojaże po wschodnich terenach Polski i Europy.

Do "Dziennika ..." dołączona jest kilkunastostronicowa wkładka z...