Nie ma sensu doszukiwać się w Zagubionych psach szczególnie literackich czy rysunkowych wartości. To jeszcze rzecz, której daleko do późniejszych dzieł Lemire, ale już wyraźnie widać te elementy, które później będą wiele w jego twórczości znaczyły. Przede wszystkim – bohaterowie. Tu kreśleni jeszcze grubą linią, ale już zdradzający bogate emocjonalne i psychologiczne zaplecze. To przecież zwykła opowieść o zemście, jakich wiele – mężczyzna traci rodzinę i postanawia ukarać tych, którzy przyłożyli do tego rękę. Ale nasz osiłek, chociaż potężny, nie jest typową postacią w stylu hollywoodzkich twardzieli. Przeciwnie, bywa naiwny, bywa wrażliwy – to nie pomaga mu w realizacji celu. Ale przede wszystkim ta zemsta wcale nie jest jego celem. Gdyby tylko mógł, zabrałby swoje dziewczyny do domu i zostawił tych drani w spokoju. Bo ten świat przesiąknięty złem do szpiku nie jest światem, do którego bohater chciałby wstąpić, nawet jeśli miałby to być środek do celu. I z tak prościutkiej historii Lemire potrafi wycisnąć mnóstwo emocji, szczególnie w tym względzie chwytający jest finał, w którym dużą rolę odgrywa jedna z drugoplanowych postaci – Jack.

Pod względem wizualnym to również prosta, miejscami wręcz toporna robota, ale wyjątkowo pasująca do samej opowieści, jak i jej bohatera. I chociaż sam autor we wstępie patrzy raczej mało przychylnym okiem na swoje rysunki, to wydaje się, że po latach naprawdę bronią się w kontekście fabuły. Grube linie, karykaturalne postaci, kanciaste elementy, czarno-białe kadry i sugestywna czerwień.

Warto sięgnąć po Zagubione psy, bo chociaż to pozycja, którą docenią w pierwszej kolejności wielbiciele twórczości Jeffa Lemire’a, to powinna także przypaść do gustu tym, którzy cenią sobie proste, dosadne opowieści obfitujące w emocje. Owszem, jest to dzieło miejscami toporne i wyraźnie noszące znamiona warsztatu debiutanta, niemniej jest to szczera i przejmująca opowieść, która pomimo braku subtelności nie zostawia czytelnika obojętnym.

https://kulturacja.pl/2021/03/jeff-lemire-zagubione-psy/

Nie ma sensu doszukiwać się w Zagubionych psach szczególnie literackich czy rysunkowych wartości. To jeszcze rzecz, której daleko do późniejszych dzieł Lemire, ale już wyraźnie widać te elementy, które później będą wiele w jego twórczości znaczyły. Przede wszystkim – bohaterowie. Tu kreśleni jeszcze grubą linią, ale już zdradzający bogate emocjonalne i psychologiczne...

Debiut Jeffa Lemire’a z pewnością nie jest albumem doskonałym. Widać jeszcze autorską niedojrzałość, zarówno w warstwie rysunku, jak i kreowania fabuły. Jednak nie zmienia to faktu, iż „Zagubione psy” już zwiastują wielki talent artysty, który po prostu potrzebował więcej czasu, by się w pełni rozwinąć.
Cała recenzja: https://tinyurl.com/cjbywn24

Debiut Jeffa Lemire’a z pewnością nie jest albumem doskonałym. Widać jeszcze autorską niedojrzałość, zarówno w warstwie rysunku, jak i kreowania fabuły. Jednak nie zmienia to faktu, iż „Zagubione psy” już zwiastują wielki talent artysty, który po prostu potrzebował więcej czasu, by się w pełni rozwinąć.
Cała recenzja: https://tinyurl.com/cjbywn24

Jaka jest twórczość Jeffa Lemire'a każdy widzi. Tym razem można zapoznać się z pierwszym komiksem Lemire'a, gdzie odpowiadał za scenariusz i warstwę graficzną. Historia jest smutna, jak na twórczość Lemire'a przystało. Graficznie komiks jest bardzo oszczędny, całość sprawia wrażenie, jakby było rysowane przez Jeffa grubym, czarnym markerem. Jako fan jego twórczości mogę powiedzieć tyle - jest to przyzwoity komiks, który pokazuje, że styl Lemire'a od samego początku był konkretny, nic się nie zmieniło przez lata (no może trochę poprawiła mu się kreska). "Zagubione psy" to dobry komiks, który jednak jest dość prosty i nie zostaje w głowie na tak długo jak jego późniejsze prace. Dla fanów pozycja obowiązkowa.

Jaka jest twórczość Jeffa Lemire'a każdy widzi. Tym razem można zapoznać się z pierwszym komiksem Lemire'a, gdzie odpowiadał za scenariusz i warstwę graficzną. Historia jest smutna, jak na twórczość Lemire'a przystało. Graficznie komiks jest bardzo oszczędny, całość sprawia wrażenie, jakby było rysowane przez Jeffa grubym, czarnym markerem. Jako fan jego twórczości mogę...

Smutna, tragiczna historia wielkiego, silnego mezczyzny, ktory traci w zyciu , to co najcenniejsze.
Cieniutki komiks, bardzo szybko sie czyta.
Jak na debiut jest swietny.
Kreska typowa dla Lemira.
polecam.

Smutna, tragiczna historia wielkiego, silnego mezczyzny, ktory traci w zyciu , to co najcenniejsze.
Cieniutki komiks, bardzo szybko sie czyta.
Jak na debiut jest swietny.
Kreska typowa dla Lemira.
polecam.

Historia dosyć toporna zarówno fabularnie, jak i wizualnie. Debiut Lemire, więc rzecz ważna dla fanów, ale niekoniecznie dla reszty świata

Historia dosyć toporna zarówno fabularnie, jak i wizualnie. Debiut Lemire, więc rzecz ważna dla fanów, ale niekoniecznie dla reszty świata

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/3346-zagubione-psy

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/3346-zagubione-psy