Przez 2/3 książki w głowie tłukły mi się pytania: „Ale o co chodzi ?” i „Panie Dębski, do czego Pan zmierzasz?”. Za dużo niedopowiedzeń, porzuconych wątków, jakiegoś takiego chaosu i dezinformacji. Pozornie nic się ze sobą nie łączy i nie wiadomo co, jak i dlaczego. Na szczęście trzecia część powieści dała mi odpowiedzi na moje pytania, choć przewróciła wszystko do góry nogami i przyprawiła mnie o mdłości, ale uzyskałam ostrość widzenia i pojęłam zamierzenia pisarza. Mimo dość zaskakującego zakończenia, całość tyłka nie urywa. Niby Owen Yeats i Scott Hamisdale to rasowi detektywi, dramatyczne zwroty akcji są, trupy są, spisek jest, a jednak czegoś brakuje. No i to poczucie humoru i cynizm bohaterów są dla mnie jakieś takie mało naturalne i wymuszone. Jakby autor za bardzo silił się na dowcip. Za to genialnie przedstawione są męki palacza rzucającego nałóg – czułam ból bohatera i szczerze mówiąc najchętniej poszłabym mu kupić fajki, żeby już się tak nie męczył;). Urzekł mnie również pies Yeats’a – rozbrajający zwierz. Muszę jeszcze przyczepić się do wątku SF, który jest kluczowy dla rozwiązania fabuły, ale przy okazji taki…pospolity i tani. Liczyłam na więcej.

Przez 2/3 książki w głowie tłukły mi się pytania: „Ale o co chodzi ?” i „Panie Dębski, do czego Pan zmierzasz?”. Za dużo niedopowiedzeń, porzuconych wątków, jakiegoś takiego chaosu i dezinformacji. Pozornie nic się ze sobą nie łączy i nie wiadomo co, jak i dlaczego. Na szczęście trzecia część powieści dała mi odpowiedzi na moje pytania, choć przewróciła wszystko do góry...