Już choćby dlatego, że główny bohater ma na imię Antoś, to jest to powód, żeby bliżej się z nim zapoznać. W bajkach w zasadzie już wszystko było. Trudno znaleźć motywy, które by gdzieś się nie pojawiły. Dlatego też z uznaniem trzeba docenić jeśli takowe uda się odnaleźć i w nowych wątkach rozwinąć i zaprezentować. Tym razem autorka przeszczepia, znany dotychczas z literatury bardziej dla młodzieży i dorosłych świat wampirów, do poziomu dzieci. Może to wywołać na początku pewien niesmak i zaniepokojenie, zwłaszcza rodziców. Postać wampira ma jednoznaczne skojarzenia. Jest to ten rodzaj potworów, których wprawdzie nie widzieliśmy, ale których istnienie wmawia się nam od zawsze. Jednak w XX wieku dzięki rozwojowi kina przeniknęli i rozpowszechnili się oni w kulturze masowej i dziś wampiry nie stanowią żądnego novum. To już nie tylko tradycyjne wampiry, krwiożercze bestie wiązane z Vladem, Transylwańskim okrutnym monarchą, który zabijał i upajał się ludzką krwią, która dostarczała mu zmysłowych wrażeń. To nie śpiący w trumnie hrabia Dracula, który jako potomek tego wampira przepłynął do Ameryki i tu co noc poluje na niewinnych ludzi żywiąc się ich krwią, część z nich zamieniając albo na kolejne wampiry albo na wierne sługi będące niewyczerpanym rezerwuarem żywej ciepłej krwi. Wampiry dziś potrafią już panować nad swoimi żądzami i zamiast ludzkiej piją krew zwierzęca, a nawet, jak w przypadku bohaterów sagi Zmierzch syntetyczną. Taki postęp. Nie mniej jednak obraz ich obecności w naszej świadomości jest jednoznaczny, Jeśli naprawdę żyją są groźni, niebezpieczni i bardzo podstępni. Można ich pokonać obcinając im głowę, spalając w ogniu, wbijając osikowy kołek, a zabezpieczyć można się nakładając na szyję złoty krzyżyk, różaniec, kropiąc ich święconą wodą, odstraszając czosnkiem. Tyle dobre rady. Gorzej, jak okazują się nieskuteczne i już nieaktualne. Tym razem mamy też do czynienia z całą rodzinką wampirów, tradycyjnie mieszkających na cmentarzu i śpiących w trumnach. Też żywią się krwią, choć nie do końca wiemy jaką i czyją. Są wybuchowi i źli kiedy są głodni, ale nie do końca. Antoś spotyka jednego z nich, kiedy ten przylatuje na jego okno w bloku na szóstym piętrze. Potrafi latać, bo się przemienia albo w nietoperza albo ćmę. I jest trochę inny w sposobie bycie niż znane nam wampiry. Zaprzyjaźnia się z naszym bohaterem, Pożycza od niego książki a nawet daje mu płaszcz, dzięki któremu może w nocy latać. Poznaje go też z młodszą siostrą i zaprowadza do swego domu. Ten nimb groźnego wampira zostaje tu mocno złagodzony choć nie wyeliminowywany. Są momenty słabości kiedy wampirek ma pokusę napicia się Antosiowej krwi. Bajka się rozkręca, wiele wątków zostaje dopiero zaczętych, rodzi się ciekawość, jakie będą dalsze przygody naszych bohaterów. A przecież Antoś ma też rodziców, którzy pilnie obserwują, co robi ich pociecha, z kim się spotyka. Jak im wytłumaczyć, że jego kumpel jest wampirem. Dużo zabawy, dużo kłopotliwych i śmiesznych sytuacji, ale podanych z taktem i delikatnością, która jest ważna, bo to w końcu książka dla dzieci,. A że jest wampir, to może dobrze, żeby dzieci poznały go w tej lepszej odsłonie i nie przeraziły się teraz, a później będąc dorośle reagowały już na niego spokojnie. Takie jest też zadanie literatury. Oswajać z kulturą masową, bo ona niezależnie od nas się rozwija i trzeba ją pacyfikować, by nie szkodziła, niż ją negować i potępiać. Bo taki jest świat, w którym żyjemy.

Już choćby dlatego, że główny bohater ma na imię Antoś, to jest to powód, żeby bliżej się z nim zapoznać. W bajkach w zasadzie już wszystko było. Trudno znaleźć motywy, które by gdzieś się nie pojawiły. Dlatego też z uznaniem trzeba docenić jeśli takowe uda się odnaleźć i w nowych wątkach rozwinąć i zaprezentować. Tym razem autorka przeszczepia, znany dotychczas z...