Przyznaję się bez bicia, jak uwielbiam Mendozę i jego styl, tak trzeba nabyć umiejętność stosownego dawkowania. "Przygodę fryzjera damskiego", czyli kolejną odsłonę przygód pechowego detektywa o właściwościach lumpa, czytałam z przerwami. Z jednej strony rzuciłam się na książkę świeżo po świetnej i obrazoburczej "Niezwykłej podróży Pomponiusza Flatusa", z drugiej sama nie miałam specjalnych powodów do śmiechu. Dowcipny język, niepohamowana kurtuazja wypływająca z ust bezimiennego bohatera, to nie jest styl z jakim spotykamy się na codzień. Fajnie jest od czasu do czasu pożartować, pośmiać, ale chyba wyświechtany dowcip irytuje bardziej niż najbewstydniejszy banał.

Nasz bohater szczęśliwie, co dla niego niespodziewanie (w końcu po tylu latach można stracić nadzieję), opuszcza podwoje zakładu psychiatrycznego i rozpoczyna nowe życie. Świat trochę poszedł naprzód, ale nie tracąc rezonu ruszył w kierunku Barcelony. Odnalazł swoją siostrę Candidę, która mieszkała z małżonkiem i teściową. Szwagier Viriato zaoferował bohaterowi pracę w jego zakładzie fryzjerskim "Powiernik pań" i tak rozpoczął się plan powrotu na łono społeczeństwa. Jednak to nie byłby nasz lump-detektyw, gdyby nie znalazł się w centrum afery kryminalnej. Tym razem naprawdę się o to nie prosił, kiedy pewnego dnia pojawiła się piękna Ivet i uwodząc, zaoferowała okazję do dorobienia. jednak natura tegoż dorobkowania w niczym nie przypominała chodzenia po domach z kosmetykami Avonu czy Oriflame'a, nasz bohater dzielnie odmawia. Jednak kolejne spotkanie nie pozostawiło mu innej opcji jak podjęcie się wykradzenia niebieskiej teczki z biura dyrektora "Hiszpańskiego Szachraja". Akcja nie poszła do końca pomyślnie, ale w ostateczności nasz fryzjer wykonał zadanie. Znów został wyrolowany, pozostawiony bez grosza. Jednak następnego ranka przeczytał w gazecie, że ostatniej nocy dyrektor "Hiszpańskiego Szachraja", pan Pardalot, został zamordowany. I tutaj zaczyna się cała zabawa, a Mendoza robi sobie niezłe jaja z tradycji powieści kryminalnej.

Na początku czytało mi się niezbyt ciekawie, nie mogłam się wciągnąć, wbić w rytm. Czekałam na moment w którym akcja wreszcie nabierze rumieńców, a finał i rozwiązanie zagadki postawi kropkę nad "i". Rozwiązanie jest właściwie banalne, ale zakończone niezły hukiem. Do perełek można zaliczyć spotkanie z komisarzem Floresem - jego nie mogło zabraknąć. Teraz z trylogii o pechowym, ale bystrym detektywie pozostaje mi "Oliwkowy labirynt".

Przyznaję się bez bicia, jak uwielbiam Mendozę i jego styl, tak trzeba nabyć umiejętność stosownego dawkowania. "Przygodę fryzjera damskiego", czyli kolejną odsłonę przygód pechowego detektywa o właściwościach lumpa, czytałam z przerwami. Z jednej strony rzuciłam się na książkę świeżo po świetnej i obrazoburczej "Niezwykłej podróży Pomponiusza Flatusa", z drugiej sama nie...