Okładka książki nie jest przypadkowa- zmusza czytelnika do myślenia. Widać również, że styl pisania, odmienił się wraz z wiekiem pisarza, co jest akurat pozytywną rzeczą. Co do bohaterów? - Eragon: chłopak
dorasta, staje się mężczyzną, zaczyna podejmować coraz trudniejsze, ale i rozsądniejsze decyzje. Mimo wszystko nadal nie brakuje mu poczucia humoru, którym również została obdarowana jego błękitnołuska smoczyca. Saphira, już od małego ujawnia swoje cechy charakteru: jest mądra, ale i okrutna, budząca grozę w każdej z istot. Warto również wspomnieć o Roranie, który "budzi się do życia" po odzyskaniu swojej ukochanej. Mężczyzna w pełni ujawnia swoje zdolności szermiercze, nie brak mu odwagi, która przeradza się czasami w brawurę. Przyznać jednak muszę, że mimo wszystko nie przypadł mi on specjalnie do gustu... jest dla mnie neutralny.

Przejdźmy jednak do fabuły. Wydarzenia następują po sobie w oszałamiającym tempie. Również w przypadku tej części akcja już na początku się rozkręca. Jednak po jakimś czasie wszystko jakby powoli zwalnia, Eragon pozornie odpoczywa od wojen, od sił Galbatorixa...pomijając fakty, że w tym czasie zdrajcy kilka razy chcą go sprzątnąć ;P Tak więc przez większość powieści bardzo łatwo można poczuć to samo przygnębienie, które dręczy głównego bohatera (i nie jest to bynajmniej wada powieści). Nie brakuje w niej jednak zwrotów akcji - mniejszych, czy większych, przewidzianych, bądź nieprzewidzianych :)

Co z Alagaesią - mniej jej opisów, jak widać Paolini w tej książce chciał się skupić głównie na bohaterach (ich psychice i charakterach, motywach postępowania) niż na opisach przyrody. Nie oznacza to jednak, że w ogóle ich tam nie było.

Zakończenie powieści - za które nie wiem czy uściskać Christophera (gdybym miała okazję), czy go zabić. Wzruszająca, aż zanadto. Jeden wielki zwrot akcji zmuszający wręcz do sięgnięcia po dalsze losy
Eragona i jego Smoczycy.

Porównując do poprzednich części - lepsza od "Eragona", a prawie równa (i znacznie inna) od "Najstarszego". Mimo wszystko brakowało mi tu takiego naprawdę oszałamiającego zwrotu akcji...

Okładka książki nie jest przypadkowa- zmusza czytelnika do myślenia. Widać również, że styl pisania, odmienił się wraz z wiekiem pisarza, co jest akurat pozytywną rzeczą. Co do bohaterów? - Eragon: chłopak
dorasta, staje się mężczyzną, zaczyna podejmować coraz trudniejsze, ale i rozsądniejsze decyzje. Mimo wszystko nadal nie brakuje mu poczucia humoru, którym również...