Piotr Ibrahim Kalwas to postać, która niesamowicie mnie inspiruje. może dlatego, że poglądy tego pisarza są bardzo często zbieżne z moimi. A może dlatego, że to człowiek, który nie boi się krytyki - nie tylko w sensie jej przyjmowania, ale też, przede wszystkim, wygłaszania. Przekonałam się o tym, kiedy sięgnęłam po reportaże dotyczące Egiptu. To własnie książka "Egipt: haram halal" przekonała mnie, że warto sięgnąć także po inne pozycje Kalwasa. Przeczytałam więc "Czas" - książkę, którą trudno jest mi zakwalifikować gatunkowo, ale która zrobiła na mnie mocne wrażenie.
"Czas" to zapis pewnej podróży, jaką autor odbywa do Erytrei. Impulsem do wyjazdu (a może pretekstem?) staje się chęć odnalezienia miejsc opisanych w książce "Poławiacze pereł", którą autor czytał będąc dzieckiem. Teraz, bogatszy o wiele życiowych doświadczeń, przemierza Erytreę, poznaje miejscowych ludzi, opisuje ich sposób myślenia, życia, koncentrując się przede wszystkim na aspekcie duchowym. Jednocześnie przeżywa też liczne retrospekcje - w snach wraca do czasów, które już dawno minęły, a jednak trwają gdzieś wciąż w jego podświadomości.
Zapis podróży, noszący nieco reporterski rys, przeplata się tutaj z filozoficzno-socjologicznymi szkicami, w których Kalwas mówi o swoim postrzeganiu religii i kondycji kultury społecznej. I choć dla nas - ludzi tak zwanego Zachodu te przemyślenia mogą być bolesne, trudno odmówić im racji.
Kalwas to dobry obserwator. Choć właściwie to słowo nie jest tu idealne. Bo autor nie tylko widzi, autor też słyszy (tak, warstwa dźwięków, muzyki i ciszy - tej afrykańskiej, jedynej w swoim rodzaju), smakuje, czuje - odbiera świat, w którym się aktualnie znajduje wszystkimi zmysłami.
Jest jeszcze warstwa stricte literacka - styl autora, który także zasługuje na uwagę. Początkowo bardzo przeszkadzał mi zabieg, jaki zastosował Kalwas przytaczając swoje wspomnienia - urywane zdania z dziwnym szykiem były dla mnie, jako czytelniczki, po prostu męczące. Początek książki był więc trudny do czytania. później było już znacznie lepiej. A sposób, w jaki Kalwas opowiada o Afryce, o islamie (i innych religiach) i wreszcie o człowieku jest po prostu piękny...

Piotr Ibrahim Kalwas to postać, która niesamowicie mnie inspiruje. może dlatego, że poglądy tego pisarza są bardzo często zbieżne z moimi. A może dlatego, że to człowiek, który nie boi się krytyki - nie tylko w sensie jej przyjmowania, ale też, przede wszystkim, wygłaszania. Przekonałam się o tym, kiedy sięgnęłam po reportaże dotyczące Egiptu. To własnie książka...