Piękny, doskonały w każdym calu obraz, który wywołuje moc emocji. Przedstawia młodą dziewczynę, która w ręku trzyma odciętą głowę siostry. Ten makabryczny obraz dopełnia czający się po drugiej stronie lew. Ukryta symbolika, piękno i okrucieństwo, paleta barw i siła przekazu. W 1967 roku obraz zostaje przekazany do galerii w Londynie. Niewiele o nim z początku wiadomo. Silnie oddziałuje na odbiorców, lecz stanowi niewiadomą. Nikt się nie spodziewa jeszcze, jak niezwykłą historię skrywa wśród tych pięknych, żywych barw. Historię bolesną, w pewien sposób okrutną, ale też fascynującą. Historię nie tylko dla pasjonatów sztuki, ale także różnych barw życia.

W ostatnim czasie mam szczęście trafiania na książki mocno oddziałujące na wyobraźnię i wzbudzająca zainteresowanie. Bez zbędnych wstępów muszę stwierdzić, że po raz kolejny taka powieść trafiła do moich rąk. Tym razem jest to nietuzinkowa i piękna historia, w której przeplatają się kolory życia i sztuki. Powieść, która płynie z rozmachem, jak świeże pociągnięcia pędzla na czystym płótnie. Lektura tej książki to moje pierwsze spotkanie z twórczością pisarki. Nie poznałam jeszcze jej poprzedniej książki „Miniaturzystka”. Teraz już wiem, że muszę nadrobić zaległości.

Opowieść od początkowych stron równomiernie rozkłada się na dwie perspektywy czasowe. Rozpoczyna się w Londynie w 1967 roku, by naprzemiennie ukazywać wydarzenia rozgrywające się w Hiszpanii w 1936 roku. Z pozoru te dwie płaszczyzny łączy tylko jeden obraz. W rzeczywistości części wspólnych jest znacznie więcej. Pisarka odkrywa je przed czytelnikiem stopniowo i niektórych powiązań nie jest się w stanie odgadnąć do ostatnich stron. Fabuła została nakreślona z rozmachem i opiera się na bardzo ciekawym pomyśle. W tym wypadku trudno też byłoby mi zarzucić jej wiele. Bywają momenty wolniejsze, bardziej monotonne, ale skłaniające do refleksji. Bywają też takie, które wyrywają do przodu. Akcja płynie w swoim tempie i najważniejsze, że wzbudza zainteresowanie.

Tematyka jest różnorodna i przebijają się w trakcie opowieści ważne tematy, takie jak walka o własne przekonania, dyskryminacja kobiet, uprzedzenia, problemy psychiczne, wrażliwość, samotność, chęć przetrwania, pasja. Widać jak wiele uczuć artysta przelewa w swoje dzieło i jak wiele jest skłonny dla niego poświecić, chociaż nie zawsze później jest ono właściwie odebrane i docenione. Czasem dopiero kolejne pokolenia widzą to, co starał się przekazać. Sztuka dla każdego jest czymś innym i to w istocie jest prawdziwą wartością.

Bohaterowie przyciągają uwagę, są charakterystyczni i dobrze pasują do scenerii, w której rozgrywają się wydarzenia. W tym szerokim gronie wyróżnić należy Odelle Bastien, Oliwię Schloss, Teresę i panią Quick. W moim przekonaniu to właśnie kobiece role stanowią mocną stronę tej opowieści. Trudno znaleźć równie wyraziste męskie sylwetki. Jedynie Izaak na tym tle się wyróżnia.

Styl jest lekki, wzbudza ciekawość i swobodnie popycha opowieść do przodu. Na kanwie historycznych wydarzeń wpleciona jest fikcyjna opowieść, która porusza i literacko wzbogaca czytelnika. To ambitna i pełna symboliki lektura, która dostarcza wielu wrażeń.

„Muza” to jak już tytuł wskazuje książka dostarczająca nowego tchnienia, oddechu, skłaniająca do refleksji, pełna symboliki i roztaczająca aurę tajemniczości. W skrócie piękna i miejscami brutalna opowieść rozgrywająca się w ciekawej scenerii. Warto ją poznać. Jest jak piękny obraz, który chce się mieć na ścianie, tylko w tym przypadku dobrze ją po przeczytaniu postawić na półce.

http://ksiazki-moj-maly-swiat.blog.pl/2016/11/23/muza-jessie-burton/

Piękny, doskonały w każdym calu obraz, który wywołuje moc emocji. Przedstawia młodą dziewczynę, która w ręku trzyma odciętą głowę siostry. Ten makabryczny obraz dopełnia czający się po drugiej stronie lew. Ukryta symbolika, piękno i okrucieństwo, paleta barw i siła przekazu. W 1967 roku obraz zostaje przekazany do galerii w Londynie. Niewiele o nim z początku wiadomo....