Może dla wiktoriańskiej publiczności powieść była maścią miodową na rany ich czytelniczych serc, dziś powieść Trollope'a wydaje się być dość anachroniczna. Nudzi styl narracji - pełen wezwań, ckliwości, długich i niepotrzebnych opisów (chociaż trzeba przyznać oryginalność techniki narracyjnej - taki świadomy siebie i swoich słabości narrator, zaznaczający swoją obecność i nie wchodzący z butami w życie swoich bohaterów),nudzą bohaterowie zaś akcja się praktycznie nie posuwa. Podobno to jedna ze sztandarowych książek broniących tradycji, ukazujących bezsens wszelkich ruchów reformatorskich, taki anty-Dickens - mnie jednak osobiście nie porwała - omijałem całe strony, które nic nie wnosiły do opowieści. Bez żalu kończę spotkanie z pracownikiem poczty, który po pracy metodycznie zasiadał w określonych godzinach do pisania najbardziej wiktoriańskiej literatury ever!

Może dla wiktoriańskiej publiczności powieść była maścią miodową na rany ich czytelniczych serc, dziś powieść Trollope'a wydaje się być dość anachroniczna. Nudzi styl narracji - pełen wezwań, ckliwości, długich i niepotrzebnych opisów (chociaż trzeba przyznać oryginalność techniki narracyjnej - taki świadomy siebie i swoich słabości narrator, zaznaczający swoją obecność i...