Literatura angielska to wielowiekowa historia, błyskotliwi autorzy, niezapomniane dzieła, które odzwierciedlają specyfikę narodowego charakteru.
Mimo, że w swoim życiu przeczytałam już wiele książek, to żadna z nich nie była z serii dzieł literatury angielskiej obejmującej czasy wiktoriańskie.

Anthony Trollope (1815-1882) był jednym z najpopularniejszych angielskich powieściopisarzy XIX wieku, autor esejów i 47 powieści. Starał się w swych utworach w jak najlepszy sposób ukazać społeczeństwo ery wiktoriańskiej, stosunek do pieniądza, świat intryg politycznych i miłosnych.
W Polsce oprócz właśnie przeczytanego przeze mnie "Dziedzictwa Belton" ukazała się "Rodzina Palliserów" na podstawie, której powstał podobno nawet brytyjski serial telewizyjny.

"Dziedzictwo Belton" to powieść, której fabuła krąży wokół kilku bohaterów i dosłownie trzech miejsc wydarzeń.

Głównym miejscem akcji jest Belton Castel leżący pod wzgórzami Qantock w hrabstwie Somerset.
Tutaj całe swoje młodzieńcze, panieńskie życie spędza Klara Amedroz. Ma już 30 lat i opiekuje się swoim 67 letnim ojcem Bernardem, który po samobójstwie syna Karola podupadł na zdrowiu. Karol był głównym spadkobiercą Belton. W razie jego śmierci cały majątek mia przejąć kuzyn Will.

Will to najcieplejsza, najprzyjemniejsza postać w całej powieści, jakże przypominająca mi charakterem i postępowaniem mojego męża :)
Szarmancki, dobroduszny, przedsiębiorczy, pracowity, pozbawiony samolubstwa, pełen pomysłów a jednocześnie niesamowicie gwałtowny raptus, ziemianin z krwi i kości kochający całym sercem kaleką siostrę Mary, oraz całe swoje gospodarstwo, pola i zwierzęta.

Klara, ach ta Klara. Tu można by rzec dosłownie "kobiety zrozumieć jest ciężko. Jeszcze się taki nie urodził co by im dogodził" Dumna, czasami uszczypliwa, ale mająca dobre serce i przede wszystkim swoje zasady, swoje zdanie, których nie chciała zmieniać pod wpływem presji innych, osób.

Klara zakochana jest w kapitanie Fryderyku Aylmerze, pośle do parlamentu, sztywnym, zimnym mężczyźnie, całkowicie podporządkowanym madame, czyli swojej apodyktycznej, pruderyjnej mamie. Swą pozycją i elokwencją oraz dobrym wykształceniem uwiódł naszą zakręcona Klarę.

Cała powieść toczy się głównie wokół wyżej wymienionych trzech osób. 460 stron przemyśleń jednej kobiety i dwóch mężczyzn. Dosłownie przemyśleń, bo akcja toczy się tak mozolnie, że można zasnąć. Nawet śmiesznie brzmiące rozdziały informują nas już na wstępie o szybkości akcji. Jeden z nich to "Pannę Amedroz częstują faszerowanym kurczęciem" po czym następny brzmi "W Aylmer Park skończyły się nadziewane kurczęta"
I taki rozdział to nie 10 stron! To przynajmniej 30 kolejnych kartek!

Powieść "Dziedzictwo Belton" nie będzie dobrą książką dla każdego. Kto lubi szybką, mrożącą krew w żyłach akcję, tajemnice i zagadki nie dla niego powyższa powieść.
To książka dla tych, którzy lubią skupić uwagę na kilku osobach. Poznać szczegółowo ich charakter, wnętrze, sposób patrzenia na świat. To książka opisująca wspaniale czasy wiktoriańskie, czasy gdzie pieniądz rządził wszystkim.
Pozycja, władza, majątek, spadek ot słowa padające często w powieści. To czasy, gdzie panował istny kult męskości, a mężczyźni dominowali w każdej sferze i to również mocno wybrzmiewa w "Dziedzictwie Belton"

Jednak mnie o wiele bardziej lekko i przyjemnie czytało się właśnie tę powieść niż poprzednią "Drwale" Tu odpoczęłam spędzając czas na herbatce z Klarą ( choć nie raz jej kapryśność i brak zdecydowania mnie denerwowały ),spacerując po parku, głaszcząc krowę Bessy. Czytając taką książkę zwraca się uwagę na szczegóły, na to jest czas, bo nie trzeba skupiać uwagi na ciągle zmieniających się bohaterach i pędzącej akcji.
Łapałam książkę w każdej wolnej chwili, żeby nareszcie dotrzeć do końca, bo byłam ciekawa jaką ostatecznie decyzję podejmie Klara.

Oczywiście już zdążyłam się zorientować, że na polskim rynku jest jeszcze "Rodzina Palisserów" w skróconej wersji, bo ma zaledwie niecałe 400 stron ( oryginał 6 tomów) więc na pewno sięgnę i po tę powieść Pana Trollope.

Literatura angielska to wielowiekowa historia, błyskotliwi autorzy, niezapomniane dzieła, które odzwierciedlają specyfikę narodowego charakteru.
Mimo, że w swoim życiu przeczytałam już wiele książek, to żadna z nich nie była z serii dzieł literatury angielskiej obejmującej czasy wiktoriańskie.

Anthony Trollope (1815-1882) był jednym z najpopularniejszych angielskich...

Ma-sa-kra... takich bzdetów nie czytałam od niepamiętnych czasów. To jakiś bełkot totalny na temat jednej panny i dwóch kawalerów.

Ma-sa-kra... takich bzdetów nie czytałam od niepamiętnych czasów. To jakiś bełkot totalny na temat jednej panny i dwóch kawalerów.

Książka zdecydowanie zupełnie inna niż powieści sióstr Bronte, czy Jane Austin. Nie znajdziemy w niej wartkiej akcji, skandali obyczajowych (i prób ich zatuszowania),czy tajemnic do odkrycia. Język powieści jest mniej emocjonalny, bardziej konkretny, pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że po prostu bardziej męski.
Kolejne strony raczej nie zaskakują, czytelnik mniej więcej może przewidzieć jak potoczą się losy głównej bohaterki, osieroconej przez ojca i pozostawionej bez grosza przy duszy przez bogatą ciotkę, która odchodzi z tego łez padołu nie czyniąc na rzecz Klary żadnego zapisu, a mimo to książkę czyta się dobrze. Może dlatego, że pokazuje ona świat, w którym ludzie mają czas na przeżywanie osobistych tragedii, nie muszą pędzić z miejsca na miejsce, by zdążyć na kolejne spotkanie, mogą zwyczajnie (jakby to powiedział współczesny psycholog) przepracować własne emocje.
Może jestem mało obiektywna przy ocenie tej pozycji, ale ja po prostu lubię brytyjską literaturę obyczajową XIX wieku. Przede wszystkim za wszelkie niuanse życia towarzyskiego i obowiązujących wówczas zasad, których w moim przekonaniu nie uda się podrobić żadnemu współczesnemu pisarzowi. Za daleko odeszliśmy od tamtych konwenansów, za bardzo zmienił się nasz sposób pojmowania świata. I pewnie tylko dlatego, że ja jestem dzieckiem swojej epoki, główna bohaterka miejscami wydaje mi się za bardzo naiwna, zanadto dumna, za mało zdecydowana, by ując własny los w swoje ręce...

Książka zdecydowanie zupełnie inna niż powieści sióstr Bronte, czy Jane Austin. Nie znajdziemy w niej wartkiej akcji, skandali obyczajowych (i prób ich zatuszowania),czy tajemnic do odkrycia. Język powieści jest mniej emocjonalny, bardziej konkretny, pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że po prostu bardziej męski.
Kolejne strony raczej nie zaskakują, czytelnik mniej...

Anthony Trollope, wiktoriański pisarz angielski jest prawie zupełnie nie znany u nas, niewiele jego powieści doczekało się polskiego wydania, jedną z nich jest „Dziedzictwo Belton”. Trafiłam na tę powieść zupełnym przypadkiem i zamiłowanie do literatury wydawanej przed XX wiekiem kazało mi zwrócić na nią uwagę. I to był zdecydowanie dobry pomysł.

Jest to opowieść o fabule, jakich wiele odnajdziemy wśród klasyki brytyjskich powieści. Młoda panna, która nie posiada zupełnie nic po śmierci ojca będzie zdana tylko na litość dalekich krewnych i przyjaciół. Wybawieniem z tych kłopotów z pewnością byłoby małżeństwo, a o rękę panny Klary Amerdoz zaczęli starać się dwaj panowie. Dziewczyna staje przed trudem wyboru, dzięki któremu znacznie lepiej poznaje samą siebie.

W powieści na pierwszym planie pojawiają się trzy postacie. Klara Amerdoz, William Belton oraz kapitan Frederick Aymler. Panowie zostali przedstawieni jako całkowite przeciwieństwa. Zimny, wyrachowany, ale i świetnie wykształcony kapitan Aymler to dżentelmen w każdym calu, elegancki, zawsze wie jak się zachować. Oświadcza się dziewczynie, ponieważ tak życzyła sobie ciotka na łożu śmierci. Na próżno szukać w nim spontaniczności, czy choćby głębi uczucia, od przyszłej żony oczekuje posłuszeństwa i dostojeństwa. Całkowicie inny jest dziedzic majątku Belton, prosty, niewykształcony mężczyzna często działa pod wpływem impulsu. Jednak ten pozornie nieco rubaszny człowiek kryje w sobie prawdziwe i głębokie uczucie. Myśl o poślubieniu Klary przyszła do niego nagle, więc niewiele się zastanawiając oświadczył się jej, by z czasem prawdziwie pokochać. Panna Amerdoz to prosta, szczera dziewczyna. Prowadzi żywot mocno odcięty od świata i rozrywek właściwych młodym kobietom, dwaj konkurenci to w zasadzie jedyni młodzi ludzie z jakimi miała okazję się spotkać. Nie do końca zdaje sobie sprawę z własnych uczuć, a gdy już je w pełni poznała duma długi czas nie pozwoliła jej się do nich przyznać.

W książce pojawiają się równie ciekawe postacie poboczne. Pan Amedroz, to człowiek wrażliwy, chorowity i życiowo niezaradny. Mocno załamał się po samobójstwie syna, co tylko pogłębiło go stan. Lubi uskarżać się na niesprawiedliwość losu, jednak jest szczerym człowiekiem i gdy ktoś okazuje mu serce, może go sobie zjednać. Drugą osobą, która miała wpływ na Klarę jest pani Winterfild, jej przyszywana ciotka. To bardzo pobożna kobieta, prawdziwie dumna ze swojego siostrzeńca, członka Izby Lordów – kapitana Aymlera. Największe wrażenie zrobiła jednak na mnie lady Aymler, matka Ferdericka. Silną ręką trzyma całe Aymler Park, całkowicie dominując w życiu męża i córki, wciąż ma ogromny wpływ na syna. Jest apodyktyczna, wyrachowana i bezwzględna dla tych, którzy jej zdaniem nie są godni jej szacunku.

Powieść jest napisana lekkim i bardzo przyjemnym językiem. Wyraźnie widać, że narrator od samego początku wie, jak zakończy się opisana historia, a i my jako czytelnicy, jesteśmy tego pewni. Wszystko zostało przedstawione z pewnym dystansem i pewnym przymrużeniem oka, autor prezentuje nieco protekcjonalne podejście do wykreowanych bohaterów. To wszystko sprawia, że książkę czyta się nader przyjemnie, a kolejne strony mijają bardzo szybko.

Fabuła powieści nie zaskakuje, zwroty akcji są dość przewidywalne, a jednak, mimo to wciąga i nie pozwala się oderwać. Z niecierpliwością wypatrywałam momentu, kiedy Klara wreszcie pozna samą siebie, by wszystko w końcu mogło się szczęśliwie zakończyć. W książce zachwyca kreacja postaci, są przedstawione drobiazgowo i ze sporą znajomością natury ludzkiej. Działania bohaterów są konsekwencją nadanych im cech charakteru, co sprawia, że są bardzo realnie przedstawieni. Wyraźnie widoczne są też sympatie i antypatie narratora, który jednak żadnego z bohaterów nie oczernia, ani nie próbuje zdyskredytować.

Ta nieco niedoceniona powieść jest zdecydowanie książką wartą uwagi. Spędziłam przy niej kilka naprawdę miłych chwil i jestem pewna, że porwie każdego miłośnika klasycznej brytyjskiej prozy. Pozostaje jedynie mieć nadzieję, że znajdzie się wydawnictwo chętne by wydać tę i inne powieści Anthony'ego Trollope nadając im drugie życie, którego zdecydowanie są warte.

Anthony Trollope, wiktoriański pisarz angielski jest prawie zupełnie nie znany u nas, niewiele jego powieści doczekało się polskiego wydania, jedną z nich jest „Dziedzictwo Belton”. Trafiłam na tę powieść zupełnym przypadkiem i zamiłowanie do literatury wydawanej przed XX wiekiem kazało mi zwrócić na nią uwagę. I to był zdecydowanie dobry pomysł.

Jest to opowieść o fabule,...

Książka lekka, łatwa i przyjemna, o ile lubi się klimaty konwenansów, zalotów, panien bez posagu i dżentelmenów uchylających kapelusza. Ja lubię, więc (mimo nieco bajkowej naiwności głównej bohaterki) dobrze się bawiłam. Pewnie szybko o tej lekturze zapomnę, ale co tam! Są przecież wakacje i trochę beztroski każdemu się przyda.

Książka lekka, łatwa i przyjemna, o ile lubi się klimaty konwenansów, zalotów, panien bez posagu i dżentelmenów uchylających kapelusza. Ja lubię, więc (mimo nieco bajkowej naiwności głównej bohaterki) dobrze się bawiłam. Pewnie szybko o tej lekturze zapomnę, ale co tam! Są przecież wakacje i trochę beztroski każdemu się przyda.

Lubię od czasu do czasu sięgnąć po dziewiętnastowieczną klasykę - po prostu nachodzi mnie coś w rodzaju narkotycznego głodu i nie mogę obejść się bez takiej właśnie lektury.
Tym razem padło na kupioną niedawno w antykwariacie za całe 3 zł powieść "Dziedzistwo Belton".

Daleko tej prozie do powieści E. Gaskell czy sióstr Bronte, jednak przeczytałam ją z wielką przyjemnością. Fabuła nie jest wyszukana, akcja w większości wydaje się przewidywalna i na pewno nie zachwyci miłośników mocnych wrażeń i suspensu, jednak nie żałuję zanurzenia się w świecie wiktoriańskich konwenansów, tłumionych uczuć, ciągłych wahań i rozpamiętywania tego, co się zrobiło lub powiedziało.

Mimo iż od czasów opisanych przez Trollope'a wydają się nas dzielić lata świetlne, pewne zachowania, uprzedzenia i zależności wciąż pozostają niezmienne - nawet w XXI wieku można znaleźć chorobliwie zaborcze matki, mężów-pantoflarzy, maminsynków nie potrafiących przeciąć symbolicznej pępowiny i żyjące pod presją otoczenia młode kobiety, które miotają się między pragnieniem niezależności i przywiązaniem do społecznych konwenansów. Te ostatnie wcale nie wymarły wraz z postępem cywilizacyjnym - zmieniły jedynie swój charakter, może nieco złagodniały, ale w wielu środowiskach wciąż dochodzą do głosu.

Autor ze znajomością tematu pokazał obyczajowość dziewiętnastowiecznego społeczeństwa angielskiego. Sporo jest w tej powieści krytycyzmu; narrator będący porte parole Trollope'a nieraz wyszydza wiktoriański savoir-vivre, zwłaszcza obsesyjne przywiązanie do pozycji społecznej, sztuczną wyniosłość i materializm postaci, wyraźnie opowiadając się za uczuciowością i spontanicznością, którą reprezentują jedynie kuzyn głównej bohaterki i jej sąsiadka.

"Dziedzictwo Belton" na pewno spodoba się miłośnikom angielskiej klasyki, ale sądzę, że powieść może trafić do każdego czytelnika, jednak pod warunkiem, że odczyta on ją w kontekście historyczno-literackim (tylko wtedy, moim zdaniem, może być to udana lektura).

Lubię od czasu do czasu sięgnąć po dziewiętnastowieczną klasykę - po prostu nachodzi mnie coś w rodzaju narkotycznego głodu i nie mogę obejść się bez takiej właśnie lektury.
Tym razem padło na kupioną niedawno w antykwariacie za całe 3 zł powieść "Dziedzistwo Belton".

Daleko tej prozie do powieści E. Gaskell czy sióstr Bronte, jednak przeczytałam ją z wielką...

Niezwykła książka o tym, że nie zawsze liczy się pierwsze wrażenie i wygląd drugiej osoby, ale jej wnętrze. Do takiego spostrzeżenia dochodzi główna bohaterka po śmierci ojca. Przechodzi pod opiekę dalekiego krewnego. Jest zakochana w młodym szlachcicu, ale jego postępowanie skłania ją do zmiany zdania o nim. Odwzajemnia natomiast ciepłe uczucia krewnego i wychodzi za mąż za Williama. Dzięki temu zyskuje wspaniałego i kochającego męża i nową siostrę.

Niezwykła książka o tym, że nie zawsze liczy się pierwsze wrażenie i wygląd drugiej osoby, ale jej wnętrze. Do takiego spostrzeżenia dochodzi główna bohaterka po śmierci ojca. Przechodzi pod opiekę dalekiego krewnego. Jest zakochana w młodym szlachcicu, ale jego postępowanie skłania ją do zmiany zdania o nim. Odwzajemnia natomiast ciepłe uczucia krewnego i...