Po pierwszej części Na skraju strefy naszła kolej na kontynuacje przygód poznanych w pierwszym tomie bohaterów. Zawsze, gdy sięgam po jakąś kontynuacje obawiam się, że nie dostanę takim samym poziomie książkę jak poprzednia. Nieraz się tak zdarza, innym razem nie, ale wynika pewnie z wykorzystaniem potencjału historii. Dlatego z zapałem i pewnymi obawami zabrałem się do czytania kolejnej części.
Po wydarzeniach z pierwszego tomu nasz bohater Dmitrij Petrenko zwany Sołdakiem marzy o przedarciu się przez Zonę i zaczęcia nowego życia w innym miejscu. Do tego potrzebuje papierów, których zdobycie może być jedynym wyjściem. Potrzebując pieniędzy na dokumenty dostaje zadanie od właściciela stacji Asipowa i postanawia wyruszyć na wyprawę w Zonę, aby wykonać powierzoną misje. Niestety jak zwykle będzie musiał stawić czoło mutantom, bandytom i anomaliom, które mogą zabić w nieoczekiwanym momencie.

Wizja kreacji świata dotyczącą Zony może się bardzo spodobać jak w pierwszym tomie, gdzie nasi bohaterzy muszą zmierzyć się z całą plejadą niebezpieczeństw. Od mutantów czyhających na podróżnych wędrujących przez Strefę po dziwaczne anomalie, z którymi kontakt może okazać się tym ostatnim. Bandytów napadających na niczym nieświadomych podróżnych. Krajobraz zmienia się w szybkim tempie i nie brakuje opuszczonych wiosek, gdzie oprócz mutantów można spotkać bandytów lub zamienionych w zombie nieszczęśników. Pozostałości schronów i ciemnych tuneli, gdzie możliwe, że czyha niebezpieczeństwo. W pierwszym tomie jak również w tym przypadku starcia z mieszkańcami Strefy są dynamiczne i nie wiadomo kto przeżyje, a kto padnie ofiarą. Zona to niebezpieczne miejsce, w którym nikt nie może być pewnym następnego dnia lub chwili. Śmierć czyha na każdym kroku w wyniku ataku lub próby zdobycia artefaktów mających różne właściwości. W takim świecie poznaliśmy naszych bohaterów i autor wprowadza w drugiej części oprócz nam znanych bohaterów nowe postacie i wątki, ale częściowo kontynuując stare. Spodobała mi się taka kreacja samej Zony, gdzie mimo wszystko żyją ludzie w miejscu pełnym zagrożeń. Są twardzi, bo tacy tylko przetrwają w tych niegościnnych warunkach. Kolejną dobrą odmianą jest przedstawienie kilku wypraw naszych bohaterów. Przyznaje, że bardzo podobało mi się takie podejście do tematu. Oprócz tego ukazanie tętniącego życiem stacji Asipow i toczących się wydarzeń w ciekawy sposób.
Spotykamy starych znajomych i nowych podczas czytania. Główny bohater Dmitrij Petrenko sprawdza się nie tylko jako dowódca, ale też coraz bardziej zdolniejszy Stalker spodziewający się zawsze jakiś zagrożeń. Jego sylwetkę nakreślono świetnie pod względem psychologicznym. Jest interesującą postacią, którą można z łatwością polubić. Wiera wraz z Ingą stanowi przykład jak można w ciekawy sposób stworzyć kobiecych bohaterów. Kreacja ich na osoby dające sobie radę ze wszystkim, twarde, zawiązujące nić porozumienia, nieraz złośliwe lub humorzaste wypadła przyznaje świetnie. Nawet pod względem psychologicznym i wykreowania postaci. Bohater nieraz ma z nimi kłopot i prowadzi często do zabawnych sytuacji. Sympatyczne po prostu wypadają.
Jeżeli chodzi o pozostałe drugoplanowe i trzecioplanowe zostały nakreślone dobrze i mają do odegrania jakąś rolę w całej historii. Autor stworzył postacie posiadające głębie, a nie papierowe, którymi można się zainteresować. Twarde i próbujące przetrwać w Strefie, ale nie pozbawione różnych ludzkich uczuć oraz odruchów. Dlatego w większym czy mniejszym stopniu ich losy nie są nam obojętnie. Sam kibicowałem przyznaje sporej ilości postaci, aby wyszły z opresji w jakiej się znalazły. Interakcje pomiędzy bohaterami zostały dobrze ukazane i wypadają świetnie. Nie mogę przyczepić się za bardzo do dialogów, bo też nie przeszkadzają.
W tym przypadku też postawiono na szybką akcję, która nie zwalnia tempa przez cały czas. Wydarzenia toczą się w zastraszającym tempie, nieraz trochę wkrada się niespieszność, ale nie ma czasu na nudę. Sama historia potrafi wciągnąć od pierwszego rozdziału aż po zakończenie. Drobiazgowość przy opisach na przykład anomalii lub artefaktów nie powoduje zwolnienia akcji, lecz wszystko jest w przystępny sposób podane czytelnikowi. Jednym z największych atutów są właśnie bohaterowie książki, których postacie są wyraziste i barwne. Wzbudzają zainteresowanie i różne emocje podczas czytania. Kolejną sprawą jest wciągająca historia od samego początku. Potrafi przykuć uwagę i trzyma w niepewności co do losów poszczególnych bohaterów. Narratorem obu części zrobił autor Sołdaka, który w ironiczny sposób nie pozbawiony humoru komentuje wydarzenia. Sprawdza się taka narracja w tym przypadku. wypadła dobrze i nie sposób się do tego przyczepić. Niestety czym bliżej zakończenia historii miałem wrażenie jakby się sam autor trochę spieszył, aby finał był szybko. Nie podobało mi się co zrobił autor z dwójką bohaterów książki. Nie zdradzę więcej, ale wydawało mi się takie rozwiązanie bezsensowne. Pojawiały się nieczęsto oczywiście sceny nie wnoszące wiele do samej głównej historii. W pierwszej części za dużo niuansów nie było widocznych, ale w drugiej już się pojawiły. Taka kolej rzeczy. Jednak sama końcówka pozostawia z jednej strony niedosyt, bo brakuje spodziewanego przez ze mnie mocniejszego akcentu, ale z drugiej strony autor jakby pozostawił sobie furtkę do kontynuacji. Mam nadzieje, że kiedyś powstanie. Po pierwszym tomie miałem względem kolejnego większe oczekiwania i pomimo mankamentów nie zawiodłem się. Dostałem również wciągającą historie z ciekawymi oraz wyrazistymi bohaterami będącą kontynuacją poprzedniego tomu. Rozpoczynającą się praktycznie zaraz po wydarzeniach w końcówce w pierwszej części. Świat stworzony na potrzeby książki zrobił na mnie świetne wrażenie. Nie brakuje emocji podczas czytania i nawet znalazło się miejsce na romansowy wątek w sercu Zony. Jako debiut autorowi udała się sztuka stworzenia bardzo dobrej książki i zarazem też ciekawej kontynuacji poprzedniej części. Na pewno nie jest to ostatnie spotkanie z autorem i jeżeli coś wyda chętnie po jego książki sięgnę.
Na skraju strefy to gwarantująca przygodę i pełna zagrożeń opowieść ze świata Zony, dostarczająca godziwej rozrywki z ciekawymi bohaterami. Warto dać się porwać przygodzie ze świata Stalkera i sięgnąć po obie części książki Na skraju strefy.

Bardzo polecam nie tylko fanom fantastyki i powieści postapokaliptycznych.

Po pierwszej części Na skraju strefy naszła kolej na kontynuacje przygód poznanych w pierwszym tomie bohaterów. Zawsze, gdy sięgam po jakąś kontynuacje obawiam się, że nie dostanę takim samym poziomie książkę jak poprzednia. Nieraz się tak zdarza, innym razem nie, ale wynika pewnie z wykorzystaniem potencjału historii. Dlatego z zapałem i pewnymi obawami zabrałem się do...