„Forrest Gump” jest dobrze znany wszem i wobec, nie tyle za sprawą książki co jej ekranizacji (6 oskarów w tym za najlepszy film); powiedziano i napisano już o niej pewnie wszystko, ale mimo wszystko dodam swoje trzy grosze.

„Któregoś dnia zjawia się facet z miejscowej gazety i mówi, że chce o mnie napisać artykuł, bo jestem „najlepszą jednoosobową kapelą" jaką kiedykolwiek słyszał. Wypytuje mnie o to i tamto, więc myślę sobie: dobrze, opowiem mu wszystko po kolei. Zanim jednak doszłem do połowy facet mówi, że czegoś takiego nie wydrukuje, bo mu nikt nie uwierzy. I zmył się.”

Myślę, że to zdanie dobrze oddaje wrażenia z lektury książki, ponieważ bardzo trudno byłoby komukolwiek uwierzyć w taki życiorys. Jednak nie dla wiarygodności sięga się po tę książkę, nie tego się tutaj szuka i na pewno się tego nie znajdzie. Owszem, wertując kolejne strony powieści, moja brew wędrowała coraz wyżej w zdumieniu, każda kolejna przygoda wydała się bardziej absurdalna i zastanawiałem się co jeszcze „wciśnie” dalej Groom, ale nie bardzo mi to przeszkadzało. Uśmiechnąłem się i kiwnąłem głową kilka razy wiedząc, że od faktów mamy literaturę dokumentalną, biograficzną, popularno-naukową i tak dalej. Nie, tutaj zupełnie inne wartości kazały mi się zastanowić nad pewnymi rzeczami.

Gump był zapóźniony w rozwoju a jego umysł zacinał się na prostych czynnościach. Z drugiej strony potrafił robić rzeczy, których nie byłby w stanie zrobić przeciętny człowiek jak rozwiązywanie trudnych równań czy fenomenalna gra w szachy. W jednym z momentów swojego barwnego życia trafia na uczelnię i kurs literacki pt.: „Rola idioty w literaturze światowej”. Wziąłbym ten tytuł i użył jako podtytułu dla książki, zmieniając może trochę na „Rola idioty w społeczeństwie” (lub coś o tym charakterze), bo właśnie w ten sposób odbierałem tę książkę. Wejście w rolę głupka, który ma problemy z myśleniem, dodawaniem prostych liczb czy sznurowaniem butów ale od życia weźmie (właśnie „weźmie” a nie „dostanie”) zdecydowanie więcej niż „normalny” człowiek. To przyjęcie aktywnej roli, która każe nam się dziwić codziennej rzeczywistości, pytać o wszystko lub udawać, że czegoś nie wiemy, w rezultacie wzbogacając nas o wiele nowych doświadczeń, emocji czy wiedzę. Czy ktoś taki w efekcie będzie dalej głupi? Czy dalej będzie idiotą? Książka oczywiście nie da odpowiedzi, ale wepchnie nas na drogę właśnie takich przemyśleń, co wydaje mi się ogromną wartością dodaną. Zdecydowanie polecam.

„Forrest Gump” jest dobrze znany wszem i wobec, nie tyle za sprawą książki co jej ekranizacji (6 oskarów w tym za najlepszy film); powiedziano i napisano już o niej pewnie wszystko, ale mimo wszystko dodam swoje trzy grosze.

„Któregoś dnia zjawia się facet z miejscowej gazety i mówi, że chce o mnie napisać artykuł, bo jestem „najlepszą jednoosobową kapelą" jaką ...