"Dziewczyna o szklanych stopach" najbardziej urzekła mnie kreacją świata. Zachwyciły mnie poszczególne sceny, które chętnie zobaczyłabym na filmie (a oczywiście byłby to film z pięknymi zdjęciami i dobrym soundtrackiem). Po za tym bardzo polubiłam Idę; świetnie nakreśliona była ta chęć życia, to jak cieszyła się, że zdążyła w życiu zobaczyć kawałek świata zanim jej stopy zaczęły zamieniać się w szkło... Pozostali bohaterowie równie interesujący, chociażby ekscentryczny Henry Fuwa, czy też ojciec Midasa. Książka o emocjach, o tym jak ważny powinien być dla nas drugi człowiek, o ulotności chwili, o tym, że nasi rodzice nie determinują tego kim jesteśmy, można by wymieniać i wymieniać. Tak ogólnie to polecam. Jedyny minus to styl autora, który choć oniryczny jest jeszcze odrobinę ciężkawy. Mam wrażenie, że zapomnę o tej książce dość szybko. Czyli chyba czegoś zabrakło i to czegoś nieuchwytnego. No cóż bywa. Myślę też, że reklamowanie nazwiskiem innego nie jest najlepszym pomysłem. Po co tak nieumiejętnie przypinać łatki? Pozwólmy młody autorom rozwijać skrzydła bez ciężkiego brzemienia oczekiwań czytelników nastawionych na "drugiego Murakamiego".

"Dziewczyna o szklanych stopach" najbardziej urzekła mnie kreacją świata. Zachwyciły mnie poszczególne sceny, które chętnie zobaczyłabym na filmie (a oczywiście byłby to film z pięknymi zdjęciami i dobrym soundtrackiem). Po za tym bardzo polubiłam Idę; świetnie nakreśliona była ta chęć życia, to jak cieszyła się, że zdążyła w życiu zobaczyć kawałek świata zanim jej stopy...