Hotelowy "Fight club"

Książka Palahniuka mnie nie zachwyciła, ale poniekąd wciągnęła. Poniekąd, ponieważ nie przewracałam kartek obgryzając paznokcie ze zdenerwowania i zastanawiając się, co też ukaże mi kolejna strona, ale jednak jakieś tam zainteresowanie było.
Głównym plusem książki jest historia. Historia niepozornego człowieka, który zupełnie przypadkowo poznaje Tylera, dzięki któremu wie wszystko to, co wie i zakłada z nim klub walki. Brutalne bójki przynoszą bohaterom ulgę poprzez ból, który jest ich wynikiem.
Dla mnie w całej książce najwyraźniejszy był motyw zagubienia, który bił z prawie każdej strony. Jednak zagubienie to, ubrane zostało przez Palahniuka w brutalność i obojętność, w znieczulenie i prostactwo.
Ciekawe w książce jest to, że wiele rzeczy dzieje się "tak po prostu", nie zostaje wytłumaczone, rozwinięte, jest traktowane jako coś zupełnie oczywistego. Jak chociażby poznanie Tylera i późniejsze częste odwiedziny Marli. To czyni książkę nieco tajemniczą i lekko arogancką wobec czytelnika, ale arogancką w sposób dozwolony, który nie ma być obrazą odbiorcy lecz wyzwaniem przed nim postawionym.
Język, jakim została napisana książka, jest dla mnie na tyle drażniący, że po pierwszych dwudziestu stronach postanowiłam odłożyć książkę i zabrać się za coś innego. Po paru minutach sięgnęłam po nią z powrotem z kilku powodów. Pierwszym z nich był fakt, że książkę dostałam w prezencie, drugim powodem było to, że zamierzam obejrzeć film, a w przypadku adaptacji muszę najpierw zapoznać się z treścią książki. Trzecim powodem była fabuła, która mimo wielu przeszkód zaczęła się powoli i systematycznie klarować.
Przeszkadzało mi wędrowanie narratora z pierwszej do drugiej osoby, odbierane przeze mnie jako niezdecydowanie autora. Przeszkadzały mi krótkie zdania, umieszczane nie obok siebie, a pod sobą. Drażnił mnie chaos, który tworzył tak zwane szumy komunikacyjne.

Jedna gwiazdka - za opowieść, pomysł, fabułę; jedna - za stosunkową szybkość czytania; trzecia za postać, w którą mógł się wcielić Edward Norton; czwarta za to, że to prezent; piąta i zarazem najbardziej wyrafinowana gwiazdka, za to, że mimo języka, który w ogóle nie przypadł mi do gustu, którego po prostu zdzierżyć nie mogę...przetrwałam do końca, a to oznacza, że Coś w tej książce musiało być. Mimo to jednak wiem, że nie wrócę do tej książki. Wiem to, bo Tyler to wie.

Hotelowy "Fight club"

Książka Palahniuka mnie nie zachwyciła, ale poniekąd wciągnęła. Poniekąd, ponieważ nie przewracałam kartek obgryzając paznokcie ze zdenerwowania i zastanawiając się, co też ukaże mi kolejna strona, ale jednak jakieś tam zainteresowanie było.
Głównym plusem książki jest historia. Historia niepozornego człowieka, który zupełnie przypadkowo poznaje...