Narrację tworzą dialogi pomiędzy kilkoma osobami.
Jest policjant który odwiedza żonę zbiegłego anarchisty w celu zasięgnięcia informacji. Potem wraca po to samo, ale powoli obowiązek gromadzenia informacji przekształca się u niego w z trudem skrywane urzeczenie przesłuchiwaną. Stosunek kobiety do policjanta przechodzi ewolucję, od wrogości, przez ciekawość, a potem rozważanie… Cóż jest zrozpaczoną, udręczoną samotnością i rozczarowaniem brzemienną kobietą, czy lojalność do przekonań męża alkoholika to solidna baza dla wierności jego ideałom?
W Europie właśnie skończyła się wojna, ale w Hiszpanii nikt tego nie zauważył, więc życie bez perspektyw i bieda były uciążliwe dla opuszczonej kobiety, a jej wierność mężowi i dawniej była niepewna. A w państwie rządzonym przez faszystów nikt nie użali się nad żoną anarchisty, nikt poza zauroczonym nią policjantem.
Powolne, ospałe dialogi o mężu, o jej zdrowiu i o innych sprawach, bo swoje uczucia każde z nich musi ukrywać nawet przed samym sobą, więc rozmawiają o różnych rzeczach, a to co w nich obojgu się rodzi musi zostać odczytane w półsłówkach, gestach, milczeniu.
Jest wreszcie najważniejsza osoba dramatu, piętnastoletni syn ciężarnej kobiety, to jemu myli się rzeczywistość z prawdą i z jego wewnętrznym fantazyjnym światem, w którym odkrywa, dzięki wyobrażanym sobie postaciom, całą prawdę dorosłych. Te postacie to jednak żadna fantazja, bo to osoby całkiem realne choć nieobecne. Ten chłopak, w przeciwieństwie do mamy, ma jednoznaczny stosunek do osoby policjanta i czuje z jego strony jakieś zagrożenie dla jego rodziny.
Autor potrafi zatrzymać się na detalach, wkłada w nie tchnienie, ducha, życie, nie ma dla niego nieistotnych rzeczy, często wraca do tych samych spraw, rozpatruje je bez pośpiechu, rozsmakowuje się, rozkłada na elementy pierwsze, tak byśmy mogli domyślić się prawdy, ale prawda to jedno, a rzeczywistość to co innego.

Mała perła, którą można się rozsmakować, jeśli czyta się ją bez pośpiechu.

Narrację tworzą dialogi pomiędzy kilkoma osobami.
Jest policjant który odwiedza żonę zbiegłego anarchisty w celu zasięgnięcia informacji. Potem wraca po to samo, ale powoli obowiązek gromadzenia informacji przekształca się u niego w z trudem skrywane urzeczenie przesłuchiwaną. Stosunek kobiety do policjanta przechodzi ewolucję, od wrogości, przez ciekawość, a potem...

Napisanie opinii o książce "Ogony jaszczurki" jest nie lada wyzwaniem, podobnie jak zrozumienie tej powieści. Dawno temu czytałam "Jeśli powiedzą ci, że padnę" Juana Marse i pomimo tego, że uwielbiam i bardzo dużo czytam literatury z półwyspu Iberyjskiego, ni w ząb nie pamiętam o czym była tamta książka. Kompletnie jej nie rozumiałam... Aktualnie jestem zdania, że powieści Marse nigdy nie znajdą szerszego uznania w naszym kraju, co potwierdza wiele spośród wcześniejszych opinii. Trudno nam jest zrozumieć sytuację społeczną tuż po wojnie domowej w Hiszpanii; zapewne podobny problem mieliby Hiszpanie, którzy czytaliby o Polsce za czasów PRL.

"Ogony jaszczurki" opowiadają historię nastoletniego Davida, który nie potrafi odnaleźć się w powojennej rzeczywistości. Usilnie próbuje poznać historie bliskich mu osób, które pochłonęła wojna domowa, którzy zginęli z rąk frankistów bądź ukrywają się jako wrogowie Franco. Nikt, kto przeżył horror wojny domowej nie jest jednak skory do dzielenia się swoimi przeżyciami i wojennymi wspomnieniami z Davidem. Ludzie ci nie chcą wracać do ciężkich chwil z powodu strachu przed władzą oraz anonimowymi donosami, milczą pogrążeni w marazmie, usilnie próbując jakoś sobie poradzić z duchami przeszłości oraz nowym porządkiem. I tutaj Marse zastosował ciekawy zabieg literacki - o trudnych realiach opowiadają nie ci, którzy przeżyli bratobójcze walki, represje i prześladowania ze strony reżimu Franco, lecz duchy - duchy nieobecnych, poległych, zaginionych. Pod taką postacią Davidowi ukazuje się między innymi jego ojciec - anarchista, brat poległy w walkach oraz pilot rozbitego samolotu z intrygującej fotografii.

Drugim ważnym wątkiem powieści są relacje pomiędzy Davidem, jego matką - Rosą oraz Galvanem, funkcjonariuszem milicji obywatelskiej. Najbardziej kontrowersyjną postacią jest tutaj inspektor Galvan. Z jednej strony jest on przedstawicielem milicji, służb całkowicie podporządkowanych reżimowi, służb niecieszących się zaufaniem społecznym, służb, które uciekają się do podstępnych metod wykrywania nieprzyjaciół nowego porządku. Z drugiej strony jest jednak człowiekiem, który niejako został zmuszony do pracy w milicji przez ten nowy system, który przed wojną był zwyczajnym obywatelem posiadającym rodzinę i inną pracę, który wydaje się być bohaterem niepozbawionym ludzkich uczuć, ludzkich odruchów. Bardzo ciężko jest odkryć intencje inspektora, jedynie David otwarcie pała nienawiścią do Galvana.

Powieść Juana Marse nie jest łatwa, raczej wymaga głębszego zastanowienia się nad jej sensem. Fabuła jest leniwa przez co trudno jest się na niej skupić. Dużo jest także niedopowiedzeń i odniesień do wydarzeń z najnowszej historii Hiszpanii. "Ogony jaszczurki" nie są jednak kiepską lekturą i choć sama miałam małe problemy z jej dokończeniem, to nie żałuję poświęconego czasu. Zdecydowanie nie jest to książka dla każdego!

Napisanie opinii o książce "Ogony jaszczurki" jest nie lada wyzwaniem, podobnie jak zrozumienie tej powieści. Dawno temu czytałam "Jeśli powiedzą ci, że padnę" Juana Marse i pomimo tego, że uwielbiam i bardzo dużo czytam literatury z półwyspu Iberyjskiego, ni w ząb nie pamiętam o czym była tamta książka. Kompletnie jej nie rozumiałam... Aktualnie jestem zdania, że powieści...